Henry Carson i jego partner wygrali pierwszego gema. Kiedy zmieniali strony, rozmawiając ze sobą i ocierając twarze ręcznikami, Lucy wstała. W dalszym ciągu nie mogła złapać tchu – nie z powodu ciasnego gorsetu, ale dlatego, że właśnie przyszedł jej do głowy szalony pomysł, jak zwrócić na siebie uwagę Henry’ego Carsona. Zdawała sobie sprawę, że pani Harris tego nie zaakceptuje, nie wspominając już o Evelyn. Prawdopodobnie ojciec również nie będzie zachwycony.
(…)
Podeszła do słupka podtrzymującego siatkę i postawiła krzesło obok. Złapała za siatkę, aby sprawdzić jej napięcie, i obróciła trzy razy korbkę, żeby ją jeszcze podciągnąć.
- Co pani zamierza zrobić, panno Darling? – zapytał Barry Wentworth, idąc w jej stronę. – Takie sprawy pozostawimy obsłudze!
Lucy nic na to nie powiedziała, nawet nie odwróciła się w jego stronę. Weszła na krzesło i postawiła jedną stopę na słupku siatki.
- Chyba lepiej będzie, jeśli pani zejdzie! – zawołał Barry Wentworth.
Lucy wzięła głęboki wdech, po czym ostrożnie wysunęła drugą stopę i postawiła ją na siatce…

Słowa, po które sięgnąłem powyżej, są szczególnym dowodem na to, iż Lucy lubiła stawiać wszystko na jedną kartę. Dla niej 'być' miało znacznie większą wartość, niż 'obejść się smakiem', kiedy konkretna okazja pojawiała się w zasięgu ręki. A takiej okazji nie można było przegapić, bez względu na to, jakie konsekwencje mogła przynieść.

Nie tak dawno miałem przyjemność zmierzyć się ze Śpiączką Grahama Mastertona. Jednak wtedy nie zdawałem sobie sprawy, że to, co najlepsze w dokonaniach autora, dopiero przede mną. „Śpiączka” przy „Imperium” to praktycznie „książeczka”. Skromna w swej treści i formie powieść. „Imperium” natomiast jest historią, która nie mieści się w żadnych ramach. I bardzo dobrze, bo dzięki temu jej wartość zaskakuje bardziej, niż można zdawać sobie z tego sprawę.

Na początku miałem pewien problem z interpretacją tytułu, jednak kilka rozdziałów pozwoliło mi zrozumieć, dokąd zmierzam i jak pasjonująca przede mną podróż. Nikt, a tym bardziej Lucy, nie zdaje sobie sprawy, że jedno zdarzenie z jej życia nie tylko odmieni bieg życiowej rzeki, ale też wyrwie ją z zakurzonego i lodowatego Kansas do świata, o którym od zawsze marzyła. Jednak zanim otworzą się przed nią nieprzebrane dobra Imperium Brytyjskiego, przez moment znajdzie się w blasku fleszy, aby dosłownie chwilę później spaść z łoskotem na ziemię. Ten towarzyski upadek odczuła bardzo boleśnie, jednak nie dała po sobie tego w żaden sposób poznać. Przypadek sprawił, że zaznała luksusu, przeznaczenie pisało już dla niej jednak zupełnie inne karty.

Byłem i jestem pełen podziwu dla genialnego w swej treści i formie dzieła pióra Grahama Mastertona. Znam wiele jego powieści, ale żadna jak dotąd nawet w drobnym stopniu nie dorównywała „Imperium”. To historia, którą się chłonie każdym zmysłem i porem skóry, historia, która zasysa i nie pozwala się zatrzymać, wreszcie historia rozległa w swej treści, jak rozległe przed laty było Imperium Brytyjskie. I nie bójmy się tego słowa – a r c y d z i e ł o, które nie trafia się często, które trafia się od czasu do czasu.

Artur G. Kamiński