Twórczość Agnieszki Hałas pamiętam jeszcze z opowiadań, publikowanych w piśmie Science Fiction wieki temu, a potem ze zbiorku opowiadań o Krzyczącym w Ciemności. Jakoś mi bardzo zapadła w pamięć i od tamtej pory darzę autorkę dużym sentymentem, dlatego ciekawa byłam, jak wypadnie w dłuższej formie.
Dla mnie bomba.
Spotkałam się z opiniami, że w trylogii Teatr węży autorka powiela motywy znane już z opowiadań, że się powtarza i nie dodaje nic nowego. Dla mnie jest zupełnie odwrotnie. Może dlatego, że nie śledziłam dokładnie wszystkiego, co wyszło spod jej pióra, a jeśli chodzi o opowiadania - chociaż je znam i lubię, to nie pamiętam już fabuły każdego z nich - ale sądzę, że chociaż owszem, są w powieści wykorzystane już niektóre motywy czytelnikowi znane, to są one ładnie rozwinięte, uzupełnione, wplatają się w fabułę i tworzą spójną całość. Spodobało mi się bardzo wykorzystanie niektórych postaci (Lorraine z Białych dłoni, swoją drogą, jednego z moich ulubionych opowiadań o Krzyczącym).
Podoba mi się klimat tych powieści. Podoba mi się świat, wykreowany przez autorkę, mroczny i niebezpieczny, podobają mi się postacie, zwłaszcza postać głównego bohatera; podoba mi się sposób narracji, to, jak wciąga ona czytelnika i stopniowo odkrywa przed nim sekret, jakim jest prawdziwa tożsamość Krzyczącego w Ciemności; podoba mi się styl pisarki, bo książkę czyta się rewelacyjnie; bardzo, ale to bardzo podoba mi się zakończenie.
A co mi się w tej książce nie podoba? Że za szybko się skończyła.

Twórczość Agnieszki Hałas pamiętam jeszcze z opowiadań, publikowanych w piśmie Science Fiction wieki temu, a potem ze zbiorku opowiadań o Krzyczącym w Ciemności. Jakoś mi bardzo zapadła w pamięć i od tamtej pory darzę autorkę dużym sentymentem, dlatego ciekawa byłam, jak wypadnie w dłuższej formie.
Dla mnie bomba.
Spotkałam się z opiniami, że w trylogii Teatr węży autorka...