Audrey Hepburn. Obok Marilyn Monroe największa ikona kina. Skrajnie różne, jeśli chodzi o wygląd, styl bycia i dobór ról filmowych, ale tak samo bezwarunkowo uwielbiane na całym świecie. Zaryzykuję stwierdzenie, że te dwie aktorki doczekały się największej liczby biografii na swój temat. Oto trzymam w ręku kolejną, tym razem poświęconą Audrey Hepburn. Książka Alexandra Walkera to kolejna publikacja wydawnictwa Prószyński i S-ka w cyklu poświęconym największym aktorkom w historii kina. Wznowiona po raz kolejny (premierę miała w 1994 roku), rozszerzona o nowe fakty, uchodzi za jedną z najpełniejszych biografii gwiazdy. Niestety, w jej przypadku po raz kolejny mamy do czynienia z autorem usilnie goniącym za sensacją, co odbija się na jakości i atrakcyjności książki.

To, co się o tej biografii pisze, nie do końca jest prawdą. Ani nie dowodzi ona w sposób szczególny, że Hepburn była osobą nieszczęśliwą, ani nie szokuje rzekomymi głęboko ukrywanymi konfliktami w rodzinie gwiazdy, ani tym bardziej nie jest opowieścią o kobiecie niepotrafiącej przez całe życie znaleźć miłości i spełnienia. Audrey Hepburn nie miała zresztą szczególnie fascynującego życia, a przynajmniej nie tak bardzo jak Marilyn Monroe czy Grace Kelly. Owszem, była dwukrotną rozwódką, wielokrotnie doświadczyła poronienia, a przez znaczną część życia nie znała swojego ojca. Jej życie było jednak pasmem sukcesów zawodowych, nie brakowało w nim także prawdziwych przyjaciół, takich jak projektant mody, Hubert de Givenchy, ponadto urodziła dwóch synów. Nie była ofiarą intryg, nie wywoływała skandali, nie doświadczyła żadnej traumy. Walker chce jednak, byśmy widzieli ją jako osobę nieszczęśliwą, choć wszelkie fakty przeczą, jakoby nią była.

„Audrey Hepburn” pióra Walkera, uznanego krytyka filmowego, nie jest biografią złą. Wyczerpuje fakty z życia aktorki, nie przeinacza ich, skupia się na przygotowaniach Hepburn do kolejnych ról i ujawnia kulisy kręcenia konkretnych filmów, w których wystąpiła. Ale przy tym doszukuje się w życiu gwiazdy jakiegoś elementu, który zaburzałby jej nieskalany wizerunek eterycznej, pełnej wdzięku i dobroci kobiety. W tym wypadku takim elementem staje się ojciec Audrey, Joseph Hepburn-Ruston – zwolennik nazizmu, który opuścił aktorkę i jej matkę w 1935 roku, gdy Audrey miała 6 lat, i wyjechał do Niemiec. Chcąc nie chcąc, czytelnik poznaje losy Rustona, gdyż autor poświęca mu postscriptum napisane po rozmowie z jego drugą żoną, macochą Audrey. To w tej części odkrywa przed czytelnikiem rzekome głęboko ukrywane tajemnice, które sprowadzają się do faszystowskiej działalności ojca i zmiany przez niego nazwiska. A przecież gdy po latach Audrey w końcu odnalazła ojca, bynajmniej nie chowała do niego żalu ani urazy, lecz cieszyła się, że może mu pomóc komfortowo i wygodnie przeżyć ostatnie lata życia.

Tych, którzy postać urokliwej aktorki kojarzą tylko z elegancją i świetnym rolami, bardziej niż rewelacjami na temat jej ojca będą zaskoczeni sposobem bycia Hepburn. Z biografii Walkera wyłania się portret kobiety próżnej, a nawet egoistycznej, która dobry wygląd przedkładała ponad wszystko. Dążenie do perfekcji doprowadziło ją do anoreksji – i wielka szkoda, że to temu tematowi nie poświęcił autor więcej miejsca. Próżność szła jednak u Audrey w parze z bezinteresownością, która pchnęła ją ku pracy dla UNICEF-u. Pracy, która niestety mocno odbiła się na jej zdrowiu, a w konsekwencji doprowadziła do zachorowania na śmiertelną chorobę, z której aktorce nie udało już się wyjść.

Rozwlekła i drobiazgowa biografia Walkera nie jest książką, którą poleciłabym fanom aktorki. Brakuje w niej większej liczby wypowiedzi samej Hepburn, a także jej najbliższych – synów. Nienagannie wydana, aż prosi się o większą liczbę zdjęć, jednak w przypadku tej serii Prószyńskiego kilkustronicowa wkładka to standard. Wierna faktom (choć konkretnej bibliografii brakuje), jednak napisana bez polotu książka nie wciąga – ja osobiście odkładałam ją co chwilę, oddając się lekturze bardziej interesujących pozycji. Mimo wszystko jest ona próbą zdefiniowania uroku Audrey i znalezienia przyczyn jej popularności, która od lat 50. ani trochę nie zmalała. Z pewnością jednak nie wyczerpuje tematu i skłania do sięgnięcia po inne biografie aktorki. A z tym nie powinno być kłopotu.

Malwina Sławińska