„Miasteczko było bardzo małe, położone na równinie. Z mgły oddalenia widniała wieża jedynego kościoła katolickiego. Przy zbliżaniu można było rozeznać dwie cerkwie prawosławne i kwadratowy kadłub synagogi, ustawiony prawie na skraju, od którego zaczynała się już płaszczyzna śniegów. Poza tym były jeszcze w miasteczku trzy pomniejsze bóżnice, szpital, szkoła i ze dwa budynki urzędowe, w których urzędowały kolejno te władze, które na zmianę brały je w posiadanie”.

Typowe dla twórczości Józefa Mackiewicza, miasteczko leżące na Kresach Wschodnich Drugiej Rzeczypospolitej. Doświadczone i nawykłe do przechodzenia z rąk do rąk. Tygiel narodów. Przedsiębiorczość mieszkańców znakomicie ilustruje przykład miejscowego lekarza, Mikołaja Dawydowa, „białego” Rosjanina, który „za czasów niemieckich pisał się ‘Davidoff. Gdy wkroczyli bolszewicy, powrócił do ‘Dawydow’, o rzekomo lewicowych przekonaniach. Przy Polakach przezwał się ‘Dawidowski’ (…). Krótki czas przy Litwinach podpisywał się ‘Dawidauskas’. Jedynie gdy raz wkroczyły jakieś oddziały narodowe białoruskie, a później na odmianę ukraińskie, to w obydwu wypadkach utrzymał nazwisko ‘Dawidenko’".

Miasteczko jest dla Mackiewicza typowe, jednak tematyka powieści znacznie odbiega od największych i najbardziej znanych dzieł tego niezwykłego (mojego ulubionego!) pisarza. Bo „Karierowicz” to powieść zupełni inna, niepolityczna. Nie ma w niej Historii, w zamian jest historia sześciu lat z życia młodego mężczyzny, ofiary losu w gruncie rzeczy i konformisty, który jako osiemnastoletni, nie całkiem chętny ochotnik, trafił na wojnę polsko-bolszewicką. Szybko podupadł na zdrowiu, toteż został umieszczony w małomiasteczkowym szpitalu. I choć nie tylko nie uczestniczył w działaniach wojennych, ale nawet podjął próbę dezercji, przewrotnym zrządzeniem losu został uznany za bohatera i odznaczony wysokim, „chlebowym” orderem za męstwo.

(Tego typu historie zdarzają się również w rzeczywistości. W ten sposób Pan Bóg lubi czasami przypomnieć ludziom o swoim nieprzebranym poczuciu humoru).

Jeszcze tylko powiem, że tytuł powieści jest przewrotny. Bohater „Karierowicza” nie zmaga się z przerośniętym ego, nie ma wybujałych ambicji i nie zmierza po trupach do celu. Nie jest typowym karierowiczem, takim, jak to słowo definiuje leksykon czy słownik języka polskiego. Ale to nieistotne, bo i tak nie budzi sympatii. Za to proza Mackiewicza, jego opisy przyrody oraz bogactwo postaci, które powołał do życia – zachwycają.

Książka powstała w 1955 i wywołała skandal, ponieważ autor opisał w niej erotyczną miłość dwóch kobiet, co w owych czasach nie było mile widziane, dlatego jest świadectwem intelektualnej niezależności i odwagi Józefa Mackiewicza.

„Miasteczko było bardzo małe, położone na równinie. Z mgły oddalenia widniała wieża jedynego kościoła katolickiego. Przy zbliżaniu można było rozeznać dwie cerkwie prawosławne i kwadratowy kadłub synagogi, ustawiony prawie na skraju, od którego zaczynała się już płaszczyzna śniegów. Poza tym były jeszcze w miasteczku trzy pomniejsze bóżnice, szpital, szkoła i ze dwa budynki...

mój ranking powieści Mackiewicza:

1. Sprawa pułkownika Miasojedowa (+skala refleksji historiograficzno-kulturowej, - pospieszna, nierówna druga część)
2. Droga donikąd (+unikatowy obraz rozpaczy w wydaniu erotyczno-politycznym, - postacie kobiece)
3. Kontra (międzynarodowa skala epicka nadająca się na film, - rusofilia)
4. Lewa wolna (+ "Stendhal: powieść to lustro, przechadzające się po gościńcu", tu w wydaniu wojennym, - za dużo o Polakach
5. Nie trzeba głośno mówić (+ wileńskie realia okupacyjne, - publicystyczne zacięcie)
6. Karierowicz (+ambitny plan powieści o opinii publicznej, - kiepskie, szkicowe wykonanie)

mój ranking powieści Mackiewicza:

1. Sprawa pułkownika Miasojedowa (+skala refleksji historiograficzno-kulturowej, - pospieszna, nierówna druga część)
2. Droga donikąd (+unikatowy obraz rozpaczy w wydaniu erotyczno-politycznym, - postacie kobiece)
3. Kontra (międzynarodowa skala epicka nadająca się na film, - rusofilia)
4. Lewa wolna (+ "Stendhal: powieść to lustro,...

