Źródło: By Nobel Foundation - http://nobelprize.org/nobel_prizes/literature/laureates/1926/deledda-autobio.html, Domena publiczna, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=6282082
Włoska powieściopisarka i nowelistka, laureatka Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1926. Grazia Deledda urodziła się w Nuoro na Sardynii, jako czwarte dziecko z siedmiorga dzieci, zamożnego posiadacza ziemskiego. Jej ojciec, Giovanni Antonio Deledda, absolwent prawa, był zamożnym właścicielem ziemskim, zajmował się handlem i rolnictwem, interesował się poezją, sam komponował wiersze i założył drukarnię i wydawał czasopisma. W 1892 r. został burmistrzem Nuoro. Matka, Francesca Cambosu, zajmowała się prowadzeniem domu i wychowywaniem dzieci.
Ukończyła cztery klasy szkoły podstawowej, a następnie pobierała prywatne lekcje u profesora Pietro Ganga, który udzielał jej podstawowych lekcji w języku włoskim, łacinie i francuskim. Zachęcił ją także do publikowania prac pisanych na zadane przez niego tematy. W wieku 13 lat po raz pierwszy opublikowano jej opowiadania Sangue sardo i Remigia Helder. Ukazały się one w 1888 r. w magazynie o modzie „L’ultima moda”. W 1892 r. napisała pierwszą powieść Fior di Sardegna.
W 1900 roku wyjechała w swoją pierwszą podróż do Cagliari, gdzie poznała swojego przyszłego męża Palmiro Madesaniego. Wraz z nim zamieszkała w Rzymie . Pierwszy większy sukces przyniosła jej powieść Elias Portolú (1903). W swoich powieściach i nowelach odtwarzała krajobraz i życie swojej rodzinnej Sardynii. Krajobraz Sardynii był przez nią często wykorzystywany jako metafora trudności w życiu bohaterów jej utworów.
Grazia Deledda jest laureatką Nagrody Nobla w dziedzinie literatury za rok 1926. Nagrodę otrzymała: „za poetyckie dzieła, w których z jaskrawą plastycznością opisuje życie jej ojczystej wyspy, a także za głębię w podejściu do ludzkich problemów w całości”.
Z licznych jej dzieł wymienić należy: Anime oneste (1896),Elias Portolu (1900),Cenere (1904),Nostalgia (1905),Colombi e sparvieri (1912),Trzcina na wietrze (1913),Il segredo dell’ uomo solitario (1921),Annalena Bilsini (1927).
W wielu późniejszych pracach Grazia Deledda łączyła wyobraźnię i autobiografię. Ta mieszanka jest widoczna szczególnie w powieści Il paese del vento (1931). Powieść L’argine (1934) odzwierciedla życie autorki jako wyrzeczenie się doczesnych rzeczy, w tym miłości, akceptując poświęcenie jako wyższy sposób życia i pojednanie z Bogiem. Wspólną cechą wszystkich jej późniejszych dzieł jest stała wiara w ludzi i w Boga.
W 1906 r. ukazała się w Polsce powieść Popiół (Cenere) w tłumaczeniu Wilhelminy Zyndram-Kościałkowskiej. W 1934 r. wydano w Polsce powieść Trzcina na wietrze w tłumaczeniu Idy Ratinowowej.
Miłość i zbrodnia.
Główna bohaterka pragnąc uratować ukochanego przed utratą wszystkiego, co posiada, postanawia zabić. "To nie byłam ja, straciłam częściowo świadomość, kontakt ze światem, opanowało mnie szaleństwo"- infantylne zagrania i obłudna chęć pokutowania do końca życia.
Jej ukochany? Żałosny typ. Jedynie użala się nad sobą, roztrwania pieniądze, bawi się i bałamuci napotkane kobiety. Jego romans z Anessą ma na celu jedynie zaspokojenie żądz i namiętności. Gdy postanawia ją poślubić kieruje się pragmatyzmem: ktoś musi mu prać, sprzątać i gotować.
Akcja bezbarwna. Bohaterowie obłudni.
Książka z rodzaju beznadziejnych.
Zaskakująco dobra literatura. Historia tytułowej bohaterki i jej pięciu synów rozgrywa się na tle zmieniających się pór roku i związanych z nimi prac polowych. Deledda ukazuje surowość krajobrazu wsi położonej w północnych Włoszech w dolinie Padu oraz złożone relacje między ludźmi różniącymi się pochodzeniem i stanem posiadania. Ciekawie odmalowana jest także obyczajowość włoskiej wsi pierwszej połowy XX wieku.