Naomi Novik już od wielu lat dostarcza nam kolejne przygody sympatycznego smoka Temeraire'a, oraz jego kapitana Williama Laurence'a. Jej wizja alternatywnego świata, w której podczas wojny z Napoleonem Bonaparte walczą nie tylko ludzie, ale też (może raczej przede wszystkim) smoki urzekła mnie od pierwszego tomu. Z czasem jednak zaczęło wychodzić zmęczenie materiału - zbyt mało nowych elementów, a zbyt wiele powtarzanych momentów (m. in. pływanie na wielkim statku służącym do transportu smoków) potrafiły osłabić przyjemność z czytania. Co prawda te książki nadal były całkiem niezłe, ale seria wręcz prosiła się o jakąś zmianę - wątek, który tchnąłby w opowieść nowego ducha.

I stało się - Naomi Novik wysłuchała fanów i w "Krwi Tyranów" pojawia się pewien wątek, który miał dać serii przysłowiowego kopa. Wątek, powiedzmy sobie to szczerze - stary jak cała fantastyka, niemniej jednak dający niezłe pole do popisu. Mianowicie - Will Laurence traci pamięć, i kompletnie zapomina co działo się z nim przez ostatnie 8 lat. Czyli od początku sagi. Utrata pamięci towarzyszyła mi już przez wiele książek/gier/filmów/komiksów, rzadko się jednak zdarza, żeby główny bohater tracił pamięć pod koniec sagi ("Krew Tyranów", to ósmy, przedostatni tom). Doprowadza to do kilku zabawnych sytuacji, w których główny bohater nie pamięta wydarzeń, które pamięta.... czytelnik znający poprzednie tomy. Przyznam, że micha mi się uśmiechnęła kilka razy w takich sytuacjach, ale seria o Temerairze od zawsze miała komediowe wątki wplecione gdzieś między kartki :)

Gorzej, że autorka nie do końca wykorzystała potencjał, jaki drzemał w tym starym jak świat motywie. Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że kapitan Laurence bardzo biernie podszedł do swojej przypadłości - jakoś specjalnie nie próbuje się dowiedzieć co się z nim działo przez te 8 lat, kumple się nie kwapią, by mu o opowiedzieć co i jak, i tylko od czasu do czasu wywiąże się z tego jakaś ciekawa sytuacja. O, chociażby sprzeczka z Temerairem, która zapowiadała się bardzo atrakcyjne, a została paskudnie zarżnięta, kiedy wydawało się, że dopiero się rozkręca. Na dodatek bardzo nie podobało mi się jak autorka z tego całego zamieszania z pamięcią wybrnęła. Czyli mówiąc krótko - ten "wielki powiew świeżości" miał swoje momenty, nie przeczę, ale jest tu dużo zmarnowanego potencjału.

Poza tym dostajemy dostajemy dokładnie to samo za co polubiliśmy (albo i nie :P) sagę o smoku Temerairze. Po raz kolejny muszę pochwalić Naomi Novik za kreację świata - konsekwentnie podąża ścieżką, jaką sobie wytoczyła na początku. A wojny Napoleońskie z wykorzystaniem smoków prezentują się naprawdę ciekawie, momentami czuć potęgę tych istot, nie wspominając o tym, że znawcy tematu mogą z uśmiechem na twarzy śledzić historię "co by było gdyby...". Ponad to, jak to u Novik bywa - kolejny tom, to kolejne miejsce na świecie, i jeszcze inne przedstawienie żyjących tam smoków i ich relacji z ludźmi. Skąd ona bierze te pomysły? Ogólnie siłą "Krwi Tyranów" jest fabuła, która mnie wciągnęła - nie licząc średnio udanego wątku z utratą pamięci of course. Nie ma tu wałkowanego tak często w poprzednich tomach pływania na statku, a i motywy z poszukiwaniem jedzenia dla smoków (też przewijające się zbyt wiele razy) zostały ograniczone do minimum - zostaje za to samo mięsko, nie ma się wrażenia, że coś jest ciągnięte na siłę, a powieść sztucznie wydłużana, i to pomimo faktu, że mamy do czynienia z najdłuższą powieścią z serii. Już dawno trzeba było tak pisać ;P

Bohaterowie... hmmm.... ci, którzy znają poprzednie tomy wiedzą czego się spodziewać. Tak, jak w poprzednim tomie - nie mogę oprzeć się wrażeniu, że przy kreowaniu bohaterów cała energia poszła w smoki - ich nieco dziecinne podejście do życia naprawdę może urzec. Czasami miałem wrażenia, że to takie "Jak Wytresować Smoka" tylko w wersji dla trochę starszych :). Oczywiście na pierwszy ogień idą Temeraire i Iskierka, ale reszta smoków też jest fajnie wykreowana, w przeciwieństwie do ludzkich bohaterów. Will Laurence jest - jak zawsze zresztą honorowy aż do bólu, i... po prostu mdły. Ale nawet mój faworyt Tharkay został jakby okrojony z charakteru. O Granbym już nawet nie wspomnę, bo o ile lubiłem go na początku serii, tak w "Krwi Tyranów"... po prostu jest. Tak więc - o ile smoczych bohaterów naprawdę da się lubić, są fajnie wykreowani, tak postacie ludzkie są już nieco spłycone.

Całość, mimo wad czytało mi się nad wyraz dobrze, znacznie lepiej niż poprzedni tom. Odejście od powtarzanych raz za razem motywów, a skupienie się na samej, czystej fabule wyszło serii na dobre, i tylko szkoda, że motyw z utratą pamięci nie ukazał pełni swojego potencjału :). Niemniej jednak myślę, że fani będą zadowoleni.

Naomi Novik już od wielu lat dostarcza nam kolejne przygody sympatycznego smoka Temeraire'a, oraz jego kapitana Williama Laurence'a. Jej wizja alternatywnego świata, w której podczas wojny z Napoleonem Bonaparte walczą nie tylko ludzie, ale też (może raczej przede wszystkim) smoki urzekła mnie od pierwszego tomu. Z czasem jednak zaczęło wychodzić zmęczenie materiału - zbyt...