Kolejna książeczka ze starej biblioteczki, którą moje wnuki przyniosły ze strychu. To jest jakby taki weekendowy rytuał, a że moje zasoby z dawnych czasów są dość duże, więc wystarczy nam książek do czytania na jeszcze wiele lat. Tym bardziej, że dzieci lubią niektóre historie bardziej i trzeba im je czytać nawet kilka razy dziennie, aż niemal nauczą się ich na pamięć. Podobnie robiły moje dzieci, też czytałam im niektóre książki do znudzenia, a tak zapamiętywały ilość tekstu na każdej stronie, że nie dało się ich oszukać.
Zresztą sama do tej pory pamiętam większość wierszowanych historyjek.

"Tak daleko i tak blisko,
Że dorośli tam nie byli,
Stoi wielka góra Balba,
Na niej miasto Wiercidryli.
"Baśń o maleńkich Wiercidrylach" to także wierszowana bajeczka Adama Gruszki, do której dopasował kolorowe ilustracje Stanisław Ożóg. Oprócz opowieści znajdziemy również kilka obrazków do kolorowania lub nawet do odrysowania, co również bardzo podoba się dzieciom. Dla mnie, to taki powrót do dość odległych czasów, gdy czytałam te wierszyki swoim dzieciom, a dla wnuków to okazja do poznania bajek ich rodziców...

Niezbyt daleko i niezbyt blisko, w krainie dziecięcych marzeń, na wielkiej górze Balba, znajduje się miasto, w którym mieszkają maleńkie, ale bardzo sympatyczne Wiercidryle. Jak niemal w każdej bajce, tam gdzie jest dobro, musi znaleźć się także i zło. Podobnie jest i w tej krainie, zły czarodziej Piszczelino, korzystając z Wielkiej Księgi Zaklęć chce zaszkodzić Wiercidrylom i zniszczyć wszystkie bajki. Z okrzykiem "Dobru biada!" ściąga do pomocy wszelkie złe siły. Król Promyczek zwołuje Wielką Radę żeby zapobiec nieszczęściu.

"Prowadź, straszny Piszczelino,
Zła wszelkiego wielki panie!
Niech w pałacu promienistym
Żadna bajka nie zostanie!"
Czy w krainie Wiercidryli zapanuje zgoda? Czy jednak Piszczelino użyje całej swej mocy i zniszczy wszystkie bajki? Jaki będzie wynik walki dobra ze złem?
Nie zdradzę Wam zakończenia tej historii, trzeba samemu przeczytać i poznać ciekawe przygody milusińskich bohaterów.

Kolejna książeczka ze starej biblioteczki, którą moje wnuki przyniosły ze strychu. To jest jakby taki weekendowy rytuał, a że moje zasoby z dawnych czasów są dość duże, więc wystarczy nam książek do czytania na jeszcze wiele lat. Tym bardziej, że dzieci lubią niektóre historie bardziej i trzeba im je czytać nawet kilka razy dziennie, aż niemal nauczą się ich na pamięć....