"W ogrodzie bestii" to pierwsza książka Erika Larsona, jaką miałam okazję przeczytać. Okazała się pozytywną niespodzianką, zwłaszcza że spotykałam się z różnymi opiniami na jej temat.

Całość napisana jest w stylu łączącym reporterskie zacięcie z literacką narracją. Dzięki temu czyta się z zaciekawieniem, nawet jeśli zna się dobrze tło historyczne opisywanych zdarzeń.

Autor skupił się na kilkuletnim pobycie w hitlerowskich Niemczech amerykańskiego ambasadora i jego rodziny.
William Dodd przybywa do Berlina z żoną i dorosłymi dziećmi. O ile syn nie bardzo angażuje się w rozrywkowe i towarzyskie życie stolicy, to córka jest w swoim żywiole. Musi upłynąć sporo czasu, zanim młoda kobieta odkryje prawdę o nazistowskim systemie.

Kilkuletni pobyt Doddów w Niemczech zaczyna się w 1933 roku, po dojściu Hitlera do władzy.
Ambasadorska rodzina początkowo nie daje wiary doniesieniom o prześladowaniach Żydów i napaściach na amerykańskich obywateli. Dopiero gdy Doddowie poznają osobiście ofiary i ich bliskich oraz sami stają się świadkami brutalnych zajść, ambasador zaczyna alarmować swój rząd o coraz bardziej niebezpiecznej sytuacji w Niemczech.
Jego depesze i otwarte listy nie są jednak traktowane poważnie, a wielu członków rządu po prostu nie daje im wiary. Dlaczego tak się dzieje? Erik Larson wyjaśnia to szczegółowo, opisując stosunek Amerykanów do żydowskich emigrantów i antysemickie nastroje wśród niektórych polityków.

Losy rodziny Doddów pokazane są na tle burzliwej historii Niemiec. Mamy okazję poznać kulisy polityki, jej czołowych twórców, a także codzienne życie Berlina, zarówno dzienne, jak i nocne.
Książka bardzo obrazowo i przekonująco pokazuje narastanie nazistowskiego terroru, który ostatecznie doprowadzi do największej katastrofy wojennej XX wieku.

Polecam nie tylko miłośnikom historii i książek non-fiction. Każdy może znaleźć tu coś dla siebie (np. fani twórczości Hansa Fallady, którego postaci i twórczości autor poświęcił kilka obszernych fragmentów).

"W ogrodzie bestii" to pierwsza książka Erika Larsona, jaką miałam okazję przeczytać. Okazała się pozytywną niespodzianką, zwłaszcza że spotykałam się z różnymi opiniami na jej temat.

Całość napisana jest w stylu łączącym reporterskie zacięcie z literacką narracją. Dzięki temu czyta się z zaciekawieniem, nawet jeśli zna się dobrze tło historyczne opisywanych zdarzeń....