Jaka by nie była i z jaką by się przeszłością nie borykała, rodzina jest najważniejsza. To właśnie wyczytałam z książki Moniki Jaruzelskiej "Rodzina". Z drugiej strony miałam wrażenie, że autorka chce powiedzieć wielkie przepraszam za to, co zrobił jej ojciec, ale się waha, bo to przecież nie ona powinna przepraszać... Podziwiam! Podziwiam za siłę i odwagę przedstawiania się z podniesioną głową. Nazwisko Jaruzelska przecież chyba już do końca polskiego świata kojarzyć się będzie źle. I żadna książka tego nie zmieni, żaden temat, żadne dokonania kolejnego pokolenia. Monia Jaruzelska nie wstydzi się opowiedzieć o przeszłości, o bólu o ogromnej samotności, na którą była skazana. Wielu osobom się wydaje, że księżniczka opływała w luksusach, kiedy inni nie mieli co do garnka włożyć. Owszem, materialnie miała lepiej niż jej rówieśnicy, ale z tak wysoką inteligencją, zabezpieczenie materialne nie wystarczało, aby osiągnąć szczęście.
Bardzo podobały mi się rozmowy z rodzicami, które z dokładnością przytoczyła autorka. Pomogły zrozumieć strukturę tej rodziny i to, jak stan wojenny zniszczył również ich. Podobały mi się rozmowy z matką, o której ogólnie mało wiemy. Właściwie zasłynęła ostatnio podpuszczona przez tabloidy. Czy ktoś kiedyś pomyślał jak ona się dusiła w swoim życiu?
Z książki bije ogromna miłość córki do ojca. Ciągle w gotowości, codzienne telefony, dostarczanie jedzenia, ciężki chwile w szpitalu. Żal mi jej przede wszystkim jako córki swojego ojca, o którego się martwi, naturalnie, po ludzki, po rodzinnemu. I to zamartwianie się jest bardzo piękne! Spodobał mi się taki fragment: Nie trzeba rodzicom wybaczać, kara ich lub bez końca analizować swoje traumy. Można za to sobie postawić cenzurę i powiedzieć, że jestem dorosły/dorosła i wiem, co może ranić moje dziecko. Można pójść w egoistyczny hedonizm - też dobrze. Jednak będąc dobrym rodzicem, uważnym partnerem, sprawnym pracownikiem, można wyzwolić się z własnego nieudanego dzieciństwa. Nie mówię, że to łatwe, ale spróbować trzeba. Przynajmniej warto. Stając się oparciem dla swoich rodziców, nawet jeśli mamy do nich żal, otwieramy się na teraźniejszość i przyszłość. Rodziców już nie zmienimy, siebie jeszcze możemy. Banał? Uproszczenie? Tak, a jednak....

Trudno książkę jest opisać, bo to zbiór rozdziałów, z których każdy stanowi o czymś innym. I dzięki temu bardzo fajnie się czyta. Czasem jest przeszłość, czasem teraźniejszość z czasem po prostu marzenia. Towarzyska Panienka bardziej mi się podobała, pewnie dlatego, że mówiła więcej o samej Monice Jaruzelskiej. Rodzina jest po prostu smutna, bo z każdej strony bije gdzieś z dolnego rogu upływający czas i śmierć. I jak się okazało śmierć przyszła krótko po wydaniu książki. Tak, jakby pewne rozdziały trzeba było zamknąć i pozwolić bliskim odejść.

Jaka by nie była i z jaką by się przeszłością nie borykała, rodzina jest najważniejsza. To właśnie wyczytałam z książki Moniki Jaruzelskiej "Rodzina". Z drugiej strony miałam wrażenie, że autorka chce powiedzieć wielkie przepraszam za to, co zrobił jej ojciec, ale się waha, bo to przecież nie ona powinna przepraszać... Podziwiam! Podziwiam za siłę i odwagę przedstawiania...