Po przeczytaniu książki zerknęłam na rozdzialik zatytułowany „Od autora”. Rozbawiły mnie słowa Marcina Wrońskiego, który przyznał, że chciał napisać „kostiumową powieść kryminalną z końmi w tle”, ale mu nie wyszło, bo znów uwiodła go historia. Trzeba przyznać, że autor potrafi znakomicie wpleść w fabułę ciekawe informacje na temat czasów i miejsc, w których toczy się akcja utworu. Na bogatym w szczegóły topograficzne tle rozgrywa się dosyć skomplikowana historia. W boksie klaczy wyścigowej Haiti zostaje znalezione ciało nieznanego mężczyzny ze zmasakrowaną twarzą. W tym samym czasie w miejskich browarach dochodzi do zuchwałej kradzieży. Komisarz Maciejewski zajmuje się obiema sprawami, a patolog Krępiel oraz podkomisarz Borowik robią wszystko, aby utrudnić mu zarówno życie jak i prowadzenie śledztwa. Na szczęście Zyga może liczyć na pomoc swoich podwładnych – Zielnego, Krafta i Fałniewicza. O przeszłości tego ostatniego nareszcie dowiadujemy się więcej, gdy bohater wspomina wojnę polsko-bolszewicką, w której brał udział. W książce pojawia się również znana z poprzednich części stara Kapranowa, zostają wprowadzone też nowe postaci, np. ksiądz Popiel, hrabia Czetwertyński czy przodownik Bojko.

I na koniec informacja dla wielbicieli „Vabanku” – w powieści zostaje wspomniana sprawa Kramera oraz kilkakrotnie można odszukać wzmiankę o komisarzu Przygodzie, którego Maciejewski traktuje jak swego mentora. :)

Po przeczytaniu książki zerknęłam na rozdzialik zatytułowany „Od autora”. Rozbawiły mnie słowa Marcina Wrońskiego, który przyznał, że chciał napisać „kostiumową powieść kryminalną z końmi w tle”, ale mu nie wyszło, bo znów uwiodła go historia. Trzeba przyznać, że autor potrafi znakomicie wpleść w fabułę ciekawe informacje na temat czasów i miejsc, w których toczy się akcja...