Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To już druga książka autorki, z którą się przemęczyłam. Po kolejne sięgać nie będą. Ile można czytać o ponurym dzieciństwie w komunistycznej Polsce. Może gdyby te wspomnienia nie były takie sztuczne, lektura byłaby przyjemniejsza. Cały czas miałam wrażenie, że autorka wkłada swojej małej bohaterce w usta słowa dorosłej kobiety. Chce czytelnika do swoich racji przekonać, coś mu udowodnić. I pewnie by jej się to ze mną udało, gdyby nie to, że jesteśmy prawie rówieśnicami. Po wprowadzeniu religii do szkół żaden nauczyciel nie zaczynał lekcji od modlitwy, oprócz księdza, oczywiście. Tak samo jak wcześniej nie było gimnastyki, oprócz wuefu, rzecz jasna. To tylko jeden z przykładów, a wymieniać można długo. Ot, choćby to, że nie żułam kitu z okien, nie wymienialiśmy się jedną przeżutą przez kilka osób gumą. Komiks mnie zirytował. A najbardziej to, że jest objęty patronatem Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Czyżby w ten sposób traktowano go jako prawdę historyczną. Ech…