Świetna książka, napisana zresztą przez wyjątkowego człowieka. Warto zwrócić uwagę na to jak autor patrzy na swoich więziennych podopiecznych.

Świetna książka, napisana zresztą przez wyjątkowego człowieka. Warto zwrócić uwagę na to jak autor patrzy na swoich więziennych podopiecznych.

Drauzio Varella, brazylijski lekarz, społecznik, pedagog, popularyzator nauk medycznych w prasie i telewizji. Jednym z głównych obszarów jego pracy był AIDS i w latach 1989 – 2001 zgłosił się jako wolontariusz do pracy w jednym z największych więzień w Brazylii – Carandiru w Sao Paulo, by podjąć próbę zahamowania szalejącej wówczas w więzieniu epidemii AIDS.

Tak powstała ta książka – na podstawie obserwacji i bezpośrednich relacji od osadzonych. Jej oryginalny tytuł to - „Estação Carandiru” /Przystanek Carandiru/. W Polsce została wydana pod zmienionym tytułem: „Ostatni krąg. Najniebezpieczniejsze więzienie Brazylii”. Bardzo szybko książka została zekranizowana przez Hectora Bebenco i powstał głośny i kontrowersyjny film „Carandiru” /znakomity zresztą/.

Drauzio Varella ma lekkie pióro. Znakomicie prowadzi opowieść o jednym z największych więzień Brazylii – osławionym Carandiru. Opowiada o systemie dzięki któremu więzienie funkcjonuje. Czy on jest zgodny z systemem penitencjarnym stosowanym w Brazylii – trudno powiedzieć, natomiast porównując go do rozwiązań stosowanych w Europie – nie ma z nim nic wspólnego. To miejsce gdzie rządzą silni, decydują zasady, określone reguły ustanawiane przez skazanych za których złamanie czeka wyłącznie śmierć. Okropne warunki, ogromne przeludnienie, epidemie różnorakich chorób, narkotyki, gwałty i prywatne cele. Administracja więzienna, słabo opłacana, w części skorumpowana, nie jest w stanie zapanować nad właściwym funkcjonowaniem więzienia.

Jest też część poświęcona skazanym, czasami na długoletnie wyroki więźniom. I ta część jest zdecydowanie lepsza. Widać sporą sympatię, z jaką Varella traktuje swoich rozmówców – bandytów, morderców, gwałcicieli czy handlarzy narkotyków. Oczywiście większość z nich znalazła się w więzieniu zupełnie przypadkowo, na skutek nieszczęśliwego zbiegu okoliczności bądź też oczywiście są zupełnie niewinni – ale jest to przypadłość chyba wszystkich skazanych we wszystkich więzieniach świata. Tam nikt nie jest winny.

Świetne są te opowieści skazanych o ich dokonaniach na wolności. Przypominają nieco znakomitą powieść „Miasto Boga” Paulo Lins’a. Brutalne, krwawe, niektóre tragiczne a inne wręcz śmieszne. Mnóstwo postaci, z których każdy mógłby zostać bohaterem zupełnie nowej powieści.

Znakomity reportaż, nagrodzony w Brazylii, ale też finalista Nagrody im. Ryszarda Kapuścińskiego w Polsce.

Polecam.

Drauzio Varella, brazylijski lekarz, społecznik, pedagog, popularyzator nauk medycznych w prasie i telewizji. Jednym z głównych obszarów jego pracy był AIDS i w latach 1989 – 2001 zgłosił się jako wolontariusz do pracy w jednym z największych więzień w Brazylii – Carandiru w Sao Paulo, by podjąć próbę zahamowania szalejącej wówczas w więzieniu epidemii AIDS.

Tak powstała...

Brzęk zamykanej kraty. Odgłosy rozmów między strażnikami, krzyki więźniów, płacz tych, którzy nie dają rady. Nerwowe odliczanie do końca wyroku. Gonitwa myśli, co będzie dalej, jak wyjdę. Czy ktoś na mnie będzie czekał. Czy matka mi wybacz, a żona nie porzuci? To tylko chwila, kilka lat może kilkadziesiąt i znów będę wolny. Tylko czy doczekam? Czy dane mi poczuć zapach tak bardzo upragnionej wolności?

Witamy w piekle w Carandiru, najgorszym miejscu na świecie. Tu nie obowiązują żadne reguły. No może jedna. Masz siedzieć cicho i się nie wychylać. Żyć, tak by nie podpaść nie tylko strażnikom, ale przede wszystkim innym więźniom. Każda próba niesubordynacji będzie surowo karana. I to w sposób dosłowny. Żyjesz albo umierasz twój wybór.

