Wiele lat temu znajoma wspomniała mi o "Cieniu wiatru", którym była zachwycona. Od tego czasu chciałam to przeczytać, ale jakoś nie było okazji. Teraz wreszcie zaczęłam moją przygodę z Cmentarzem Zapomnianych Książek. Oczywiście od książki, która od lat zbiera masę pozytywnych opinii, wiele się oczekuje. Na szczęście nie rozczarowała mnie, chociaż nie zachwyciła aż tak, jak się spodziewałam.
"Cień wiatru" opowiada o synu antykwariusza, który natrafia na książkę niezbyt znanego autora i postanawia zebrać o nim jak najwięcej informacji. Okazuje się, że tajemnice sprzed lat wciąż nie znalazły swojego finału i Daniel niespodziewanie znajduje się w sercu poważnej intrygi. Oprócz głównego wątku książka oferuje nam wiele dodatkowych, przede wszystkim związanych z dorastaniem Daniela i jego wkraczaniem w dorosłe życie, które okazuje się być o wiele brutalniejsze niż znany mu dotąd świat książek. Zaskoczyło mnie, jak bardzo mroczna jest ta powieść. Dojrzewanie Daniela i jego odkrywanie bezwzględności życia znalazło także odzwierciedlenie w języku - w toku powieści robi się on coraz bardziej ostry, momentami wulgarny. Podoba mi się to, jak Zafón świadomie operuje tym narzędziem.
Fabuła momentami jest przewidywalna, ale potrafi też zaskoczyć. Niektóre wątki zdają się być przypadkowe, ale finalnie okazuje się, że bardzo wiele łączy je z główną historią. Książka korzysta z utartych schematów, jednak nie sprawia to, że jest nudna. Czyta się ją bardzo dobrze i zostaje tylko lekki niedosyt, że intryga nie była aż tak skomplikowana, jak się wydawało.

Wiele lat temu znajoma wspomniała mi o "Cieniu wiatru", którym była zachwycona. Od tego czasu chciałam to przeczytać, ale jakoś nie było okazji. Teraz wreszcie zaczęłam moją przygodę z Cmentarzem Zapomnianych Książek. Oczywiście od książki, która od lat zbiera masę pozytywnych opinii, wiele się oczekuje. Na szczęście nie rozczarowała mnie, chociaż nie zachwyciła aż tak, jak...