Na książkę składają się krótkie eseje, w których autor – choć dotyczą one obrazów przedstawiających postacie kobiece – nierzadko tylko prześlizguje się po temacie zawartym w tytule. Vittoro Sgarbi często skupia się na kwestiach zupełnie nie związanych z wizerunkiem kobiety w malarstwie, jak atrybucja danych malowideł, naturalizm w przedstawieniu owoców, elementów architektury czy śpiewających aniołów, a nawet na postaciach męskich, np. zgodności przedstawień św. Franciszka z jego rzeczywistym wyglądem; znajduje on też miejsce na prywatne wynurzenia związane z własną działalnością polityczną.

Przez pierwsze kilkadziesiąt stron autor o obliczach kobiety w sztuce nie ma do powiedzenia zbyt wiele i kiedy już się wydaje, że wreszcie wkracza na obszar zagadnień zapowiedzianych w tytule i we wstępie, niespodziewanie zwraca się on ku przedstawieniom zwierząt na rysunkach Leonarda. Następnie w kilku kolejnych rozdziałach rzeczywiście zagłębia się w obiecaną tematykę, by potem znowu ją spłycić i – w odniesieniu do obrazów Tycjana – potraktować powierzchownie, ograniczając się do stwierdzenia cechy młodzieńczości u namalowanych kobiet. Oscylowanie to występuje zwłaszcza w dwóch pierwszych częściach książki oraz wieńczącym ją dodatku, jak gdyby autor dopiero w miarę kolejnych stron był w stanie dojść do tego, o czym miał pisać. Obrazy przedstawiające kobiety, o ile oczywiście się w danych rozdziałach w ogóle pojawiają, ukazane są zatem w ramach uniwersum kontekstów, na tle których wątek kobiecy jest dość mocno zmarginalizowany.

Co do wykorzystanych obrazów, ilustracje w książce są podporządkowane opisowi i czysto poglądowe (wydrukowane na zwykłym papierze, z przypadkami widocznej pikselozy) i choć tragedii nie ma, wysokiej jakości reprodukcji lepiej poszukać gdzie indziej. Dodatkowo razić może pewien chaos w tekście, gdy chodzi o powiązanie omawianych i porównywanych dzieł z ilustracjami - aczkolwiek może to być kwestia polskiego przekładu i jego zredagowania; ten minus równoważy, na szczęście, indeks dzieł umieszczony na końcu książki.

Podsumowując zatem: Przywoływane konteksty i nieograniczanie się do tytułowej kwestii można by bez wahania policzyć na plus, niestety jednak, autor jednocześnie zbyt często zbacza z tematu lub w ogóle go nie podejmuje. I mimo że ogółem Vittorio Sgarbi ma coś sensownego do przekazania – pod względem poznawczym i estetycznym bowiem chwilami jest tu ciekawie – czytelnicy skuszeni tytułem mogą się w trakcie lektury niejednokrotnie poczuć zawiedzeni i zniecierpliwieni.

Na książkę składają się krótkie eseje, w których autor – choć dotyczą one obrazów przedstawiających postacie kobiece – nierzadko tylko prześlizguje się po temacie zawartym w tytule. Vittoro Sgarbi często skupia się na kwestiach zupełnie nie związanych z wizerunkiem kobiety w malarstwie, jak atrybucja danych malowideł, naturalizm w przedstawieniu owoców, elementów...