Skandynawia przez wielu utożsamiana jest z państwem dobrobytu. Autorowi jednak to nie wystarcza, gdyż uważa taki stan za podszyty ogromną aktywnością państwa, które poprzez swoje niezliczone procedury dociera do każdego człowieka, nieraz gotując mu bezduszność czy represję. Znamienity przykład aresztowanych w czasie wojny marynarzy, którzy po powrocie zostali powitani przez ... urząd skarbowy. Wrażenie duże robią opisy przedmiotowego traktowania osób starszych. Te stają się nie do wytrzymania. Szwecja to kraj pełny również historii emigrantów, prób ich asymilacji, obcości we wzajemnych kontaktach. Przymusowe sterylizacje „niepożądanych” obywateli, Zaremba szczególnie akcentuje. To bezprecedensowa próba pozbawienia podmiotowości i godności człowieka. W sumie opowieść napisana „reportażem” bez przystanków w stylu podróżnika, któremu przy wydarzeniach nie nachodzą żadne syntezy. Na minus zapisałbym również nieco przewlekły styl (chyba świadomy); ma się wrażenie, że autor testuje wytrzymałość czytelnika. Zdaje się jednak, że styl autora odzwierciedla jego niełatwy stosunek do nowej ojczyzny. Dobrą stroną książki jest przede wszystkim to, że jest: zmusza do przemyśleń, ostrzega, rodzi niepopularną refleksję, w której opresyjna i duszna atmosfera „zracjonalizowanych procesów” państwa dobrobytu pozbawia jednostkę człowieczeństwa.

Skandynawia przez wielu utożsamiana jest z państwem dobrobytu. Autorowi jednak to nie wystarcza, gdyż uważa taki stan za podszyty ogromną aktywnością państwa, które poprzez swoje niezliczone procedury dociera do każdego człowieka, nieraz gotując mu bezduszność czy represję. Znamienity przykład aresztowanych w czasie wojny marynarzy, którzy po powrocie zostali powitani przez...