Autor książki, lekarz przez ponad dekadę poznał ten świat bardzo dobrzy. Z poświęceniem, a często z narażeniem życia pomagał zapobiec rozprzestrzenianiu się AIDS. To, co zastał, wstrząsa czytelnikiem. Kolejne strony powoduje nie tylko ból i przerażenie, ale też ogromne współczucie. Tak naprawdę każdy może tam trafić. Siedzenie za niewinność nabiera tu nowego znaczenia.

Nie raz łapałam się za głowę, w jakich warunkach muszą przebywać osadzeni. Bród, robaki, szczury i głód, to codzienność więźniów. Do tego dochodzi jeszcze okrucieństwo strażników. Szczególnie wybrzmiewa to w ostatnim rozdziale poświęconym masakrze w 1992 roku. Co ciekawe, dopiero kilka lat temu zapadły wyroki w tej sprawie.

Jest jednak coś, co odbierało mi przyjemność z lektury. Niesamowity chaos. Miałam poczucie, że autor chce wszystko przedstawić, ale robi to w trochę chaotyczny sposób. Opisując wszystko, co widział i czego doświadczył. Nie mniej warto po nią sięgnąć, bo choć liczyłam, że będzie to wstrząsająca lektura, to nie sądziłam, że aż tak bardzo. Ustawy, konwencje można w tym miejscu wstawić na półkę z podpisem, tego nie przestrzegamy.

Z pewnością w przyszłości sięgnę po resztę książek Drauzio Varella, bo to naprawdę rzetelny obraz tego, co dzieje się za murami więzienia.

Brzęk zamykanej kraty. Odgłosy rozmów między strażnikami, krzyki więźniów, płacz tych, którzy nie dają rady. Nerwowe odliczanie do końca wyroku. Gonitwa myśli, co będzie dalej, jak wyjdę. Czy ktoś na mnie będzie czekał. Czy matka mi wybacz, a żona nie porzuci? To tylko chwila, kilka lat może kilkadziesiąt i znów będę wolny. Tylko czy doczekam? Czy dane mi poczuć zapach tak...

Jak większość książek z serii 'Reportaż' tak i tę przyjąłem z nadzieją i zaciekawieniem. To taki tytuł, który - jak miałem nadzieję - opowie mi o miejscach i sprawach, których na własne oczy niekoniecznie chciałbym sprawdzać. Tak się też stało. Na książkę składają się dwie jakby części, nie potrafię powiedzieć, która jest ciekawsza. W pierwszej poznajemy ogólne zasady funkcjonowania w świecie, w którym życie nie ma wielkiej wartości. "Dzisiaj żyjesz, jutro gnijesz". W drugiej części, poznajemy cały korowód barwnych postaci - mieszkańców Carandiru. Każda z historii oczywiście jest trochę inna, ale wszystkie są jednak takie same. Napad, rozbój, gangsterka, zabójstwo i 20 lub 120 lat więzienia. W ciupie natomiast zwykle szacun, ale zawsze trafi się ktoś, kto sprzeda kosę. Jak nie, to przekręt przez krak albo hiv i koniec pieśni.
.
Przy takich książkach zawsze myślę o determinacji środowiska. Ilu ludziom urodzonym w faveli udało się wyrwać, uciec i przejść przez życie bez romansu z kryminałem, zrobić coś innego niż kraść i zabijać. Z drugiej strony 'mieszkańcy' Carandiru na swój sposób muszą być bardzo sprytni i zaradni. Życie w więzieniu kierowane jest przez liczne zasady, reguły i swoisty kodeks honorowy. Trzeba być cały czas czujnym i sprawnym dyplomatą. Tak piszę i piszę i nie mogę wpaść na jakąś konkluzję. Myślę, że bohaterowie Ostatniego kręgu obśmialiby tę moją recenzyjkę, nie mówiąc już o całym tym portalu.

Zapraszam na fb na mój nowy blog do dyskusji po więcej bezkompromisowych recenzji.
@CzynicznyCytelnik

Jak większość książek z serii 'Reportaż' tak i tę przyjąłem z nadzieją i zaciekawieniem. To taki tytuł, który - jak miałem nadzieję - opowie mi o miejscach i sprawach, których na własne oczy niekoniecznie chciałbym sprawdzać. Tak się też stało. Na książkę składają się dwie jakby części, nie potrafię powiedzieć, która jest ciekawsza. W pierwszej poznajemy ogólne zasady...

