„Motylek” to kryminał, w którym wątki obyczajowe są tak samo rozwinięte jak te kryminalne. Dzięki wielowątkowości powieść czyta się z zapartym tchem, ponieważ dużo się dzieje. Autorka posłużyła się prostym i lekkim językiem. Akcja zwykle biegnie spokojnie, lecz momentami przyśpiesza.

Katarzyna Puzyńska wykorzystała dobrze wszystkim znany motyw małej społeczności, w której dochodzi do makabrycznych wydarzeń. Bardzo dobrze odwzorowany klimat sielskości, spokoju i braku pędu za karierą czy pieniędzmi został zakłócony przez wstrząsające zbrodnie wprowadzające automatycznie atmosferę zagrożenia.

Po lekturze rozumiem już porównania do Camilli Läckberg. Pod względem stylu, umiejscowienia akcji i poprowadzenia wątków obyczajowych książki są ze sobą podobne, jednakże pani Puzyńska napisała trochę mroczniejszy utwór, podczas lektury którego uczucie gęsiej skórki jest czymś normalnym.

Autorka umiejętnie myliła tropy i stworzyła gęstą, rozbudowaną sieć powiązań.

Bohaterowie zostali bardzo dobrze wykreowani. Mają swoje tajemnice, które zapewne zostały odkryte w kolejnych tomach. Postacie te mogłyby istnieć naprawdę. Dzięki rozbudowanym portretom psychologicznym są one żywe.

Irytowały mnie ciągłe powiedzenia Klementyny Kopp typu: „Stop. Czekaj!” i generalnie jej luźne podejście do wszystkiego. Poza tym tak naprawdę od początku można domyślić się, w którym kierunku zmierzy relacja Daniela i Weroniki. A, no i postać pani Marii również jest bardzo irytująca.

Autorka poruszyła trudne tematy takie jak: przemoc domowa czy zajście w ciążę w nastoletnim wieku.

Nie mogę się doczekać, aż sięgnę po kolejny tom.

„Motylek” to kryminał, w którym wątki obyczajowe są tak samo rozwinięte jak te kryminalne. Dzięki wielowątkowości powieść czyta się z zapartym tchem, ponieważ dużo się dzieje. Autorka posłużyła się prostym i lekkim językiem. Akcja zwykle biegnie spokojnie, lecz momentami przyśpiesza.

Katarzyna Puzyńska wykorzystała dobrze wszystkim znany motyw małej społeczności, w której...