Uwielbiam książki, w których już po pierwszym zdaniu wiem, że to będzie dobra lektura. Język jest naprawdę mocną stroną tej powieści! Nawet zwykłe przyziemne sprawy opisane są z takim wyczuciem, sprawnością, płynnością, że chce się to czytać choćby i dla samego języka.
Czasem dobra książka to taka, w której język autora po prostu "nie przeszkadza" w poznawaniu rzeczywistości. Tutaj miałam zwyczajną przyjemność z odczytywania niektórych zdań, porównań, metafor. Zachwycałam się wielokrotnie tym, jak Joanna Bator ujęła w słowa pewne wydarzenia czy kwestie. Wszystko to sprawia, że "Ciemno, prawie noc" to książka przy której chcesz totalnie odciąć się od świata, by móc skupić się na niej jak najbardziej, by nie przeszkadzały ci żadne przyziemne sprawy typu zegar wybijający właśnie trzecią nad ranem.
Pozostając jeszcze przy języku, należy też pochwalić niewątpliwą umiejętność autorki obserwacji i odtworzenia języka, jakim faktycznie posługują się ludzie z różnych warstw czy grup społecznych, w tym także internauci na czatach. Dialogi nie wypadają sztucznie ani nierealnie. Nie są ani przesadnie ugrzecznione ani też przejaskrawione. Dzięki nim bohaterowie nie są jedynie identycznymi marionetkami, ale odzywają się w naszych głowach podczas czytania własnym głosem i właściwą sobie intonacją, i sposobem mówienia.
Nie ma tych dialogów jednak aż tak wiele. Fabuła jest co prawda interesująca - sprawa zaginionej trójki dzieci z perspektywy Alicji, dziennikarki zmagającej się z tajemnicami własnej przeszłości. Sekrety i tajemnice wyjdą oczywiście na jaw, jak można się domyślić, jednak nie w otoczce wartkiej akcji i prędkich, powierzchownych dialogów. Nie jest to typowy kryminał, mimo wyraźnego wątku kryminalnego. Nie jest to też horror, choć rzeczywiście, dostrzegałam obiecane na okładce narzędzia "rodem z horroru". To, co najstraszniejsze w tej książce nie jest z innego świata, nie jest nadprzyrodzone, jak w typowym horrorze. Najstraszniejsze jest to, co jeden człowiek może zrobić drugiemu - córce, matce, sąsiadowi, obcemu dziecku... Komukolwiek. Nie trzeba sięgać po nadprzyrodzone stwory, ludzkie okrucieństwo wystarczająco przyprawia o dreszcze.

Dlatego, mimo że nawet nie wiem jak właściwie zakwalifikować gatunkowo tę książkę, nie dziwię się, iż otrzymała prestiżową nagrodę Nike. Pozostawia po sobie cudowne wrażenie dobrze spędzonego, wartościowego czasu.

Uwielbiam książki, w których już po pierwszym zdaniu wiem, że to będzie dobra lektura. Język jest naprawdę mocną stroną tej powieści! Nawet zwykłe przyziemne sprawy opisane są z takim wyczuciem, sprawnością, płynnością, że chce się to czytać choćby i dla samego języka.
Czasem dobra książka to taka, w której język autora po prostu "nie przeszkadza" w poznawaniu...