Gdy tylko listonosz przyniósł mi tę książkę, natychmiast zapomniałam na kilka godzin o świecie... Chciałam czytać wolniej, by przedłużyć przyjemność lektury, ale nie dało się - połknęłam całość za jednym zamachem:).

Powieść utrzymana jest w klimacie podobnym do "Cienia wiatru", jednak więcej tu polityki i współczesnej historii. Reżim generała Franco kładzie się cieniem na losach jednego z głównych bohaterów, przyjaciela Daniela Sempere, którego znamy dobrze z pierwszej części opowieści.
Okazuje się jednak, że nie wiemy wielu rzeczy o przeszłości rodziców Daniela i o wiernym Ferminie. Nie wie tego nawet sam młody księgarz. Dopiero długa i szczera rozmowa z przyjacielem stopniowo odsłania tajemnice skrywane przez długie lata. Podczas opowieści poznajemy także tytułowego Więźnia Nieba, który z kolei nawiązuje do powieści "Gra anioła".
W utworze jest sporo aluzji do wcześniejszych książek Zafona, co pozwala czytelnikowi na literacką zabawę, której trudno się oprzeć. Całość napisana jest pięknym językiem, a kwestie Fermina to literacki majstersztyk, łączący erudycję, inteligentny humor i rubaszność.

"Więzień Nieba" to powieść o wolności, przyjaźni, miłości i - oczywiście (!) - o książkach i czytelniczej pasji. Trafiamy kolejny raz do Cmentarza Zapomnianych Książek, niemal czując zapach starych tomów i szelest odwracanych kartek.

Z bohaterami i ich światem żegnałam się z wielkim żalem, ale i z nadzieją, gdyż zakończenie jednoznacznie sugeruje, że będzie dalszy ciąg. Już czekam na kolejną powieść Zafona i mam nadzieję, że okaże się ona równie nastrojowa i piękna jak jej poprzedniczki.

Gdy tylko listonosz przyniósł mi tę książkę, natychmiast zapomniałam na kilka godzin o świecie... Chciałam czytać wolniej, by przedłużyć przyjemność lektury, ale nie dało się - połknęłam całość za jednym zamachem:).

Powieść utrzymana jest w klimacie podobnym do "Cienia wiatru", jednak więcej tu polityki i współczesnej historii. Reżim generała Franco kładzie się cieniem na...