J.K. Rowling nie musi nikomu udowadniać, że jest doskonałą pisarką. Odważnie porzuciła wykreowany przez siebie świat magii, by oddać się czemuś bardziej przyziemnemu - zbrodni, krwi i flakom. Niestety, kryminał nie okazał się łaskawym gatunkiem - Autorka nie potrafi stworzyć fabuły od której ciężko się oderwać, ani opisać zbrodni tak, aby czytelnikowi włos zjeżył się na głowie. Historia snuła się strona po stronie, niczym wełniany szalik dziergany na drutach przez babcię. Niby wszystko miało jakiś cel i sens, ale ze świecą szukać w tym emocji i polotu. W zasadzie gdyby nie wyrafinowanie morderstwo, to "Jedwabnika" należałoby uznać za powieść obyczajową. Rowling świetnie opisuje miejsca, ludzi i panujące między nimi relacje, a na kryminał to zdecydowanie za mało. Denerwowało bezustanne przypominanie o kalectwie bohatera (boląca noga) oraz jego "dziadowanie" (ciągły brak gotówki mimo ogromnej sławy i niechęć do przyjmowania intratnych zleceń). Irytowała mnie też bezsensowna mnogość bohaterów, którzy mieszali się od początku i utrudniali skupienie się na wątku kryminalnym. Podsumowując, Autorka jest doskonała jeżeli chodzi o tło obyczajowe i to, co w "Trafnym wyborze" się sprawdziło w "Jedwabniku" okazało się kotwicą ciągnącą w dół. Mimo wszystko sięgnę po kolejne części serii o Cormoranie Strike'u, chociażby po to, żeby zobaczyć czy Rowling jest w stanie pracować nad swoim warsztatem i czy potrafi wykorzystać swój ogromny talent w literaturze kryminalnej.

J.K. Rowling nie musi nikomu udowadniać, że jest doskonałą pisarką. Odważnie porzuciła wykreowany przez siebie świat magii, by oddać się czemuś bardziej przyziemnemu - zbrodni, krwi i flakom. Niestety, kryminał nie okazał się łaskawym gatunkiem - Autorka nie potrafi stworzyć fabuły od której ciężko się oderwać, ani opisać zbrodni tak, aby czytelnikowi włos zjeżył się na...