Bohaterką książki (a w zasadzie długiego wywiadu) Dariusza Zaborka jest Alicja Gawlikowska-Świerczyńska.
Kiedy miała 12 lat zmarła jej mama, 16 - umarł tata. Wojna wybucha gdy ma 18 lat. Dwa lata później zostaje aresztowana i następne 4 lata spędzi w obozie w Ravensbruck. Doświadczyła już w swoim młodym życiu bardzo wiele. Rzeczy dla większości niewyobrażalnych. Rzeczy, które mogłyby przytłoczyć niejednego twardziela. A Pani Alicja nic sobie z tego nie robi. Ma w sobie niesamowity optymizm i wolę przetrwania. Cokolwiek by się nie działo ona przystosowuje się i idzie naprzód. Podziwiam w niej to, że nigdy się nie załamywała.
Nie podoba mi się jednak tutaj umniejszanie uczuć i przeżyć innych. Nie każdy ma takie pokłady optymizmu w sobie, a mam wrażenie, że bohaterka tego od wszystkich wymaga. Nie dopuszcza, że ktoś może mieć traumę po przeżyciu obozu koncentracyjnego. Mam wrażenie, że tym lekceważeniem uczuć innych umniejsza trochę to co co się wtedy działo. A przecież obóz w Ravensbruck był największym kobiecym obozem koncentracyjnym (później utworzono też obóz męski). Zginęło tam kilkadziesiąt tysięcy ludzi, w wyniku głodu, tortur, zagazowania lub eksperymentów medycznych. Ja wciąż jestem pod wrażeniem lektury książek "Mała zagłada" Anny Janko i "Oskarżam Auschwitz" Mikołaja Grynberga i wiem z nich, że trauma wojennych przeżyć kładzie się cieniem na życiu dzieci, a czasem i wnuków tych co ocaleli.
Zazdroszczę Pani Alicji tego optymizmu i jestem pełna dla niej podziwu, ale nie zgadzam się z jej oceną innych.

Bohaterką książki (a w zasadzie długiego wywiadu) Dariusza Zaborka jest Alicja Gawlikowska-Świerczyńska.
Kiedy miała 12 lat zmarła jej mama, 16 - umarł tata. Wojna wybucha gdy ma 18 lat. Dwa lata później zostaje aresztowana i następne 4 lata spędzi w obozie w Ravensbruck. Doświadczyła już w swoim młodym życiu bardzo wiele. Rzeczy dla większości niewyobrażalnych. Rzeczy,...