Na jesień, na listopad - bardzo dobra. Zarówno czas akcji jak i poetyka - pasuje do tej deszczowej, mglistej jesieni ostatniego tygodnia.
Treść? Rozmowa. Nie monolog, bo padają odpowiedzi, pytania, rozmówca słucha, ale nie jedynie słucha, choć czytelnik nie dowiaduje się, jak się odezwał.
Historia życia - niełatwa, ciekawa. Wciąga, choć dzięki powolnej, dygresyjnej narracji nie wyciąga na policzki wypieków i nie zmusza do gwałtownego przerzucania kartek.

Mocną stroną tej powieści są słowa: "Byle jakie słowa, to byle jaki człowiek, byle jaki świat, byle jaki nawet Bóg".

Wojna... "Dopiero po wojnie okazało się, czym była ta wojna, jak wielka przegraną nie tylko człowieka, także Boga. Wydawało się, że człowiek już się nie podniesie, a Bóg nie potwierdził swojego istnienia".

Odbudowa: "O młodych mówiło się, że to oni zbudują ten nowy, lepszy świat, że wszystko w ich rękach. Co prawda, zawsze się tak mówi, po czym młodzi się starzeją i zostawiają następnym młodym ten sam świat, który oni zastali".

Pytania: "Każde pytanie wybiera sobie w nas kogoś odpowiedniego. I nawet najbłahsze pytanie kogoś innego. A nie tylko tego, kto ma na nie odpowiedzieć, także tego, który ma je zadać. I za każdym pytaniem i ten, i ten to będzie kto inny. Jest w nas przeciez i dziecko, i starzec, i młodzieniec, i ktoś, kto umrze, i kto wątpi, i kto ma nadzieję, i kto nie ma już żadnej. I tak dalej, i tak dalej"...

Zdecydowanie - to słowa są mocną stroną tej powieści.

Na jesień, na listopad - bardzo dobra. Zarówno czas akcji jak i poetyka - pasuje do tej deszczowej, mglistej jesieni ostatniego tygodnia.
Treść? Rozmowa. Nie monolog, bo padają odpowiedzi, pytania, rozmówca słucha, ale nie jedynie słucha, choć czytelnik nie dowiaduje się, jak się odezwał.
Historia życia - niełatwa, ciekawa. Wciąga, choć dzięki powolnej, dygresyjnej narracji...