Od mojego ostatniego spotkania z bohaterami serii „Powiernik światła” minęło trochę czasu, ale Brent Weeks pisze w tak sugestywny sposób, że wystarczy kilka stron, by wtopić się w wykreowane przez niego uniwersum i przypomnieć wszystkie dotychczasowe wydarzenia. Akcja poprzednich dwóch tomów była bardzo dynamiczna i w tym tomie nie ma mowy o jej spowolnieniu, choć jest ona stosunkowo stacjonarna.

Do Chromerii wkraczamy w momencie, gdy nieznane są losy Pryzmata i Kipa, a Czerwień – Andross Guile zmusza Spektrum do wybrania go promachosem na czas wojny z Księciem Barw. Na arenie pojawia się Zakon Złamanego Oka, a połączenie polityki z religią sprawia, że naprawdę trudno określić, która z postaci jest bohaterem pozytywnym, a która to zło wcielone. Kolejne tajemnice i wspomnienia z przeszłości także zaciemniają obraz. W środku tego chaosu tkwi Kip, który pozbawiony opieki ojca i ciągle atakowany przez dziadka, musi przede wszystkim mierzyć się z własnymi kompleksami i ograniczeniami. Czasami może irytować to jego użalanie się nad sobą, z drugiej strony chłopak szybko się uczy i nie da się zaprzeczyć, że jest Guilem z krwi i kości.

Również Gavin musi stawiać czoła wydarzeniom, które go przerastają. Pojmany przez Artylerzystę staje się galernikiem, by później dostać się w ręce wrogów, których sobie narobił w trakcie Wojny Fałszywego Pryzmata i tuż po niej. W dodatku po zranieniu oślepiającym nożem nie może krzesać. Czy to Orholam karze go za kłamstwa i popełnione zbrodnie? Czy może w ten sposób bóg chce nagiąć go do swej woli? I jeszcze ta tęsknota za Karris – dopiero co się pobrali i znów los zgotował im rozłąkę. Żona Gavina także cierpi – strata ukochanego i opuszczenie Czarnej Gwardii sprawiają, że kobiecie trudno odnaleźć się w nowej rzeczywistości. Ale Biel ma co do niej swoje plany…

Jedną z ciekawszych postaci w „Okaleczonym oku” jest Teia. Była niewolnica, kandydatka na czarnogwardzistkę i parylowa krzesicielka jest interesującym nabytkiem dla Zakonu Okaleczonego Oka. W końcu naprawdę trudno o rozszczepiacza światła. A i Biel chętnie by miała szpiega wewnątrz Zakonu. Ciężko nastolatce samotnie mierzyć się z takimi wyzwaniami.

Co ciekawe w tym tomie niewiele dostajemy informacji o Księciu Barw. Cały czas dąży do odrodzenia starych bogów i poszukuje krystalicznych zalążków, dzięki którym jest to możliwe. I to tyle.

„Okaleczone oko” to, podobnie jak poprzednie tomy serii, cegła. Jednak nie ma w niej nic niepotrzebnego i przegadanego. Zakończenie jak zwykle jest zaskakujące i ja już nie mogę się doczekać, żeby poznać dalszy ciąg „Powiernika światła”, a coś mi się wydaje, że to jednak nie będzie trylogia – jak dla mnie bomba.

Od mojego ostatniego spotkania z bohaterami serii „Powiernik światła” minęło trochę czasu, ale Brent Weeks pisze w tak sugestywny sposób, że wystarczy kilka stron, by wtopić się w wykreowane przez niego uniwersum i przypomnieć wszystkie dotychczasowe wydarzenia. Akcja poprzednich dwóch tomów była bardzo dynamiczna i w tym tomie nie ma mowy o jej spowolnieniu, choć jest ona...