Bardzo ciekawa ksiazka z gatunku psychologii spolecznej. Obraz z zycia w przewojennej Polsce. Ksiazka napisana w sposob nie poruszajacy zadnych tematow politycznych i nie posiadajaca nawian do konkretnych miejsc na mapie Polski, tak aby przeslanie ksiazki dotknelo sumienia kazdego czlowieka, niezaleznie od jego pogladow, czy miejsca zamieszkania.

Bardzo ciekawa ksiazka z gatunku psychologii spolecznej. Obraz z zycia w przewojennej Polsce. Ksiazka napisana w sposob nie poruszajacy zadnych tematow politycznych i nie posiadajaca nawian do konkretnych miejsc na mapie Polski, tak aby przeslanie ksiazki dotknelo sumienia kazdego czlowieka, niezaleznie od jego pogladow, czy miejsca zamieszkania.

Pomijając całkiem ciekawą treść obyczajową książki, uwagę przykuwa sztuka jej napisania. Wybitna umiejętność osadzania bohaterów i wydarzeń w otoczeniu przeplatającej się przez wątki przyrody nadaje jej strukturze dodatkowy wymiar. Skuszę się na stwierdzenie, że pozycję powinien poznać każdy kto sam sztuki pisarskiej się uczy, bo jest co i od kogo podpatrzeć.

Pomijając całkiem ciekawą treść obyczajową książki, uwagę przykuwa sztuka jej napisania. Wybitna umiejętność osadzania bohaterów i wydarzeń w otoczeniu przeplatającej się przez wątki przyrody nadaje jej strukturze dodatkowy wymiar. Skuszę się na stwierdzenie, że pozycję powinien poznać każdy kto sam sztuki pisarskiej się uczy, bo jest co i od kogo podpatrzeć.

Napisana 67 lat temu powieść w ogóle się nie zestarzała. Gombrowicz dostrzegł w niej związek z jednym ze swoich głównych tematów, tzw. "gębą", i miał rację. To historia o tym jak człowieka stwarzają inni. Ale także przypadek, zbieg okoliczności. Nie bez znaczenia jest, rzecz jasna, stan kręgosłupa kogoś, kto takiej obróbce podlega.
Rzeczywiście, mogłoby z "Karierowicza" być wielkie kino.

Napisana 67 lat temu powieść w ogóle się nie zestarzała. Gombrowicz dostrzegł w niej związek z jednym ze swoich głównych tematów, tzw. "gębą", i miał rację. To historia o tym jak człowieka stwarzają inni. Ale także przypadek, zbieg okoliczności. Nie bez znaczenia jest, rzecz jasna, stan kręgosłupa kogoś, kto takiej obróbce podlega.
Rzeczywiście, mogłoby z "Karierowicza"...

Uwielbiam klimat tej powieści, uwikłania bohaterów, konsekwencje ich wyborów, tak bardzo ludzką ułomność Leszka, wszystko to na tle zmieniającej się cyklicznie wspaniałej, puszczańskiej przyrody. Żadnej innej powieści Mistrza nie zobaczyłbym tak chętnie na dużym ekranie, jak "Karierowicza". Mogłoby powstać Wielkie kino. Zapewne jednak tak się nigdy nie stanie.

Uwielbiam klimat tej powieści, uwikłania bohaterów, konsekwencje ich wyborów, tak bardzo ludzką ułomność Leszka, wszystko to na tle zmieniającej się cyklicznie wspaniałej, puszczańskiej przyrody. Żadnej innej powieści Mistrza nie zobaczyłbym tak chętnie na dużym ekranie, jak "Karierowicza". Mogłoby powstać Wielkie kino. Zapewne jednak tak się nigdy nie stanie.

Zaskakująco wybitna najmniej "polityczna" książka Mackiewicza.

Dowodzi ona wielkiej klasy stylistycznej Autora jako opowiadacza o ludzkiej kondycji - a nie wyłącznie o wojnach czy polityce...

Zaskakująco wybitna najmniej "polityczna" książka Mackiewicza.

Dowodzi ona wielkiej klasy stylistycznej Autora jako opowiadacza o ludzkiej kondycji - a nie wyłącznie o wojnach czy polityce...

Książka opisywana jest wszędzie jako książka psychologiczna bez tła politycznego. A jednak to nie do końca prawda. W części, która dzieje się już po wojnie odnajdujemy wyraźne informacje w jaki sposób, niedawno powstałe Państwo Polskie działało i jakie rządziły nim mechanizmy. Zasługi wojenne (niejednokrotnie wątpliwe - jak u głównego bohatera, osobnika niewiele wartego, słabego, o kręgosłupie moralnym mocno "naruszonym" podczas wojny) często zastępowały wiedzę, praktykę i realne kompetencje, a medale za wojenne zasługi więcej były warte niż dyplomy ukończenia odpowiednich szkół. O znajomościach - nawet nie wspomnę... Akcja dzieje się zaledwie kilka lat po wojnie, gdy Sanacja nie była jeszcze wszechwładna i zdemoralizowana, jednak czyż to nie zapowiedź tego co działo się później w całym kraju na wielką skalę? Głównego bohatera, mimo kilku szybko przemijających momentów sympatii, nie sposób polubić. Opisy jego przemyśleń, wahań, frustracji i niepokojów są, być może, z psychologicznego punktu widzenia bardzo interesujące, zarazem jednak mocno irytujące. Ciekawie pokazane jest życie małego miasteczka, jego mieszkańców i panujących tam stosunków . Do tego wspaniałe opisy przyrody...

