„Szczęśliwi ludzie czytają książki i piją kawę”, brzmi cudownie! Aż kusi, sięgnąć po tą książkę, oczywiście w towarzystwie kubka dobrej kawy. Czy to wystarczy, żeby poczuć się szczęśliwym? Niestety, chyba nie… Książka Agnès Martin-Lugand, okrzyknięta hitem self-publishingu i „francuskim fenomenem wydawniczym”, owszem, kusi chwytliwym tytułem i piękną okładką, ale poza tym nie ma do zaoferowania nic nadzwyczajnego. Ot, opowiastka o nieszczęśliwej kobiecie, która w końcu zmienia swoje życie. Takich historii znamy z literatury wiele i, niestety, muszę to przyznać, w sporej części lepiej napisanych.

Diane w nieszczęśliwym wypadku traci męża Colina i córeczkę Klarę. Choć daje sobie rok na pozbieranie się z tej straty, po jego upływie okazuje się, że nic się nie zmieniło. Nadal mieszka w domu pełnym pamiątek, nosi koszule męża i przytula maskotki córki. Chociaż jej przyjaciel Feliks stara się ze wszystkich sił, nie udaje mu się wyrwać Diane z letargu. Cierpliwie prowadzi jej kawiarnię literacką o nazwie, która dała tytuł książce „Szczęśliwi ludzie czytają książki i piją kawę”. Diane nie jest szczęśliwa, więc nie czyta i porzuca własną kawiarnię. Kiedyś prowadziła ją z mężem, teraz wszystko go przypomina i kobieta nie może znieść widoku miejsca, które dawniej kochała.

Po roku żałoby Diane postanawia coś zmienić. W porywie chwili rzuca wszystko i wyjeżdża do Mulranny w Irlandii. Ma nadzieję na drugim końcu świata znaleźć ukojenie swojego bólu. Szybko okazuje się, że w Mulranny lodowaty jest nie tylko klimat, ale też najbliższy i jedyny sąsiad Diane. Edward jest synem gospodarzy, którzy wynajęli jej domek i kompletnym przeciwieństwem starszych i bardzo serdecznych państwa. Całe dnie spędza w ciszy, tkwiąc w bezruchu nad brzegiem morza i fotografując. Nowa sąsiadka zupełnie mu nie odpowiada. Do czasu… Bo w pewnym momencie okaże się, że tych dwoje ludzi stroniących od towarzystwa innych, lubi ze sobą przebywać. Jak to zmieni ich życie?

Historia jest może trochę bajkowa, trochę nierealna i jednocześnie zwyczajna. Przecież każdego dnia zdarzają się podobne tragedie, niektórzy cierpią w samotności, inni spotykają miłość swojego życia w zupełnie niespodziewany sposób. Jednak ta opowieść mogła być dłuższa, bogatsza, bardziej wciągająca. Tak wydaje się opowiedziana pobieżnie. Nawet objętość książki nie zapowiada długiej lektury, podczas której czytelnik zdąży się zżyć z bohaterami. Trudno też wyjaśnić niektóre decyzje i relacje. Ale może takie właśnie jest życie?

„Szczęśliwi ludzie czytają książki i piją kawę” to krótka opowieść o stracie, samotności i miłości.  

Katarzyna Marondel