"Koniec końców nie był to żaden dramat, dopóki sami go nie stworzyliśmy."

Jezus Maria...
Przez tą książkę nawet moje ateistyczne nastawienie szlag trafił.

Czytanie ostatnich stron, czyli dokładniej epilogu było doświadczeniem, o którym wolę jak najszybciej zapomnieć. Z każdą kolejna stroną moje myśli szły tylko w jednym kierunku: kiedy koniec, kiedy koniec, czy już koniec?

W istocie książka nie była aż taka zła.
Ale...

Z tego co pamiętam, to pierwsza część była najciekawsza i być może najlepsza, choć irytujące zachowanie głównej bohaterki wiele jej ujęło. Drugiej części praktycznie nie pamiętam, po za tym, że była okropnie nudna.
Niepokorna również nie zaczęła się zbyt ciekawie, ale po przebrnięciu 1/4 coś zaskoczyło i już do samego epilogu dotarłam bez większych zgrzytów.

Każda z części ma dość pokaźną ilość stron, a to zdecydowany problem, zwłaszcza gdy autorka rozwleka się zdecydowanie zbyt długo i w kółko nad tymi samymi rzeczami. Gdyby z każdej z książek wyrzucić połowę, w żaden sposób nie poczułabym, że czegoś mi brakuje. Bo w gruncie rzeczy bohaterowie cały czas robią to samo. Koncertują, chodzą na imprezy i uprawiają seks. I związku przyczynowo skutkowego tego zaklętego kręgu nie było w stanie przerwać nic poza finałową sceną wypadku.

Drugim problemem wynikającym bezpośrednio z pierwszego jest zbyt idealistyczne przedstawienie bohaterów. Zwłaszcza Kellana. Gwarantuję wam, że Kellan to istota doskonała. Półbóg, który zstąpił z niebios i przychylnym okiem spojrzał na naszą bohaterkę. W dodatku obdarzony szeregiem wspaniałych cech, od których wymieniania wręcz można dostać mdłości.
Wszystko to oznacza, że bohaterowie są nudni. Idealnie, idealni w swym idealnym życiu, w którym jedynym problem jest to, że inni uważają, że Kellan ma inną dziewczynę. I czytanie w kółko tego samego przez pięćset stron jest sporym wyzwaniem. Kto inny z mniejszą dozą cierpliwości wysiadłby natychmiast z tej karuzeli i sięgnął po inną lekturę.

I na koniec problem bohaterki Niepokornej. Ten jest taki, że nie jest ona bohaterką powieści, w której jest narratorką. Ona jest kimś w rodzaju ducha obserwatora. Kimś, kto widzi wszystko i wszystko wie, ale w tym nie uczestniczy. Stoi z boku, w cieniu i żyje życiem, które nie należy do niej. Praktycznie nie ma wpływu na wydarzenia i... cholera co ja piszę przecież w tej książce nic się nie dzieje.
Tak czy inaczej pierwszy raz spotkałam się z książką, w której czułam taki mur między głównym bohaterem a fabułą, tym bardziej przy pierwszoosobowej narracji.

Na koniec trzeba przyznać, że właściwie jest to trylogia o niczym. No tak, jest o miłości przecież. Jezu...

"Koniec końców nie był to żaden dramat, dopóki sami go nie stworzyliśmy."

Jezus Maria...
Przez tą książkę nawet moje ateistyczne nastawienie szlag trafił.

Czytanie ostatnich stron, czyli dokładniej epilogu było doświadczeniem, o którym wolę jak najszybciej zapomnieć. Z każdą kolejna stroną moje myśli szły tylko w jednym kierunku: kiedy koniec, kiedy koniec, czy już...

Zdecydowanie najlepsza z trylogii. Wraz z bohaterami rozwija się także autorka i jej styl. Kiera staje się pewną siebie kobietą, już nie tak zazdrosna o każdą fankę Kellana, ten z kolei w końcu zaczyna wierzyć, że jest wart miłości. Mam wrażenie, że książka jest zabawniejsza od poprzednich (Griffin daje czadu, ale tym razem w pozytywny sposób). Nie jest skupiona głównie na seksie i jego opisach, lecz na uczuciach i ich analizowaniu. Jest też dużo naiwnych wątków, takich jak np. 3 orgazmy Kairy w 5 min. - no nie oszukujemy się ;) Ogólnie rzecz biorąc, pierwszą część czytałam głównie ze względu na Kellana, drugą z ciekawości jak rozwinie się ta historia, a trzecią już z tęsknoty za bohaterkami i na prawdę momentami czulam ciepło w serduszku i łzy w oczach. Jeżeli ktoś lubi odrobinę naiwną i cukierkową literaturę romantyczną to polecam.

Zdecydowanie najlepsza z trylogii. Wraz z bohaterami rozwija się także autorka i jej styl. Kiera staje się pewną siebie kobietą, już nie tak zazdrosna o każdą fankę Kellana, ten z kolei w końcu zaczyna wierzyć, że jest wart miłości. Mam wrażenie, że książka jest zabawniejsza od poprzednich (Griffin daje czadu, ale tym razem w pozytywny sposób). Nie jest skupiona głównie na...

