Pieśń miecza, pieśń śmierci

Czwarty tom osadzonych w średniowiecznej Brytanii „Wojen Wikingów” to ciąg dalszy sagi o anglosaskim królu Alfredzie Wielkim i jego wieloletnim wasalu, pół Sasie, pół duńskim Wikingu – Uhtredzie z Bebbanburga. Do tej pory mieszkańcy ziem Wessexu, ostatniego saskiego dominium na wyspie, zmagali się jedynie z najeźdźcami z Danii. Tym razem zagrożenie i wróg są niby znane, a jednak zupełnie nowe. U ujścia Tamizy lądują bowiem Wikingowie z północnych norweskich ziem. Czy wrogowie okażą się podobni do tych już oswojonych? Czy niebezpieczeństwo zagrażające Sasom będzie zupełnie innej natury? Niechaj zabrzmi pieśń miecza i opowie swoją historię...

Cookham to dom Uhtreda i Gisely oraz ich dzieci. Tam żyją w miarę spokojnie i dostatnio. Tworzą w końcu rodzinę, której nasz antagonista tak bardzo pożądał, bo jedna za drugą były mu w okrutny sposób odbierane. W krwawych czasach nic jednak nie trwa wiecznie, a zasada carpe diem rządzi światem. Bohater zostaje więc wezwany po raz kolejny przez swego władcę Alfreda i otrzymuje rozkaz nie byle jaki, bo... odbicia Londynu z rąk nieznanych acz niebezpiecznych najeźdźców. Miasto ma bowiem być wianem dla córki monarchy z panem Mercji – Aethelredem, który ma odtąd bronić zarówno Mercji, jak i Londynu jako posiadłości podlegających ziemiom Wessexu i władzy Alfreda. Bułka z masłem.

Im dalej w las, tym ciekawiej. Oto bowiem okazuje się, że dowódcy Norwegów to ludzie nie w ciemię bici. Bracia Erik i Sigfried Thrugilsonowie, którzy podbili Londyn, na spółkę z wciąż rosnącym w siłę Haestenem składają Uhtredowi propozycję. Propozycję, zdawałoby się, nie do odrzucenia. W zamian bowiem za przejście na ich stronę i podbój Wessexu oraz detronizację Alfreda – oferują mu królewski tron Mercji. O czym więcej mógłby marzyć wygnany zarówno z domu rodzinnego, jak i od przybranej rodziny sierota? Człowiek zdradzony chyba przez wszystkich i ten, który tracił wszystkich, na których mu zależało? Pokusa zbyt wielka, by się jej oprzeć, rośnie w siłę coraz bardziej. Zwłaszcza, że – niezależnie od decyzji dziedzica Bebbanburga – bitwa o Londyn i tak zbliża się wielkim krokami. Pytanie tylko, po której stronie się opowie i co tym razem go czeka...
Tytułowa pieśń miecza to nic innego jak legendarny dźwięk, który wydają ostrza przed walką. Zwłaszcza te słynne. Zwłaszcza te, które dzierżą woje tak znani i tak poważani jak Uhtred Ragnarsson z Bebbanburga. Powieść to ciąg dalszy wciągającego cyklu historycznego „Wojny Wikingów”. Autor co prawda wyraźnie zaznacza tu, że ten tom serii zawiera znaczniej więcej fikcyjnych wydarzeń i postaci, niźli poprzednie, nie ma to jednak negatywnego wpływu na fabułę. Wyobraźnia Cornwella zgrabnie łączy bowiem ze sobą tak fakty historyczne, jak i dramaturgię życia jego bohaterów. Tak wymyślonych, jak i tych, którzy żyli naprawdę.
Tymczasem główny bohater cyklu dojrzewa. Staje się bardziej rozważny, mądrzejszy. Potrafi już słuchać. I kalkulować z zimną głową. Czyżby jednak nauki księdza zwanego Beocca i króla Alfreda nie poszły w las? Z nowych rzeczy – ciekawią bardzo bracia Thurgilsonowie czy system obronny tzw. burhów, który polega utworzeniu wokół królestwa pierścienia ufortyfikowanych grodów z obsadą stałych garnizonów fyrdów (mężczyzn zdolnych do walki, ale wolnych od służby wojskowej).

Czwarty tom „Wojen Wikingów” - „Pieśń miecza” to wspaniała kronika rządów Alfreda, zwanego Wielkim – króla, który jako pierwszy zjednoczył Wielką Brytanię. Kronika, po której widać studia wnikliwe i głębokie, dbałość o szczegóły tak dnia codziennego niewolnych, jak i chłopów, możnych czy królów. Powieść, w której wyczytać można wszystko tak na temat geografii, jak i polityki, religii, obrzędów, zwyczajów czy języka. Prawdziwa kopalnia wiedzy nie tylko dla miłośników wikingów czy Wysp Brytyjskich, ale dla każdego fana historii, mroku wieków średnich czy po prostu dobrej lektury. Na dodatek jest to opowieść snuta przez wybornego gawędziarza, który doskonale wie, kiedy przyspieszyć, kiedy zwolnić a kiedy dać publiczności odetchnąć, by sycić się mogła pięknem przyrody, podziwiać ludzką mądrość i bawić w sieci intryg tak przemyślnych, że czasem nawet gracze o martinowski tron by im nie dorównali...

Pieśń miecza, pieśń śmierci

Czwarty tom osadzonych w średniowiecznej Brytanii „Wojen Wikingów” to ciąg dalszy sagi o anglosaskim królu Alfredzie Wielkim i jego wieloletnim wasalu, pół Sasie, pół duńskim Wikingu – Uhtredzie z Bebbanburga. Do tej pory mieszkańcy ziem Wessexu, ostatniego saskiego dominium na wyspie, zmagali się jedynie z najeźdźcami z Danii. Tym razem...