Jak coś tak,krótkiego.Może dać tyle radości.Książka,jest na parę godzin czytania.
Bo zawiera w sobie mnóstwo,pozytywnych emocji.Łącznie z główną bohaterką.Da się ją lubić,choć trzeba mieć mnóstwo cierpliwości.
Książka,zawiera w sobie to co lubię.A więc troszkę fantasty,czasem nawet malutkie dark.
Jest historia alternatywna.Czyli ja jestem zadowolony.

Jak coś tak,krótkiego.Może dać tyle radości.Książka,jest na parę godzin czytania.
Bo zawiera w sobie mnóstwo,pozytywnych emocji.Łącznie z główną bohaterką.Da się ją lubić,choć trzeba mieć mnóstwo cierpliwości.
Książka,zawiera w sobie to co lubię.A więc troszkę fantasty,czasem nawet malutkie dark.
Jest historia alternatywna.Czyli ja jestem zadowolony.

Jak na taką krótką książkę, to jestem w miarę zadowolona. Gdyby tak rozwinąć całą akcję, urozmaicić o opisy, odczucia, wtedy byłaby lepsza. Czasem się w niej nie potrafiłam odnaleźć, ale ostatecznie wyszłam na prostą. Książka w miarę dobra.

Jak na taką krótką książkę, to jestem w miarę zadowolona. Gdyby tak rozwinąć całą akcję, urozmaicić o opisy, odczucia, wtedy byłaby lepsza. Czasem się w niej nie potrafiłam odnaleźć, ale ostatecznie wyszłam na prostą. Książka w miarę dobra.

Wielokrotnie zdarza mi się słyszeć, że niczym specjalnym jest czytać książki ulubionego gatunku czy autora, zachwycać się nimi a potem wyśpiewywać peany na ich cześć. Kiedy się nad tym zastanawiam, to rzeczywiście sporo w tym prawdy. O niebo łatwiej czyta mi się książkę, która trafia w mój gust, jeszcze prościej napisać mi wtedy jej recenzję. Kiedy książka wciąga mnie w swój świat chwytam z niej o wiele więcej, zanurzam się w emocjach, wyciągam z fabuły jej esencję, ocieram się o delikatne niuanse, które umknęłyby uwadze mniej zainteresowanego Czytelnika. W efekcie recenzja staje się pełniejsza, wielowymiarowa, nasycona treścią. Oczywiście, można wpaść w błędny zaułek pt. Uwielbiam-ten-typ-książek-więc-i-ta-musi-być-cudowna, lecz przy odrobinie dystansu da się tego uniknąć. Zwyczajnie kosztuje to mniej wysiłku. Z racji większej ilości wolnego czasu moja ambicja postanawia się wznieść na wyżyny i pokusić się o próbę recenzji czegoś, czego przeczytanie będzie wymagało ode mnie pewnego wysiłku. Decyduję się sięgnąć po „Córę Lechistanu” autorstwa Ewy Mazur, należącą do literatury młodzieżowej, co więcej – nasyconej fantastyką, co zdecydowanie nie jest moim literackim konikiem.

„Tu gdzie graniczą ze sobą Moscavia i Sarmacja istniał kiedyś kraj zwany Lechistanem”.

Właśnie tu, gdzie nie ma już kraju matki, a ziemie okupowane są przez wrogie narody, poznaję Karinę, główną bohaterkę powieści. Przez krótką chwilę mam okazję posmakować jej codziennego życia: jest nastolatką, jednakże – jak to w książkach bywa – niezwykłą. Zna się na ziołach i wraz z matką leczy nimi ludzi w wiosce, kocha las i dzikość przyrody. Legendy głoszą, że jest wybranką, która ma uratować i odrodzić nieistniejącą ojczyznę. Ma niezwykłe sny, które niosą mi przeczucie, że za chwilę coś się wydarzy. Intuicja mnie nie zawodzi. Już na pierwszych stronach powieści ginie ukochana matka Kariny, jej ojciec i brat zostają zabrani przez strażników a dom spalony. Aby książka mogła się dalej toczyć bohaterka zginać nie może, niesiona intuicją (cóż za wyczucie chwili!) ucieka w las na moment przed tym, jak dom staje w płomieniach. Nie ma gdzie iść, nie ma do czego wracać, nie pozostaje jej nic innego jak tylko biec przed siebie. W lesie czeka na nią zmierzenie się z własną słabością – napad, gwałt, zatruta woda… Dziewczyna ociera się o śmierć, jednakże nie zapominajmy – jest główną bohaterką, w dodatku z misją do spełnienia. A jak jest misja to zwykle jest i Anioł Stróż. Karina szybko dochodzi do siebie, a bieg wydarzeń szybko się zmienia, by pokazać Czytelnikowi, jaką misję ma do spełnienia bohaterka. Prawdziwa przygoda rozpoczyna się dopiero tutaj.

To, czego nie można odmówić autorce książki to pomysł. Ośmielę się stwierdzić – rewelacyjny. Oryginalność tematu przewodniego sprawia, że książka naprawdę wciąga i intryguje. Ani przez chwilę nie czuję się znudzona czy zmęczona powieścią, co jest dla mnie bardzo dużym zaskoczeniem...