Szkoda, że ten pisarz, nazwany przez Rafała Ziemkiewicza "największym polskim pisarzem", tak bardzo znienawidzony najpierw przez Sanację, potem komunistów w PRL, nie darzony sympatią również przez Kościół (który krytykował za zbytnie uleganie komunistom),człowiek, dla którego "tylko prawda była ciekawa" - nawet teraz w "wolnej Polsce" , gdy niektóre jego książki powinny wejść na stałe do kanonu lektur szkolnych, jest tak mało znany i zamilczany. Każdy, kto interesuje się polityką, natychmiast domyśli się dlaczego. A jednak - smutna to konstatacja...

Książka opisywana jest wszędzie jako książka psychologiczna bez tła politycznego. A jednak to nie do końca prawda. W części, która dzieje się już po wojnie odnajdujemy wyraźne informacje w jaki sposób, niedawno powstałe Państwo Polskie działało i jakie rządziły nim mechanizmy. Zasługi wojenne (niejednokrotnie wątpliwe - jak u głównego bohatera, osobnika niewiele wartego,...

Dość ciekawa powieść psychologiczna godna polecenia. Zwłaszcza dla osób, które nie lubią czytać o wojnie czy o polityce.

Dość ciekawa powieść psychologiczna godna polecenia. Zwłaszcza dla osób, które nie lubią czytać o wojnie czy o polityce.

Książka interesująca głównie przez psychiczny rys głównego bohatera. A bohaterem jest Leszek. Mężczyzna młody, który żyje gdzieś na kresach Rzeczypospolitej doby I Wojny Światowej. Miejscem akcji jest anonimowe miasteczko i anonimowa puszcza koło miasteczka. Leszek poznaje miasteczko w czasie wojny. Zostaje ranny, czas spędza w szpitalu. Po wyzdrowieniu wraca do rodzinnego domu, aby powrócić tutaj po 5 latach już jako dyplomowany leśniczy i objąć placówkę w pobliskiej puszczy. Ta puszcza to miejsce niejako psychicznej ucieczki bohatera. Zarówno w czasie wojny, jak i po niej. Tam żeni się i zdawać by się mogło że nasz "bohater" wojenny będzie tutaj szczęśliwy. Ten nastrój puszczańskiej szczęśliwości opisuje Mackiewicz w swoim stylu. Zdawało by się że pisarz ożywia swe pióro na samą myśl o przyrodzie, lesie, ptakach, zapachach. Ta puszcza to chyba również ucieczka autora od zgrozy życia, tak ciekawie odmalowanej przez perypetie bohatera w miasteczku. Właśnie, rys bohatera. Dla mnie jednostajnie irytujący. Człowiek to nieokreślony. Miałki,a le zdolny do brawurowych czynów. Nieodpowiedzialny, a jednak nie pozbawiony życiowej inteligencji. Po dłuższym czytaniu odczuwałem istną złość patrząc na nieporadność życiową tego mężczyzny. Jego ciągła ucieczka przed dorosłością i słaby charakter zaskakują przez cały czas. Błędy przeszłości do których nie umiał się przyznać sam przed sobą i niestałość emocjonalna. Aż żal jego żony, która musi z tym żyć na co dzień, a nie zna przeszłości męża. Czy pozna z kim żyje? Autor nie przewiduje tego w scenariuszu. A może to dobrze? Lepiej nie wiedzieć i zachować tylko dobre zdanie. Wyraźne pytania moralne o odpowiedzialność, prawdomówność i życiową uczciwość w obliczu nieuniknionych kompromisów i "świętego spokoju" stanowią, na pierwszy rzut oka, niewidoczne tło tej książki. A zakończenie? Nieokreślone. Dobre czy złe? Oceńcie sami. Odjechał pociąg, pozostało miasteczko. Czy jesteśmy w stanie, od tak, odjechać z miasteczka naszego życia. Gdzie, dokąd? I gdy nas zabraknie "nic tragicznego wskutek tego w miasteczku się nie stanie".

Książka interesująca głównie przez psychiczny rys głównego bohatera. A bohaterem jest Leszek. Mężczyzna młody, który żyje gdzieś na kresach Rzeczypospolitej doby I Wojny Światowej. Miejscem akcji jest anonimowe miasteczko i anonimowa puszcza koło miasteczka. Leszek poznaje miasteczko w czasie wojny. Zostaje ranny, czas spędza w szpitalu. Po wyzdrowieniu wraca do rodzinnego...