'Szkarłatny płatek i biały' Michela Fabera reklamowany jest jako powieść napisana z rozmachem, której nawet Dickens by się nie powstydził, gdyby w czasach wiktoriańskiej Anglii nie panowało powszechne tabu.
Ja podczas lektury tej pozycji przeżywałam skrajne emocje - od zachwytu początkiem, ciekawością mniej więcej od połowy objętości książki, kończąc na znudzeniu i rozdrażnieniu zakończeniem (i myśl, że tutaj końca nie widać). XIX-wieczne metropolie europejskie to mój ulubiony motyw literacki, a opis Londynu i społeczeństwa z punktu widzenia osoby współczesnej robi wrażenie. Podziwiam autora za doskonały warsztat pisarski i przygotowania, ale mam wrażenie, że cały ten wychwalany rozmach to właśnie słaby punkt 'Szkarłatnego płatka i białego'.
Michel Faber w swojej książce chciał jakby zawrzeć wszystko to, o czym żaden wiktoriański pisarz nawet nie robiłby aluzji - seks, przemoc, prostytucja, obłęd, aspekty okraszone bezlitosną satyrą - przez co czytelnik traci orientację podczas lektury i po kilkuset stronach musi zapamiętać naprawdę ogromny zakres zagadnień społecznych i obyczajowych, zapominając jednocześnie o osi głównej fabuły, czyli o Sugar, Williamie, Agnes (nota bene najciekawsza postać całej książki), Emmeline i Henrym (autorowi nigdy nie wybaczę uśmiercenia jednej postaci). Osobiście po okresie zachwytu nad historią w tej książce czułam się tak przytłoczona opisami i odniesieniami narratora, że z nikłą przyjemnością poznawałam dalsze losy i myśli bohaterów. Pisząc szczerze, końcowe strony traktowałam na zasadzie 'byle przejść'.
Michel Faber sam złapał się we własne sidła - gdyby potrafił dostatecznie zrównoważyć proporcje aspektów społeczno-obyczajowych i część właściwą, czyli fabułę, to 'Szkarłatny płatek i biały' mógłby dorównać rewelacyjnej 'Kochanicy Francuza' Johna Folwesa. A tak autor chciał napisać o wszystkim, co naprawdę dotyczy wiktoriańskiej Anglii - wyszła ogromna powieść praktycznie bez punktu zaczepienia (bo czytelnik ma trudności z powiedzeniem, o czym konkretnie opowiada 'Szkarłatny płatek i biały'). Mimo odpowiedniego przygotowania i wciągającej pierwszej połowy ocenę zaniżam za właśnie słabą próbę ogarnięcia wszystkich zagadnień tabu i mało porywające ostatnie strony. A byłam początkowo gotowa dać naprawdę wysoką notę!

'Szkarłatny płatek i biały' Michela Fabera reklamowany jest jako powieść napisana z rozmachem, której nawet Dickens by się nie powstydził, gdyby w czasach wiktoriańskiej Anglii nie panowało powszechne tabu.
Ja podczas lektury tej pozycji przeżywałam skrajne emocje - od zachwytu początkiem, ciekawością mniej więcej od połowy objętości książki, kończąc na znudzeniu i...