„Życie przed sobą” Emile Ajar to książka opisująca skomplikowane losy algierskiego chłopca, którego w wieku trzech lat oddano pod opiekę starej, byłej prostytutki, pani Rose. O swoim życiu Momo opowiada ciekawie, ale używany przez niego język z początku razi, bo pełno tu słów wulgarnych i nie pasują one do mowy małego chłopca. Do czasu…..

Pani Rosa jest Żydówką która młodość spędziła w Paryżu, trudniąc się najstarszym zawodem świata. Po pobycie w Oświęcimiu powraca do Paryża. Jest już schorowaną i podstarzałą kobietą. We Francji obowiązywał zakaz posiadania dzieci przez prostytutki i były odbierane matką do adopcji. Rosa nadal zna ten półświatek z placu Pigalle i chce pomóc tym matkom w ukrywaniu dzieci. Przyjmuje do swojego mieszkania, za odpowiednią opłatą, dzieci które matki po kryjomu mogą przychodzić odwiedzać. Do tego domu zostaje przyprowadzony przez ojca mały algierski chłopiec o imieniu Mahomet, nazywany Momo. Rosa bardzo przywiązuje się do chłopca, starając się uchronić go przed losem jaki ona doświadczyła i nie dopuścić do tego aby skończył jako sutener czy męska prostytutka. Momo jest chłopcem bardzo wrażliwym, czułym, bystrym i stara się być, jak na swój wiek, bardzo dorosłym. Ale dzielnica w której mieszka jak i jej mieszkańcy to nie jest miejsce w którym Momo nabędzie ogłady i nabierze dobrych manier. Dlatego język jaki używa jest językiem rynsztokowym w naszym odbiorze, a czego Momo dostrzec nie może bo innego języka nie zna. Stara się uczyć „dorosłych” słów od doktora ale nie rozumiejąc ich znaczenia bardzo przekręca ich wymowę. Zdaje sobie sprawę, że Pani Rosa nie jest dla niego nawet zastępczą matką ale wie, że jest to jedyna osoba z którą jest związany. Rosa też jest osobą samotną. Kiedy Momo dorasta widzi wokół siebie świat i ludzi którym życie nie sprawia radości i wciąż naraża na kłopoty. Zaczynają go dopadać uczucia goryczy i zniechęcenia.

"bo to nieprawda, że w naturze wszystko jest dobrze urządzone. Natura robi byle co i byle komu, czasem nawet sama nie wie, co robi, raz stworzy kwiaty i ptaki, a kiedy indziej starą Żydówkę na szóstym piętrze, która nie może już zejść na dół"

Kiedy Rose jest już tak schorowana, że nie może wchodzić z zakupami na 6 piętro, na którym mieszkają, Momo zaczyna przejmować od niej część obowiązków aby pomóc kobiecie. Sam robi zakupy, stara się ulicznymi występami dorobić na utrzymanie. Podejmuje się opieki nad starą Rosą, wykonując czynności pielęgnacyjne które wydają się być ponad jego dziecięce możliwości. Rosa nigdy Momo nie zawiodła i dlatego też Momo nie zawiedzie Rosy. Nie rozmawiali oni o miłości, uczuciach, przywiązaniu. Ich wrodzona wrażliwość, głębokie przywiązanie pokazało, że uczucie miłości doszło do głosu w najpiękniejszej postaci jaką człowiek może otrzymać.

„Nie wiedziałem co mam robić, a nie chciałem jej się sprzeciwiać.. ..Siadłem w kącie ze spuszczoną głową żeby jej nie widzieć. Tylko tyle mogłem dla niej zrobić. Pomyślałem, że lepiej jej nie mówić co się działo. Najwyraźniej niczego nie pamiętała. To się nazywa „amnestia” i doktor Katz mnie uprzedzał, że będzie brało coraz częściej aż do dnia kiedy zapomni o wszystkim na zawsze i będzie może żyła jeszcze długie lata w stanie „potępienia””.

Dobrzy sąsiedzi, znajomi, mówili Momo „życie jeszcze masz przed sobą”. A co z życiem które Momo będzie miał za sobą? Co jeszcze w życiu go spotka? Czy pozna kim byli jego rodzice? Czy przy placu Pigalle przyjdzie mu przeżyć resztę życia?

Żydówka i muzułmanin, dwa języki, dwie wiary, jeden świat.
Warto spędzić te parę godzin w ich towarzystwie.

„Życie przed sobą” Emile Ajar to książka opisująca skomplikowane losy algierskiego chłopca, którego w wieku trzech lat oddano pod opiekę starej, byłej prostytutki, pani Rose. O swoim życiu Momo opowiada ciekawie, ale używany przez niego język z początku razi, bo pełno tu słów wulgarnych i nie pasują one do mowy małego chłopca. Do czasu…..

Pani Rosa jest Żydówką która...