Książka o mało znanej mi postaci. Napisana emocjonalnie, ale pełna błędów i zafałszowań dot. Związku Sowieckiego. Typowe dla autora z Zachodu. Na szczęście sporo poprawione przez tłumacza. Generalnie polecam.

Książka o mało znanej mi postaci. Napisana emocjonalnie, ale pełna błędów i zafałszowań dot. Związku Sowieckiego. Typowe dla autora z Zachodu. Na szczęście sporo poprawione przez tłumacza. Generalnie polecam.

Sięgając po tęże lekturę miałem nadzieję, że w końcu dowiem się czegoś szczegółowego o życiu Lilii Litwiak, a dowiedział się ja co następuje: Nic! Autor podobno znany historyk i jego opracowania wychwalane wniebogłosy. A zawartość książki straszna. Na całe około 360 stron jakieś może 20, z górą dotyczy samej Litwiak (stąd "aż" 2 gwiazdki). Praktycznie nic nie zostało na jej temat napisane. Oczywiście w pewnym momencie informacje dotyczące kobiecych formacji lotniczych w WWS i nie tylko są ciekawe ale cóż z tego skoro nie jest to historia tychże formacji. Dowiedziałem się również co mogłoby być, albo co możliwie, że Lidia robiła. Toż to jakiś absurd! Nie wspomnę, że opisy "przyrody" ZSSR w wykonaniu autora oraz jego refleksje dotyczące wszystkiego tylko nie tematu książki doprowadzają do szczątkowego łysienia. Dla wnikliwych masochistów intelektualnych jednak można polecić ze względu jak amerykanie postrzegają Drugą Wojnę Światową przed przystąpieniem do konfliktu. Wspaniałe stwierdzenie dotyczące Bitwy o Anglię jako "sparring" przed Barbarossą. No cud, miód orzeszki. Wyraz temu daje również tłumacz, który na prawie każdej stronie poprawia autora w kwestiach historycznych i nie tylko. Więc jeżeli ktokolwiek jest ciekawy co robił Lenin, dlaczego moskiewskie metro jest takie a nie inne, a dlaczego Stalin robił cokolwiek tam robił oraz jak wiatr wieje na stepach Ukrainy szczerze polecam "biografię" Białej Róży. Biedna dziewczyna, namalowała sobie białą lilię na osłonie silnika i została nazwana białą różą, idąc tym samym tokiem rozumowania autor postanowił napisać o niej i nie zrobił tego. Całe życie nie zrozumiana a chyba jednak jej się należy.

Sięgając po tęże lekturę miałem nadzieję, że w końcu dowiem się czegoś szczegółowego o życiu Lilii Litwiak, a dowiedział się ja co następuje: Nic! Autor podobno znany historyk i jego opracowania wychwalane wniebogłosy. A zawartość książki straszna. Na całe około 360 stron jakieś może 20, z górą dotyczy samej Litwiak (stąd "aż" 2 gwiazdki). Praktycznie nic nie zostało na jej...

Książka ta bardzo mi się podoba. Zaczyna się od opisu życia w Moskwie w latach dwudziestych i trzydziestych ubiegłego stulecia (bohaterka urodziła się w 1921). Niestety autor ma niewiele informacji o dzieciństwie Lidii, więc posiłkuje się dziennikiem jej rówieśnicy Niny. Do połowy książki mamy „sałatkę” z: życiorysu Niny, życiorysu Stalina, a także osiągnięć budowlanych w ZSRR, parad, pokazów lotniczych i życia codziennego. Jeszcze przed wybuchem wojny Lidia ukończyła kurs na instruktora pilotażu, a pierwszy samodzielny lot odbyła bez zgody rodziców w 1936 roku. W 1938 jej ojciec został został zabity podczas wielkiej czystki (był urzędnikiem).
W październiku 1941 Stalin zgodził się na powstanie kobiecych pułków lotniczych. Napłynęło wiele zgłoszeń, Lidia dodała sobie trochę godzin spędzonych w powietrzu, żeby zostać przyjęta. Powstały trzy pułki: pułk nocnych bombowców, bombowy i myśliwski. Ponieważ do pułków zgłosiło się za wiele chętnych, część kobiet przedzielono jako uzupełnienia istniejących pułków męskich. Po przydzieleniu do mieszanej jednostki myśliwskiej Lidia i jej koleżanka Katia zostały wyśmiane przez dowódcę nie spodziewającego się kobiet w swym pułku. Przekonał się do nich, gdy Litwiak później uratowała mu życie. W książce występuje wiele śmiesznych historii wynikających z jej zachowania (np. mycie głowy gorącą wodą z chłodnicy).
Podczas całej wojny zestrzeliła około 12 maszyn wroga. Pilotka ta przez rosyjskie gazety okrzyknięta została Białą Różą ze Stalingradu ze względu na malunek na swoim Jaku-1. Niemcy również tak ją nazywali, a ponadto uzyskała przydomki wiedźmy, czy czarownicy. Wiosną 1943 podczas walki została ranna i przyjechała do Moskwy na operację oraz podreperowanie zdrowia w swoim rodzinnym domu.
Autor nie ma niestety dokładnych informacji na temat jej życia - nie wie nawet, czy miała męża. Jeżeli miała to zginął to w katastrofie w maju 1943 roku. Róża po jego zgonie chciała cały czas latać. Została zestrzelona 16 lipca 1943 roku. Została jednak uratowana przed zbliżającymi się żołnierzami niemieckimi przez własną maszynę. Lidia zaginęła bez wieści 1 sierpnia 1943 roku w walce z Messerschmittami Bf-109. Zwłoki odnaleziono po 36 latach lecz wiele osób, w tym ja, nie wierzą w oficjalny raport. Mam nadzieję, że dostała się do niemieckiej niewoli i przeżyła wojnę. Autor też dopuszcza taką możliwość.
Książkę warto przeczytać, bo bardzo wciąga. Historia opowiedziana jest dokładnie i nie brakuje opisów walki powietrznej. Najnudniejszym elementem jest zbyt obszerny życiorys Stalina zaczerpnięty z pracy Wołkogonowa.

Książka ta bardzo mi się podoba. Zaczyna się od opisu życia w Moskwie w latach dwudziestych i trzydziestych ubiegłego stulecia (bohaterka urodziła się w 1921). Niestety autor ma niewiele informacji o dzieciństwie Lidii, więc posiłkuje się dziennikiem jej rówieśnicy Niny. Do połowy książki mamy „sałatkę” z: życiorysu Niny, życiorysu Stalina, a także osiągnięć budowlanych w...