Uczciwie przyznam, że nadal, być może nieustająco jestem pod wrażeniem Dziecięciu płytkich oddechów. Nadal siedzi we mnie ta książka. Być może waśnie z tego powodu, tak długo nie mogłam zebrać się na przeczytanie książki o drugiej z sióstr. I choć stoi u mnie w domu już kilka ładnych miesięcy, nie planowałam w najbliższym czasie jej lektury. Swoją drogą, to zmora książek stojących na półkach, tych w zasięgu ręki, strasznie długo czekają na swoją kolej.
Tym razem Katia zadecydowała za mnie. I przyznam, że dobrze się stało. Otworzyłam Jedno małe kłamstwo i nie miałam najmniejszych problemów, aby ponownie wejść do tego świata. Kurcze, niemal jakbym pierwszą część czytała kilka dni, a nie miesięcy temu. Od razu też przypomniałam sobie i te dobre, ale i te denerwujące mnie rzeczy.
A więc tak, aby nie opowiadać po raz kolejny o czym opowiada historia, można tylko wspomnieć, że tym razem z demonami, bardzo głęboko skrywanymi, mierzy się siostra Kasey. Ta książka to jakby poszukiwanie łez, które ta młodziutka dziewczyna powinna wylać po śmierci rodziców, krzyków, wrzasków i tego, co uczyniłoby z niej poranioną, ale gotową na spotkanie ze światem nastolatkę, zamiast zamkniętej we własnych karbach, ograniczeniach dziewczyny, która w szkole dostaje tylko najlepsze oceny.
Tutaj Livie poznaje smak ocen słabszych niż te, do których się przyzwyczaiła, poznaje smak galaretek alkoholowych, bólu tatuażu zrobionego w stanie mocnego ograniczenia świadomości czy niepewność pamięci po całonocnym szaleństwie. Nauczy się też, że nawet kiedy bardzo, bardzo chce się czegoś, to ciężko wygrać ze swoją naturą i swoimi potrzebami. Stąd wymarzony związek przejdzie do historii, a ten, którego tak się wystrzegała, stanie się jej punktem docelowym. Wiele po drodze będzie smutku i rozpaczy. Morze wypitego alkoholu, ludzie przewijający się przez niepamięć bohaterki i Ashton, który musi zmierzyć się ze swoją przeszłością. Chłopak, którego życie jest równie pokręcone jak życie sióstr Cleary, z tą różnicą, że dziewczyny miały siebie, a on w sumie nikogo.
Czy jest HEA? Ja powiem, że jest nadzieja, że wszystko kiedyś tam, za wiele wiele lat, skończy się dobrze. Jak na razie czytelnikom musi wystarczyć obiecujący koniec, taras z trzema parami bohaterów. Trzema przystojnymi spoconymi mężczyznami bez koszulek prezentującymi swoje wdzięki, oraz trzema kobietami, które mają świadomość jak wielkie szczęście przypadło im w udziale kiedy spotkały tych facetów na swojej drodze.
Podobnie jak w Dziesięciu płytkich oddechach, koniec jest obiecujący, ale niejednoznaczny. Bardziej niż w innych opowieściach, kiedy na ostatnich stronach jesteśmy przekonane, że będzie żyli długo i szczęśliwie.
Co jeszcze?
Ta książka zasługuje na większą uwagę niż przeczytanie jej za jednym posiedzeniem od deski do deski. Sama się o tym przekonałam i wydaje mi się, ze nie należy jej „połykać”. Chwila przerwy w środku czy nawet dawkowanie, pomoże. Podejrzewam, że również dla oceny realności tego, co się w niej dzieje.
Ojej, pewnie, że bym się przyczepiła. Że za dużo, że za wiele, że niemożliwe, aby akurat oni na siebie wpadli i siebie wybrali. Że za dużo tych ran, zbiegów okoliczności, że zamiast książki, która koncentrowałaby się jedynie na Livie, powstało nagromadzenie przykrych spraw, spychając niejako historię tej dziewczyny na plan drugi. Jej sama droga mogłaby stanowić fantastyczną historię, a wmieszanie w to drugiej traumy, lekko ją umniejszyło, zepchnęło na plan dalszy, odsunęło. Z drugiej strony, gdyby nie Ashotn ze swoim pokręconym światem, być może Livie nigdy nie dokonałaby takiego wyboru, który sprawił, że siedzi na tarasie ze swoim mężczyzną, najbliższymi przyjaciółmi.
Jestem bardziej krytyczna niż w przypadku Dziesięciu płytkich oddechów, ale nadal zadowolona i szczęśliwa, że w zalewie książek, które po przeczytaniu wypadają z głowy po kilku dniach, powstają takie, które zapadają w pamięć i pewnie w jakiś sposób w serce.

Uczciwie przyznam, że nadal, być może nieustająco jestem pod wrażeniem Dziecięciu płytkich oddechów. Nadal siedzi we mnie ta książka. Być może waśnie z tego powodu, tak długo nie mogłam zebrać się na przeczytanie książki o drugiej z sióstr. I choć stoi u mnie w domu już kilka ładnych miesięcy, nie planowałam w najbliższym czasie jej lektury. Swoją drogą, to zmora książek...