Chciałam zakosztować mądrości Osho i jakoś nie po drodze mi z tą filozofią. Niby pod wieloma względami mamy zbieżne poglądy to jednak nie do końca, bo pomysłowość autora jednak rozwija pewne kwestie w przeciwnym kierunku.

O roli kobiety w społeczeństwie, tego jak była postrzegana przez wieki i jak dziś nadal traktowana jest przedmiotowo przez męską część populacji. W strefie seksualnej jesteśmy wykorzystywane przez egoistycznych partnerów, a społecznie przez tryby narzucone kulturowo czyli maleństwo, związki aż po grób. Poczułam się tak, że oto stałe więzi nie są ważne dla nas, jest nam to wmawiane, nie możemy odejść od siebie kiedy przyjdzie nam ochota i zafascynuje nas inny mężczyzna, bo przecież miażdżą nas tryby małżeńskie.

Daleko idące pomysły na temat życia, spełniania się w społeczeństwie nie narzucającym swojej bezwzględnej woli co do kształtu naszej drogi, lawirowanie między jednym a drugim mężczyzną, z dziećmi najlepiej wychowywanymi przez większą grupę osób, by nie powielać schematów i nasze córki/synowie nie poszukiwali w partnerze kogoś na podobieństwo li tylko rodzica. A życie powinno być podobne do medytacji, żeby móc wchłonąć jak najwięcej i żyć zgodnie z własną duszą, bez szarpania się, stresu i ograniczeń.
Trochę to takie otwarcie się na cudowne, bezproblemowe życie, żeby sobie i innym nie narzucać ograniczeń. Niektóre racje autora kojarzą mi się z przynależnością do jakiejś komuny, gdzie wszyscy zgodnie razem dla dobra każdej jednostki itd.

Chciałam zakosztować mądrości Osho i jakoś nie po drodze mi z tą filozofią. Niby pod wieloma względami mamy zbieżne poglądy to jednak nie do końca, bo pomysłowość autora jednak rozwija pewne kwestie w przeciwnym kierunku.

O roli kobiety w społeczeństwie, tego jak była postrzegana przez wieki i jak dziś nadal traktowana jest przedmiotowo przez męską część populacji. W...