Człowiek sobie siedzi w ciepełku własnego domu i nawet nie myśli o tym, że gdzieś tam, w jakimś zakątku ziemi (bliższym czy dalszym), w więzieniu siedzą ludzie, których nie chciałoby się spotkać na swojej drodze. Książka jest przerażająca, tak jak przerażający są jej bohaterowie, często poranieni, z patologicznych domów, bez widoków na przyszłość... Czytając historie poszczególnych więźniów, nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że każdy ma w życiu swoje miejsce i bez względu na popełnione czyny (przestępstwa), jest potrzebny jako człowiek. Zawsze można, nawet w tak koszmarnym miejscu, zrobić jeszcze coś dla innych. Życie więzienne posiada własne struktury, hierarchię i zasady, i nawet tam nie można do końca wyzbyć się człowieczeństwa. To kwestia budująca; dołująca - więźniowie nie stają się aniołkami, ich starania są budowane na kruchym lodzie i mogą skończyć się pacyfikacją buntu więziennego, gdzie nikt nie pyta czy jesteś buntownikiem czy też grzecznie siedzisz w swojej celi i nikomu nie zawadzasz. Ostatni rozdział odebrał mi mowę i oddech...

Człowiek sobie siedzi w ciepełku własnego domu i nawet nie myśli o tym, że gdzieś tam, w jakimś zakątku ziemi (bliższym czy dalszym), w więzieniu siedzą ludzie, których nie chciałoby się spotkać na swojej drodze. Książka jest przerażająca, tak jak przerażający są jej bohaterowie, często poranieni, z patologicznych domów, bez widoków na przyszłość... Czytając historie...