To książka wybitna, ale kunszt pisarza i tłumaczki poznają tylko ci, którzy potrafią odbierać rzeczywistość nie wprost, wiedzą co to metafora i powiedzmy - lubią malarstwo holenderskie XVII wieku. Wszak tam właśnie, jak u mistrza Ottavio, odnajdą autentyczny profesjonalizm w oddaniu realiów zmysłowego świata, żart, banał podniesiony do roli wielkiego tematu, satyrę na współczesność, tam znajdą świetne portrety bohaterów - wyraźnych jak u Fransa Halsa i intensywnych, jak na obrazach Renato Guttuso (ten już Sycylijczykiem był). Wnikliwi wyłapią też - jakże dziś rzadką w świecie ludzi odnoszących same sukcesy - nutę autoironii w twórczości pisarza. Akcja i klimat nie mają jednak z Holandią nic wspólnego. Wprost przeciwnie - pogięta na mikrostruktury fabuła - niczym wąskie uliczki miejscowości sycylijskiego interioru - toczy się w nieznanym kierunku, a rozgrywa (rozrywa?) w najpiękniejszym barokowym mieście na świecie - w Katanii. Można powiedzieć, że w końcu i tak wszystkie wątki znajduję ujście, jak uliczki na placu przed Chiesa Madre - najważniejszym kościołem, pępkiem mikroświata włoskich miasteczek. Jak w Katanii na lokalnym targu, mieszają się tu wszystkie zapachy kojarzone z Sycylią przez bardziej wtajemniczonych, jak i tych, którzy słyszeli tylko o mafii, włoskim temperamencie, biednym włoskim południu i Etnie. Bohaterem drugiego planu jest właśnie to miasto i wpisane w jego panoramę sylwetki mieszkańców o różnej profesji, ale zawsze obdarzone włoskim temperamentem. Zresztą - tak jak zjawiskowym i niepowtarzalnym dla architektury jest opisany w książce Palazzo Biscari, tak i zjawiskowa i zaskakująca jest fabuła tej intensywnie sycylijskiej książki. Ottavio Cappellani jest dowodem na niesłabnącą wielkość włoskiej kultury, jest godnym następcą Tomasiego, Sciasci, de Roberto. Pisze, jakby był stymulowany oparami z Etny. Przeczytasz najdalej w trzy wieczory, jeśli nie... to pewnie nie przeczytasz wcale. Polecam tylko inteligentnym czytelnikom, smakowanie nie wymaga tu wspomagania dodatkowymi przyprawami, wystarczy sama lektura... no może szczypta dobrego humoru mile widziana. Uwaga: może zarazić miłością do Katanii/Sycylii!

To książka wybitna, ale kunszt pisarza i tłumaczki poznają tylko ci, którzy potrafią odbierać rzeczywistość nie wprost, wiedzą co to metafora i powiedzmy - lubią malarstwo holenderskie XVII wieku. Wszak tam właśnie, jak u mistrza Ottavio, odnajdą autentyczny profesjonalizm w oddaniu realiów zmysłowego świata, żart, banał podniesiony do roli wielkiego tematu, satyrę na...

Jedna z lepszych książek, jakie czytałam. Soczysty język, wybitny humor, zakręcona fabuła, wyraziści bohaterowie. Akcja rozgrywa się w Katanii. Wypalony reżyser znany dotąd z nowoczesnych inscenizacji postanawia odświeżyć swój wizerunek zwrotem ku tradycji teatru i wystawić "Romea i Julię". Porachunki lokalnych mafiosów sprawiają, że tragedia szekspirowska miesza się z tragedią (nie jedną) na widowni. Autor - filozof, specjalista od myśli Habermasa, dziennikarz i rockman - nie zostawia suchej nitki na swoich bohaterach. Opisuje ich nie szczędząc okrutnej złośliwości i obnażając prawdziwą - jednakże ludzką - naturę. Mimo wszystko czyni to z sympatią.

Na przykład tu, miłość starych, dobrych małżonków i ich porozumienie bez słów:
"Jej spojrzenie mogło oznaczać tylko jedno, ociekające zajadłą żółcią, nieme pytanie: czy ty aby nie masz mi czegoś do powiedzenia?
Ni chuja nic a nic nie mam ci do powiedzenia, odpowiadał za każdym razem Turri Pirrotta, uśmiechając się przy tym z wysiłkiem."

Albo taka pełna sympatii scenka z hrabiną Salieri, lat siedemdziesiąt: "Hrabina rozdziawiła usta, ukazując największą sztuczną szczękę, jaką Cagnotto do tej pory oglądał, nie licząc leoparda, wyciągniętego u niego w domu, choć nie da się wykluczyć, że to hrabina stopniowo coraz bardziej się kurczyła i robiła coraz mniejsza, w odróżnieniu od swojej szczęki, tego Godzilli protetyki stomatologicznej. Makijaż sugerował jakoby hrabina runęła na twarz wprost w ripiddu nivicatu, typową katańską potrawę inspirowaną Etną, przyrządzaną z ryżu z wyciągiem z kałamarnic, usypanego w stożek podobny do wulkanu, z sosem pomidorowym, który naśladuje wyciekającą lawę, i śmietaną na samej górze, udającą śnieg."

Kunszt tłumaczki - Anny Niewęgłowskiej - najwyższej próby.

Jedna z lepszych książek, jakie czytałam. Soczysty język, wybitny humor, zakręcona fabuła, wyraziści bohaterowie. Akcja rozgrywa się w Katanii. Wypalony reżyser znany dotąd z nowoczesnych inscenizacji postanawia odświeżyć swój wizerunek zwrotem ku tradycji teatru i wystawić "Romea i Julię". Porachunki lokalnych mafiosów sprawiają, że tragedia szekspirowska miesza się z...

Dno.

Dno.

Nudne jak flaki z olejem i wulgarne. Może dalej było ciekawiej, ale nie zmęczyłam.
NIE polecam.

Nudne jak flaki z olejem i wulgarne. Może dalej było ciekawiej, ale nie zmęczyłam.
NIE polecam.