Słaba książka. Jako historyczna kiepska - autor nie imponuje wiedzą, brakuje mi tu choćby pokrótkich opisów architektury, ubiorów, zwyczajów. Naprawdę pokrótkich - choćby zwykłego wspomnienia, rzucenia paru słów tu i ówdzie, wplecenia jakiegoś powiedzonka w dialogi itp. Da się to zrobić, i zachować wartkość akcji - wystarczy wspomnieć np. trylogię husycką Andrzeja Sapkowskiego. Tam mamy ogrom wiedzy o tamtych czasach, ale ta wiedza nas nie przytłacza. Powieść Domagalskiego szwankuje na całej linii w tym zakresie. Brak kolorytu epoki, a akcja w sumie też nie nadrabia owych braków edukacyjnych.
Po drugie - wplecenie wątków mistyki żydowskiej to jakieś nieporozumienie, zważywszy, że w calutkiej książce ani razu nie wspomina się żadnego Żyda! Istna bzdura, pasująca jak wół do karety. Czemu nie wierzenia Azteków? Albo Dogonów z Afryki? Po co sobie żałować - jak fantasy, to fantasy:)
Bohaterowie nieciekawi. Ot, klasyczny "rycerz bez zmazy i skazy", szlachetny aż do obrzydzenia, mający misję i modnie 'skrzywdzony' przez los, aby przekonać czytelnika o jego rzekomej "głębi". Ja jednak tej głębi nie widzę. Dagobert jest płaski i nudny jak flaki z olejem. Oczywiście towarzyszy mu kobieta. Oczywiście zakochuje się w nim. Oczywiście z wzajemnością. Oczywiście jest piękna i mądra. Okropne nagromadzenie banałów. Opisy miłosnych zbliżeń (ciągle "czują się jednością") godne gimnazjalisty, co drugi stosunek kończy się burzą - (ukochana rycerza wpływa na warunki atmosferyczne) - brawo za kicz;)
Sporo kwiatuszków w rodzaju: Krzyżacy wymordowali ludzi w wiosce i zhańbili kobiety (jak wiadomo, kobiety to nie ludzie). Od kiedy gwałt jest hańbą, pozostaje słodką tajemnicą autora. Zawsze mi się wydawało, że czyny hańbią człowieka, a nie doznana krzywda. Hm. Cóż.
W gruncie rzeczy niewiele się dzieje, całość to kolejne opisy, jak rycerze zakonni wyrżnęli wioskę, zgwałcili kobiety, powiesili mężczyzn, utopili dzieci. Koniec, następna wioska, ten sam scenariusz. I znowu... nuda.
Ale największą, niewybaczalną wadą jest boleśnie tandetne narysowanie linii podziału na tych "dobrych" i "złych". Takie biało-czarne widzenie świata ujdzie jeszcze w wypracowaniu ucznia podstawówki, ale nie w książce fantasy! Co gorsza, autor uczynił z tej bieli i czerni główny motyw. Tragedia. Krzyżacy są tak źli, że aż nieprawdziwi. Czytając, miałam wrażenie, że to jakaś propagandowa papka z czasów PRLu, gdzie władze lubiły podkreślać "polskie pochodzenie" niektórych ziem i czynić z krzyżaków zło absolutne. Ta książka z pewnością spodobałaby się socjalistycznym decydentom, bo ideologicznie jest bardzo po ich myśli;) Wielcy mistrzowie zakonu to mordercy, gwałciciele, oszuści, pedofile... Ten ostatni motyw jest szczególnie ciekawy, gdyż autor wykazuje się hipokryzją. Kłuje nas w oczy wielkim mistrzem krzyżackim, który odczuwa żądzę na widok nastoletniej dziewczynki, a zdaje się zapominać, że król Jagiełło również zaopatrzył się w trzynastoletnią żonę. Ten sam król, który u Domagalskiego robi za wzór cnót wszelkich i "wojownika światła". Ponadto w średniowieczu podobne ożenki nie należały do rzadkości i nie bardzo można do nich odnosić naszą dzisiejszą moralność. Portrecik uzupełnia drugi krzyżacki dostojnik, gustujący w płci własnej, skwitowany oczywiście druzgocącym epitetem "sodomita". No istna siedziba zła, ci podli Krzyżacy! Nie to, co godni, dobrzy i perfekcyjni rycerze polscy...
Krótko mówiąc - akcja niezbyt ciekawa, motyw przewodni kiczowaty pod niebiosa, oklepane motywy i poziom opowiadań typu fanfiction, uzupełniony opisami na poziomie zaaferowanego gimnazjalisty z uszami płonącymi z ekscytacji (o rany, ja piszę książkę! jej!). Szkoda czasu, ja na drugi tom już się nie skuszę.

Słaba książka. Jako historyczna kiepska - autor nie imponuje wiedzą, brakuje mi tu choćby pokrótkich opisów architektury, ubiorów, zwyczajów. Naprawdę pokrótkich - choćby zwykłego wspomnienia, rzucenia paru słów tu i ówdzie, wplecenia jakiegoś powiedzonka w dialogi itp. Da się to zrobić, i zachować wartkość akcji - wystarczy wspomnieć np. trylogię husycką Andrzeja...