Książka ta dla mnie to nic innego jak sentymentalna podróż w lata młodości (kiedy to było!!!). Mamy tu do czynienia przede wszystkim z biografiami zespołów, które tworzyły najpierw podwaliny, a później już samą scenę black metalową w szerszym tego słowa znaczeniu. Nie ma tu właściwie nic, czego bym nie wiedział, lub mnie zaskoczyło – nieskromnie napiszę, że interesowała mnie (i interesuje po dziś dzień) nie tylko sama muzyka, ale i sprawy czysto „techniczne” danego zespołu – skład, studia gdzie nagrywali płyty, itp. itd. Ale łezka się w oku zakręciła, i to niejedna, kiedy czytałem o momencie powstania Venom, Celtic Frost czy Bathory, lub późniejszych molochów sceny BM, takich jak Mayhem, Emperor czy Marduk. Dziś, w dobie internetu, można wszystko. Setki webzinów metalowych, czy choćby nawet Facebook, reklamują i opisują wszystko, co dzieje się w metalowym świecie. Pojawia się nowy zespół i chcesz to usłyszeć? Proszę bardzo, odpalamy YouTube i po problemie! Kiedyś tak nie było! W latach 80-tych i w pierwszej połowie 90-tych jednym z dwóch okien na świat było radio. Głównie Trójka, i audycje „Metalowe tortury” i „Zapraszamy do kuźni”, (prowadzili to zazwyczaj panowie Rogowiecki, Mann, i – tu mogę się mylić, bo pamięć już czasem płata figle – Grzegorz Brzozowicz) oraz Program Drugi, a w nim niezapomniana audycja Marka Gaszyńskiego, „Muzyka młodych”; potem pojawił się Ryłkołak w RMF-ie. Człowiek wyczekiwał tych audycji jak kania dżdżu! Jakaż to była radocha, kiedy w niedzielny ranek zabrzmiał sygnał „Muzyki młodych”, i można było posłuchać i NAGRAĆ sobie coś na kasetę magnetofonową (taaaak, było kiedyś coś takiego… Dziś, w dobie mp3, iPhonów i innych XXI-wiecznych wynalazków to brzmi jak prehistoria, ale kiedyś to było to!). Innym oknem na świat była prasa, głównie wydawany na nieco lepszej jakości papierze toaletowym „Non Stop”, oraz „Magazyn Muzyczny” (kolorowy!) czyli po prostu „MM”, a także tygodniki ogólnotematyczne, w których można było poczytać o metalowych nowinkach; głównie mam tu na myśli gazety „Razem” oraz „Na przełaj”. Potem zaczął się ukazywać z początku kserowany, a później już wydawany w lepszej formie graficznej „Thrash’Em All”. Pamiętam doskonale, kiedy zakupiłem kolejny nowy „MM” , i w owym numerze był artykuł o duńskiej grupie Mercyful Fate, wtedy to po raz pierwszy zobaczyłem na zdjęciach jak wyglądał na scenie charyzmatyczny wokalista zespołu, King Diamond. Wówczas, dla mnie, nastolatka wchodzącego w dorosłość w szarym świecie PRL-u, to był szok!!! Dziś wygląd i image niektórych zespołów, zamiast straszyć, to śmieszy (np. dzisiejsze Cradle Of Filth czy Dimmu Borgir); wtedy to był horror na żywo! Wiem, że dziś brzmi to strasznie patetycznie, ale kto siedział w temacie wie co mam na myśli.
A co powiedzieć, kiedy pierwszy raz usłyszałem ten Mercyful Fate, i niesamowity głos Kinga?! Ciary na plecach. Pamiętam też doskonale, kiedy zakupiłem za zaoszczędzone zaskórniaczki kasetę zespołu Bathory, „Blood Fire Death”. Potężny strzał w dziób! Muzyka Quorthona potrafiła człowieka opętać!
Każdy, kto słuchał metalu już w tamtych czasach, na pewno doskonale mnie zrozumie! I to właśnie o tych czasach opowiada ta książka. Może nie zasługuje na najwyższą notę, bo kilka minusów by się znalazło, ale ja jej taką wystawiam. Minusy dla mnie to przede wszystkim pominięcie biografii tak zasłużonych dla norweskiej i nie tylko sceny BM zespołów Immortal i Satyricon (gdzie swój własny rozdział ma na przykład Trelldom?! WTF!!! Jak porównać zasługi i dokonania tych kapel?!?!?); myślę też, że np. fiński Impaled Nazarene mógł dostać swój własny fragment książki. Ale! Przymknijmy na to oko…
Słowo końcowe - za wspomnianą na samym wstępie opinii sentymentalną podróż do młodych lat, za wyśmienity powrót do przeszłości nie może być innej opcji jak 10 gwiazdek!

Książka ta dla mnie to nic innego jak sentymentalna podróż w lata młodości (kiedy to było!!!). Mamy tu do czynienia przede wszystkim z biografiami zespołów, które tworzyły najpierw podwaliny, a później już samą scenę black metalową w szerszym tego słowa znaczeniu. Nie ma tu właściwie nic, czego bym nie wiedział, lub mnie zaskoczyło – nieskromnie napiszę, że interesowała...