Los potrafi zaskakiwać. Odmieniać życie w najbardziej nieoczekiwanych momentach. Takich, w których na nic się już nie czeka, do niczego nie dąży. Jednak ścieżki, którymi nas wodzi potrafią być nadzwyczaj zawiłe i kręte, trudne do pojęcia. Mogą one przecież niekiedy zaprowadzić do cierpienia, spotęgować ból, samotność czy wewnętrzny sumek. Pierre Peje w swojej - niezwykle melancholijnej, przepełnionej cichym smutkiem - książce zatytułowanej „Siostrzyczka Ewa od kartuzów” przypomina o tym, że nawet w najgorszym cierpieniu można doszukiwać się zmiany… na lepsze(!), dopatrywać się ogromnych pokładów siły.

Główny bohater –Stefan Vollard - to otyły księgarz o fenomenalnej pamięci. Mężczyzna niezwykle cichy, nieśmiały, wiodący uporządkowane i bardzo samotne życie. To wszystko, co budował przez tyle lat; ten swoisty kokon odosobnienia pęka w jednej chwili – za sprawą małej, bezbronnej dziewczynki, tytułowej Ewy, która wpada pod koła jego furgonetki… Odtąd jego życie zmienia się diametralnie. Choć doskonale wie, że winę za to zdarzenie ponosi Ewa, nie może pozbyć się wyrzutów sumienia. Mógł przecież szybciej zareagować. Może by zdążył. Może dziewczynka nie trafiłaby do szpitala. Mógł przecież ją zabić…

Całość na: http://nieidentyczne-polki.blogspot.com/2013/10/smutne-szczescie.html

Los potrafi zaskakiwać. Odmieniać życie w najbardziej nieoczekiwanych momentach. Takich, w których na nic się już nie czeka, do niczego nie dąży. Jednak ścieżki, którymi nas wodzi potrafią być nadzwyczaj zawiłe i kręte, trudne do pojęcia. Mogą one przecież niekiedy zaprowadzić do cierpienia, spotęgować ból, samotność czy wewnętrzny sumek. Pierre Peje w swojej - niezwykle...