Drugi tom porwał mnie jeszcze bardziej niż pierwszy. Znów książka bije film na głowę. W książce postać Katniss rozwija się, dojrzewa. Film jest tak pełen uproszczeń, że dopiero dzięki niej mogłam wreszcie zrozumieć motywy postępowania Katniss i głębię jej rozterek. W filmie wygląda to tak, jakby Katniss nie wiedziała co robi i dlaczego, i chyba przypadkiem jej tak dobrze wyszło. Kompletnie bezbarwny w filmie Peeta, w książce okazuje się być ciekawą postacią.
Wiele mamy takich przykładów. Co mi się podobało w filmie? Postać Mags, staruszki, która najpierw zgłosiła się na ochotnika za kogoś (właśnie! W filmie to w ogóle nie wybrzmiało, a przecież to ważna postać dla Finnicka), a potem właściwie popełniła samobójstwo, a raczej poświęciła swoje życie po to, żeby uratować - właśnie, kogo? Film tego nie pokazuje, a tymczasem wszyscy trybuci są pionkami wielkiej gry rozrywanej pomiędzy podziemiem Panem, mającej na celu doprowadzić do rewolucji, która obali rządy Kapitolu. W książce Katniss zaczyna to już rozumieć i widzieć swoją rolę oraz rolę Peety. W filmie zupełnie mi tego zabrakło. W zasadzie film wydaje się koncentrować na wątku miłosnym dwojga nastolatków, którzy mają przerąbane, bo ponownie muszą trafić na arenę i walczyć ze sobą na śmierć i życie.
Już nie mogę doczekać się trzeciego tomu. Tym razem zacznę od lektury powieści.

Drugi tom porwał mnie jeszcze bardziej niż pierwszy. Znów książka bije film na głowę. W książce postać Katniss rozwija się, dojrzewa. Film jest tak pełen uproszczeń, że dopiero dzięki niej mogłam wreszcie zrozumieć motywy postępowania Katniss i głębię jej rozterek. W filmie wygląda to tak, jakby Katniss nie wiedziała co robi i dlaczego, i chyba przypadkiem jej tak dobrze...