Czy mieliście w dzieciństwie wyimaginowanego przyjaciela ? Może była to wróżka, a może dzielny wojownik ?
Moim przyjacielem był duszek. Nie pamiętam już czy nadałam mu jakieś imię zresztą, to było dla mnie mało istotne. Liczyło się tylko to, że mogłam mu powiedzieć w myślach (bo porozumiewaliśmy się telepatycznie) o wszystkim tym czego nie byłam w stanie wyjawić mojej najlepszej przyjaciółce. Opowiadałam mu o swoich zmartwieniach, marzeniach i po prostu…o moim życiu.

Czytając „Grabarza” Peter’a Grandbois’a poczułam coś na kształt delikatnego ukłucia w rejonie wspomnieć mojego umysłu bo główny bohater robił dokładnie to samo co ja w latach wczesnej młodości – rozmawiał z duchami. Tyle, że nie z każdym. Konwersował
z tymi, którzy fizycznie dopiero co opuścili ziemski świat. Dusze, które do niego przychodziły miały mu do przekazania swoją historię, którą musiały się podzielić by móc spokojnie odejść. Juan (bo tak miał na imię tytułowy grabarz) nie spodziewał się jednak, że przyjdzie mu kopać grób dla jednej z najważniejszych osób jego życia…

Książka ta, bezwątpienia nie opiera się na realizmie dosłownie pojętym. Nie jest to także czysta, rasowa fantastyka. Jest to dzieło z pogranicza obydwu tych dziedzin. Jest w niej ogromna doza magii choć tak realistycznej, że fakt iż główny bohater słyszy i mówi do duchów wcale nie wydaje się być czytelnikowi dziwny. Wręcz przeciwnie ! To, jest jak najbardziej naturalny aspekt jego życia.
Sami bohaterowie są bardzo prawdziwi i niemal namacalni, a ich uczucia dostrzegalne.
Także język jakim operuje Grandbois wplatając w wypowiedzi postaci hiszpańskie zwroty jest wyjątkowy – delikatny i ciepły.
Wszystko to składa się w całość bardzo niezwykłej opowieści o tym jak to pewien grabarz pochował swoje serce…

{http://ksiazkowka.blox.pl}

Czy mieliście w dzieciństwie wyimaginowanego przyjaciela ? Może była to wróżka, a może dzielny wojownik ?
Moim przyjacielem był duszek. Nie pamiętam już czy nadałam mu jakieś imię zresztą, to było dla mnie mało istotne. Liczyło się tylko to, że mogłam mu powiedzieć w myślach (bo porozumiewaliśmy się telepatycznie) o wszystkim tym czego nie byłam w stanie wyjawić mojej...