Dla tego komiksu odłożyłam czytanie jakiejkolwiek innej książki. Dlaczego? Trochę z sentymentu i przede wszystkim z ciekawości. Marzi opowiada o dzieciństwie w moim mieści w czasach komunizmu. Na obrazkach widzę znajome miejsca, a dzieci bawią się w podobne zabawy do tych, w które ja się bawiłam. Wprawdzie nie naciskałam przycisków windy i nie bawiłam się szybem, ale dzwonienie i pukanie do drzwi sąsiadów oraz uciekanie co sił w nogach było w modzie;p. Nie raz uśmiechałam się do siebie, bo mała Marzi w wielu momentach przypominała mnie samą. Autorzy przedstawiają sytuację z realizmem, ale również w niesamowicie zabawny i szczery sposób. Nie mogłam się oderwać od Marzi - pochłania się ją w jedno popołudnie.
Muszę powiedzieć, że poznałam osobiście Autorkę i jej partnera, który razem z Nią stworzył ten komiks. Niesamowici ludzie! Sama Autorka jest tak sympatyczna, że na długo ją zapamiętam. A Ptasie Mleczko, którym częstowała wszystkich w chwili kiedy schowaliśmy się przed burzą na Mieście Komiksów powaliło mnie na łopatki, bo było czymś naturalnym, a nie tylko chwytem marketingowym, żeby zwiększyć sprzedaż komiksu - to się czuło;)
Już nie mogę się doczekać jak dopadnę drugą część;)

Dla tego komiksu odłożyłam czytanie jakiejkolwiek innej książki. Dlaczego? Trochę z sentymentu i przede wszystkim z ciekawości. Marzi opowiada o dzieciństwie w moim mieści w czasach komunizmu. Na obrazkach widzę znajome miejsca, a dzieci bawią się w podobne zabawy do tych, w które ja się bawiłam. Wprawdzie nie naciskałam przycisków windy i nie bawiłam się szybem, ale...