Kiera i Kellan oni po prostu pasują do siebie. W 3 tomie śledzimy sukces chłopaków, z dnia na dzień dosłownie stali się sławni i rozpoznawalni. W tej części bohaterzy nie maja już przed sobą tajemnic, są szczerzy aż do bólu- to mi się naprawdę spodobało. Bardzo było mi żal Kiery i Kellana gdy zostali wciągnięci w intrygę Nicka i Sienny. Byłam wręcz zła na Nicka gdy rozmawiał chamsko z Kiera w dniu nagrania klipu. Szkoda ze autorka nie poświęciła 1 rozdziału, aby opisać sytuacje nagrania klipu z punktu widzenia Kellana. Ale i tak wiemy, ze było to dla niego bardzo ciężkie. Zmartwiłam się gdy nasz bohater ratując swoją ukochana, uległ wypadkowi- ale na szczęście wszystko dobrze się skończyło. Ponadto Kiera w tej części skoncentrowała się tez na sobie oraz włożyła całe swoje serce w swój projekt, który okazał się sukcesem. Bardzo się cieszę, ze biologiczny ojciec także się pojawił. Anna i Griffin oni są cudowni i cieszyło mnie, ze autorka poświęciła im więcej uwagi. Griffin na swój sposób uroczy, troszkę wydoroślał i nareszcie się ustatkował- na ile się dało oczywiście :-) Trochę denerwuje mnie Denny- jak dla mnie za duzo go. Generalnie polecam z całego serca przeczytac wszystkie tomy, widzimy w nich jak nasi bohaterzy stają się dojrzalsi, potrafią ze doba rozmawiać nawet na trudne i bolesne tematy. Kiera i Kellan oni po prostu są dla siebie stworzeni.

Kiera i Kellan oni po prostu pasują do siebie. W 3 tomie śledzimy sukces chłopaków, z dnia na dzień dosłownie stali się sławni i rozpoznawalni. W tej części bohaterzy nie maja już przed sobą tajemnic, są szczerzy aż do bólu- to mi się naprawdę spodobało. Bardzo było mi żal Kiery i Kellana gdy zostali wciągnięci w intrygę Nicka i Sienny. Byłam wręcz zła na Nicka gdy...

Ostatnia część świetnej trylogii. Niestety jak dla mnie momentami strasznie się dłużyła. Mimo wszystko super zakończenie całej serii.

Ostatnia część świetnej trylogii. Niestety jak dla mnie momentami strasznie się dłużyła. Mimo wszystko super zakończenie całej serii.

Ostatnia i jednocześnie najlepsza część serii. Wiele się tu dzieje, Kiera staje się wreszcie odrobinę mniej irytująca, a Kellan .. O takim facecie to możemy tylko poczytać, w naszej rzeczywistosci to chyba wymarły gatunek.

Ostatnia i jednocześnie najlepsza część serii. Wiele się tu dzieje, Kiera staje się wreszcie odrobinę mniej irytująca, a Kellan .. O takim facecie to możemy tylko poczytać, w naszej rzeczywistosci to chyba wymarły gatunek.

Szczerze powiedziawszy cieszę się, że skończyłam już tę trylogię. Bohaterowie powoli stawali się męczący. Główna bohaterka nie zmieniła się nic a nic od pierwszej części. Wciąż zachowuje się jak czternastolatka, która traktuje swojego faceta jak zdobyty puchar, na który tylko ona może patrzeć i który tylko ona może dotykać. Strasznie też irytowało mnie nazywanie się "mężem i żoną" i fakt, że para nie mogła się ze sobą rozstać choćby na chwilę. O wiele ciekawsza wydawała się mi się historia Anny I Griffina, którzy gdzieś w tym swoim szalonym i odbiegającym od normy związku potrafili stworzyć rodzinę. Książka nie jest zła, ale chyba historie o nieziemsko przystojnych facetach i ich wiecznie zazdrosnych oraz płaczliwych dziewczynach są nie do końca w moim guście.

Szczerze powiedziawszy cieszę się, że skończyłam już tę trylogię. Bohaterowie powoli stawali się męczący. Główna bohaterka nie zmieniła się nic a nic od pierwszej części. Wciąż zachowuje się jak czternastolatka, która traktuje swojego faceta jak zdobyty puchar, na który tylko ona może patrzeć i który tylko ona może dotykać. Strasznie też irytowało mnie nazywanie się...

Bardzo dobra książka!
Polecam! :-)

Bardzo dobra książka!
Polecam! :-)

Zapraszam do zapoznania się z recenzją:
http://lunafisher.blogspot.com/2017/07/5-swiezo-po-niepokorna-sc-stephens.html

Zapraszam do zapoznania się z recenzją:
http://lunafisher.blogspot.com/2017/07/5-swiezo-po-niepokorna-sc-stephens.html

Chyba jestem za stara na tą serię, ale zanudziła mnie okrutnie. Ostatnią cześć przeczytałam fragmentami, aby tylko poznać przewidywalny koniec...

Chyba jestem za stara na tą serię, ale zanudziła mnie okrutnie. Ostatnią cześć przeczytałam fragmentami, aby tylko poznać przewidywalny koniec...

Zdecydowanie jest to najlepsza część trylogii, może ciut przesłodzona ale mimo wszystko dobrze się ją czytało. Faktycznie bohaterzy zmienili się np. Kiera i Kellan są w stosunku do siebie szczerzy a, Anna i Griffin nie potrzebują już nikogo innego oprócz siebie. Plusem w tej serii jest postać Griffina i wiele z nią związanych zabawnych scen.

Zdecydowanie jest to najlepsza część trylogii, może ciut przesłodzona ale mimo wszystko dobrze się ją czytało. Faktycznie bohaterzy zmienili się np. Kiera i Kellan są w stosunku do siebie szczerzy a, Anna i Griffin nie potrzebują już nikogo innego oprócz siebie. Plusem w tej serii jest postać Griffina i wiele z nią związanych zabawnych scen.