Wspomnienia z życia autorki od dzieciństwa w Ossowcu i Jezupolu, poprzez zesłanie w Kazachstanie, pobyt na Bliskim Wschodzie aż do Anglii i powrotu do Polski. Najciekawszy fragment dotyczy oczywiście zesłania. Autorka przebywała tam w podobnych warunkach, jak reszta zesłańców: step, kołchoz, głód i chłód. Ciekawe są również rozdziały dotyczące pobytu na Bliskim Wschodzie: służba w WP w Iraku, Palestynie, Egipcie, nauka na uniwersytecie w Bejrucie. Najnudniejsza część to wspomnienia powojenne z Anglii oraz powrót do Polski. Na końcu są dwa rozdziały traktujące o podróżach zagranicznych babki autorki oraz fragmenty z zapisek jej ojca - jak dla mnie, pomysł nie za bardzo trafiony.
Przez całą książkę przebija gigantyczna nostalgia za "rajem utraconym", jakim dla autorki był rodzinny dom na Kresach. W ogóle Kresy są przez nią (a także przez wielu Kresowiaków) traktowane ze straszliwą nabożną czcią. Nie spodobało mi się wiele opinii autorki, w świetle których ta Polska, która jest moją Ojczyzną "to nie jest to", że utrata Kresów pozbawiła Polskę najbardziej utalentowanych ludzi itd. Fatalne były utyskiwania na dzisiejszą młodzież, wedle autorki całkowicie bezużytecznej(ot, chociażby zakończenie: "Dla dzisiejszej młodzieży wspomnienia dziadków są najczęściej zbyt nudne. "Harry Potter", "Batman", "Gwiezdne Wojny" trup się ściele o wiele atrakcyjniej niż w tamtych zamierzchłych czasach. Najczęściej nawiązują zadawnione kontakty po to, by udowodnić, a więc otrzymać odszkodowanie za utracone przez dziadków majątki" itd. Takie starcze biadolenie przez całą książkę. I dlatego obniżyłem ocenę o 1 punkt. Chciałbym zaznaczyć, iż ostatnie zdanie brzmi: "Gdy przeliczą, zapewne zapomną ostatecznie o swoich rodowodach, o swych przodkach, którzy tak uparcie bronili tamtych ziem przez wiele pokoleń i których (przodków) cmentarze zarastają tam (na Kresach) chwastami, na wieczność zapomniane"; autorka jednak nie przyczyniła się do tego, by zmieniać dzisiejszą młodzież choćby przez to, że sama nie miała dzieci (tak wynika z lektury). Chciałaby, żeby było "jak dawniej", żyła przeszłością tak, jak wielu emigrantów spośród arystokracji.
I na koniec interesująca obserwacja: patrząc na perypetie jej męża widać, jak nieprzystosowana do życia była przedwojenna arystokracja (oczywiście, nie wszyscy). Ziemianie zwykle mieli wykształcenie rolnicze i jedyne, co umieli, to prowadzić majątki (a kobiety to już tylko zajmować się domem),co w rezultacie prowadziło do biedy po ich utracie.

Wspomnienia z życia autorki od dzieciństwa w Ossowcu i Jezupolu, poprzez zesłanie w Kazachstanie, pobyt na Bliskim Wschodzie aż do Anglii i powrotu do Polski. Najciekawszy fragment dotyczy oczywiście zesłania. Autorka przebywała tam w podobnych warunkach, jak reszta zesłańców: step, kołchoz, głód i chłód. Ciekawe są również rozdziały dotyczące pobytu na Bliskim Wschodzie:...