Pełna recenzja na:
http://moznaprzeczytac.pl/cora-lechistanu-ewa-mazur/

Wielokrotnie zdarza mi się słyszeć, że niczym specjalnym jest czytać książki ulubionego gatunku czy autora, zachwycać się nimi a potem wyśpiewywać peany na ich cześć. Kiedy się nad tym zastanawiam, to rzeczywiście sporo w tym prawdy. O niebo łatwiej czyta mi się książkę, która trafia w mój gust, jeszcze prościej napisać mi wtedy jej recenzję. Kiedy książka wciąga mnie w...

Ewa Mazur jest autorką powieści „Córa Lechistanu”. Książkę w 2014 roku wydało Novae Res.
Karina uwielbia las. Zna się na ziołach, które wykorzystuje do leczenia ludzi. Gdy jej ukochana matka zostaje powieszona, a reszta rodziny zabrana, nie chce czekać, aż i jej się coś stanie. Ucieka z domu i z kraju, ukrywa się w lesie. Tu napadają na nią mężczyźni. Dziewczyna nie może uwierzyć, że chłopak, z którym tak dobrze jej się rozmawiało, próbuje ją zgwałcić. Na szczęście udaje jej się uciec z rąk oprawców. Ratuje ją duszek, który jest jej opiekunem. Dziewczyna jest wykończona, ale udaje jej się wypić odrobinę wody. Zapomina jednak o tym, że jest ona trująca. Koszmary wywołane halucynogennym napojem sprawiają jej niesamowity ból psychiczny i fizyczny. Gdy udaje jej się wydobrzeć, zauważa, że już nie jest w lesie. Nagle budzi się w pokoju i nie wie, gdzie jest. Okazuje się, że przygarnęły ją dwie dobre kobiety, które starają się doprowadzić Karinę do ładu. Dziewczyna nie chce jednak odpoczywać, ma misję – musi uratować ojczyznę, o której dziś już nikt nie pamięta.
Pomysł na książkę jest oryginalny i ciekawy. Polska została podbita, zniknęła z pamięci i serc wielu ludzi. Nikt nie wie, kim był Mickiewicz. W tym świecie ostała się legenda, według której pojawi się ktoś, kto przywróci Polsce, a właściwie Lachii, dawną świetność. Taką osobą jest prawdopodobnie Karina. Na dodatek dziewczyna widzi duchy – nie tylko dusze zmarłych, ale też zjawy leśne, rusałki itd. To takie typowo polskie wierzenia, które zostały tu wetknięte – bardzo mądre posunięcie. Słowiańskość aż buzuje w tej pozycji!
Język jest dość intrygujący. Na początku miałam wrażenie, że książka będzie pisana ładnym, literackim językiem z wyższej półki. Niestety po kilku stronach narracja się zmienia. Opowieść ciągle snuje Karina, ale górę w niej bierze wojownicza nastolatka, a nie liryczna dziewczyna.
Dużym minusem jest także to, że momentami narracja wydawał się urwana – coś się działo i nagle przeskok i dzieje się zupełnie coś innego. Czas został zaburzony. Miałam problemy z nadążeniem za opowieścią. Na dodatek niekiedy główna bohaterka wydawał mi się niezrównoważona – krzyczała, gdy nie było to wskazane, odwracała się od rozmówców i uciekała… Nie było to zbyt mądre.
Plusem jest odwołanie się do tradycji i kultury polskiej – zarówno w sferze wierzeń jak i literatury. Widać to też w mentalności ludzi i poszanowaniu symboli. Widać, że autorka chciała pokazać w swojej pozycji manię polskości, którą ma większość naszego narodu. Czyniąc bohaterką nastolatkę niestety sprawiła, że gdzieś to trochę umknęło na dalszy plan, a na pierwszy wysunęły się problemy dorosłości. Dla mnie najbardziej widoczne były te momenty, w których dziewczyna myślała o miłości, życiu, marzeniach i pragnieniach. Owszem, znalazło się w tym wszystkim również walczenie o ojczyznę, ale nie tylko.
Książka średnio mi się podobała. Nie mogłam się w niej odnaleźć. Pomysł jest naprawdę interesujący, pozazdrościć należy autorce wyobraźni. Jednak wykonanie, moim zdaniem, pozostawia wiele do życzenia. Szkoda, bo mogło być naprawdę dobre dzieło z tego.
Komu polecam? Na pewno młodzieży, która nie wymaga od lektury aż tak wiele, jak ja. Tu znajdziecie przygodę, walkę, życie wędrowne, odrobinę magii i wiele innych rzeczy. Może przypaść wam do gustu.

Ewa Mazur jest autorką powieści „Córa Lechistanu”. Książkę w 2014 roku wydało Novae Res.
Karina uwielbia las. Zna się na ziołach, które wykorzystuje do leczenia ludzi. Gdy jej ukochana matka zostaje powieszona, a reszta rodziny zabrana, nie chce czekać, aż i jej się coś stanie. Ucieka z domu i z kraju, ukrywa się w lesie. Tu napadają na nią mężczyźni. Dziewczyna nie może...