Nie każdy biedny Brazylijczyk zostaje Neymarem.
Oglądaliście Prison Break – Skazany na Śmierć? Trzeci sezon opowiada o tym :
Carandiru – to miejsce złą sławą owiane jest największym i najsurowszym więzieniem w Brazylii. Autorem książki jest więzienny lekarz, który poznaje świat przestępców od podszewki. Tu się dzieje wszystko, tu siedzi każdy, tu nie ma zbrodni, której nie widziano, nie popełniono. Gwałty, morderstwa, handel, dragi, zdrady, śmierć, krew, pot, łzy, AIDS. W celach szczury; w trzech metrach kwadratowych izolatek ośmiu osadzonych; więzienne trans-żony; krak zabijający każdego; brat mordujący brata za kryształki dragów; bimber produkowany i szmuglowany pod przykryciem nocy; morderstwa dokonywane przez policjantów. Samowolka, walka o przetrwanie.
To jest najlepsze dzieło o więzieniach jakie do tej pory czytałem.
Petarda –polecam każdemu, kto lubi klimat mafijnych porachunków. 10/10.

Nie każdy biedny Brazylijczyk zostaje Neymarem.
Oglądaliście Prison Break – Skazany na Śmierć? Trzeci sezon opowiada o tym :
Carandiru – to miejsce złą sławą owiane jest największym i najsurowszym więzieniem w Brazylii. Autorem książki jest więzienny lekarz, który poznaje świat przestępców od podszewki. Tu się dzieje wszystko, tu siedzi każdy, tu nie ma zbrodni, której nie...

człowiek przenosi się do innego świata - niewyobrażalnego

człowiek przenosi się do innego świata - niewyobrażalnego

To opowieść lekarza, który leczył więźniów. W zasadzie 3/4 książki to opis więzienia (ile jest bloków, gdzie kto jest umieszczany, jakie są zasady). Bardzo to jest to wszystko nudne i się ciągnie. Jedynie fajny jest ostatni rozdział o buncie. Szkoda czasu na czytanie

To opowieść lekarza, który leczył więźniów. W zasadzie 3/4 książki to opis więzienia (ile jest bloków, gdzie kto jest umieszczany, jakie są zasady). Bardzo to jest to wszystko nudne i się ciągnie. Jedynie fajny jest ostatni rozdział o buncie. Szkoda czasu na czytanie

Co się dzieje z umysłem człowieka, który zostaje zamknięty? Czy przyjmuje postawę obronną, aby przetrwać, czy po prostu wychodzi z niego najgłębiej ukryte zło, pragnienie?
Po lekturze tej książki zastanawia mnie czy więzienia naprawdę muszą być aż tak niebezpieczne? Rozumiem, sami przestępcy na kupie. Ale czy to nie tak, że moglibyśmy jako społeczeństwo, jako władza, wyrugować złe spojrzenia na tę placówkę? Czy nie moglibyśmy, poprzez pewne wmówienie sobie i innym, stworzyć tego miejsca lepszym?
Według mnie o więźniach i ich losach trzeba rozmawiać, trzeba o nich dbać. Należy dawać im znać, że nie są zapomniani i z góry skreśleni w świecie.
Więcej po tej lekturze mam pytań, niż odpowiedzi. Bardzo ciekawa, brutalna i wciągająca opowieść o dobrym człowieku, który stara się pomóc i zrozumieć innych.

Co się dzieje z umysłem człowieka, który zostaje zamknięty? Czy przyjmuje postawę obronną, aby przetrwać, czy po prostu wychodzi z niego najgłębiej ukryte zło, pragnienie?
Po lekturze tej książki zastanawia mnie czy więzienia naprawdę muszą być aż tak niebezpieczne? Rozumiem, sami przestępcy na kupie. Ale czy to nie tak, że moglibyśmy jako społeczeństwo, jako władza,...

Dobra reporterska robota, ale mnie nie zachwyciła.

Dobra reporterska robota, ale mnie nie zachwyciła.

Bardzo dobra książka, napisana rzeczowo bez zbędnych sensacji opisuje codziennie życie w więzieniu. Codzienne problemy oraz historie więźniów, można czytać na raty każdy rozdział to osobna historia.

Bardzo dobra książka, napisana rzeczowo bez zbędnych sensacji opisuje codziennie życie w więzieniu. Codzienne problemy oraz historie więźniów, można czytać na raty każdy rozdział to osobna historia.