Emocjonalne piśmiennictwo histeryczne.

Pani Kłys prezentuje losy Polaków, którzy w 1945 roku stanęli po obu stronach barykady. Okazuje się, że wszyscy oni chcieli tylko lepiej żyć. Albo stali się tym, kim się stali przez przypadek. Poza tym powojenni partyzanci, to zdają się być skończonymi głupkami. Mamy tu do czynienia z komplementarną relatywizacją katów i ofiar.
Czy mogłoby być inaczej? Czy zamiast czytać podobne treści moglibyśmy w tej książce napotkać inne? Może o dobrych ludziach, ludziach złych, a nie tylko wszystkich szarych? Odpowiedź zawiera się w finale!
Pozwoliłem zadać sobie powyższe pytania, bo na tak tandetny zabieg (tworzenie zbędnych pytań i domniemań) trafiamy w książce nader często.
Miejscami za dużo na stronach historii ładowanej bez umiaru cytatami z dokumentów i artykułów. Potem otrzymujemy multum podawanych bez ładu i składu indywidualnych losów ofiar, bez oszczędzania na egzaltacji i emocjach.
Pozostaje zacisnąć zęby, gdy czytając o egzekucji spotykamy domysły, czy ktoś naczelnikowi napisał na kartce komendy: Cel! Pal! no bo nie był w wojsku, albo czy teraz w podobnej sytuacji, po egzekucji wykonawcy pisaliby SMS-y do domu. Obrzydliwym wręcz jest zabieg porównania troski sarny o młode z prośbą kobiety o ułaskawienie męża i ojca jej dzieci.
Autorka pisze "Kuriozalne jest to, że trzeba podjąć samodzielnie decyzję o tym, jakie się ma własne zdanie. Przyjąć do wiadomości, że to nie najeźdźcy z kosmosu, ale my sami tworzymy własną historię."- s.279. Kobieta mająca lat kilkadziesiąt zrozumiała rzecz zasadniczą dla każdego myślącego człowieka?

Emocjonalne piśmiennictwo histeryczne.

Pani Kłys prezentuje losy Polaków, którzy w 1945 roku stanęli po obu stronach barykady. Okazuje się, że wszyscy oni chcieli tylko lepiej żyć. Albo stali się tym, kim się stali przez przypadek. Poza tym powojenni partyzanci, to zdają się być skończonymi głupkami. Mamy tu do czynienia z komplementarną relatywizacją katów i ofiar.
Czy...