To pierwsza książka Swietłany Aleksijewicz, którą przeczytałam. I nie była to łatwa lektura.
Tytuł dobrze oddaje tematykę: upadek komunizmu widziany oczami prostego człowieka, kiedyś radzieckiego, a teraz... nie wiadomo jakiego.

Styl białoruskiej pisarki i dziennikarki można w przybliżeniu określić jako 'gadające głowy'. Ona spotyka się z ludźmi i rozmawia, pyta, współczuje, ale przede wszystkim słucha. A rozmówcy się otwierają i opowiadają o swoich marzeniach, nadziejach, lękach, frustracjach. Taka polifoniczność ma i zalety i wady. Na pewno czytelnik zyskuje możliwość poznania bardzo różnych punktów widzenia i wielu historii pojedynczych ludzi, składających się przecież na historię znacznie większą i poważniejszą. Sprzyja temu też ogromna wrażliwość autorki, która unika oceniania swoich rozmówców, wnioski pozostawiając nam. Niestety, ta forma może też nużyć, tym bardziej że książka jest 'ciężka' gabarytowo i gatunkowo. Bywa, że brnie się przez nią jak przez syberyjskie śniegi. Nawet ja, wielbicielka reportażu, czułam się miejscami przytłoczona.

Każda z historii jest inna, a wszystkie podobne. Z jednej strony mamy dumnych ludzi radzieckich, urodzonych w ZSRR, ślepo wierzących w partię i Stalina. Czują się oszukani przez Gorbaczowa i Jelcyna, bo 'ci dwaj' zamienili imperium na supermarket, a w komunizmie żyło się może biednie i szaro, ale każdy miał dach nad głową i obiad na stole. Najbardziej oszukani czują się byli czerwonoarmiści, zwycięzcy i bohaterowie wojenni, dla których wojna nigdy się nie skończy. Z drugiej strony poznamy historie romantyków i idealistów, którzy chcieli tylko kochać i żyć godnie, ale nie było im to dane. Najpierw represje, donosy i łagry, a potem pieriestrojka, nędza i życie na ulicy. A kapitalizm przyniósł przecież nie tylko biedę, ale też rozpad Związku Radzieckiego oraz kolejne wojny, rzezie i terror. Aż trudno się dziwić, że tak doświadczony 'czerwony człowiek' tęskni za Stalinem czy Leninem.

Jaki obraz Rosji wyłania się z tej książki? Ogromny kraj, kiedyś dumne i zwycięskie imperium, rozdarty bratobójczymi wojnami, utopiony we krwi i wódce, okaleczony psychicznie i fizycznie, sprzedany za dżinsy i colę, zamieniony w kurek z gazem. Jest to obraz porażający, a dla nas Polaków, pewnie i zaskakujący.
To pierwsza książka Swietłany Aleksijewicz, którą przeczytałam. I na pewno nie ostatnia.

To pierwsza książka Swietłany Aleksijewicz, którą przeczytałam. I nie była to łatwa lektura.
Tytuł dobrze oddaje tematykę: upadek komunizmu widziany oczami prostego człowieka, kiedyś radzieckiego, a teraz... nie wiadomo jakiego.

Styl białoruskiej pisarki i dziennikarki można w przybliżeniu określić jako 'gadające głowy'. Ona spotyka się z ludźmi i rozmawia, pyta,...