"Ogniwa" odebrałam jako swojego rodzaju literaturę hagiograficzną. Była to książka mojej babci i żałuję, że nie wiem, gdzie mi się zapodziała. W powieści autorka przybliża nam postaci dwóch polskich misjonarek: siostry Stanisławy i siostry Jadwigi. Akcja opowieści przypada na czasy międzywojenne. Oprócz pracy sióstr w leprozorium nad zatoką Cocorite, czytelnik poznaje także historie ich życia i powołania. Duże wrażenie robi zwłaszcza postawa siostry Jadwigi (Bronisławy Dobrowolskiej),która jako kilkulatka czyni ślub: pójdzie do zakonu, zajmie się najcięższą pracą, byle Polska odzyskała niepodległość. I właśnie dlatego wybiera pracę z trędowatymi. Głęboka religijność kobiet jest ściśle związana z ich patriotyzmem.
Ale i tak rzeczą, która chyba najbardziej mną wstrząsnęła w tej książce, były opisy trędowatych i dramatów życiowych, które przez tą chorobę ich spotykały. Najbardziej przejmująca była historia matki, która ucieka do leprozorium, by nie zarazić swojego małego synka, a po kilku dniach okazuje się, że niestety dziecko też jest chore.
Przyznaję, że książka jest momentami nieznośnie sentymentalna, główne bohaterki są przedstawione niemal jako anioły, ale czytałam ją kilkakrotnie i zawsze z dużym wzruszeniem.
Nie obyło się bez zgrzytów - nawracanie chorych ludzi na katolicyzm z racji tego, że są w leprozorium katolickim, mocno kłóci się z moim pojmowaniem wiary. Ale "Ogniwa" to także niezwykły portret kolonialnego świata, który powoli się rozpada.
Szczerze polecam.

"Ogniwa" odebrałam jako swojego rodzaju literaturę hagiograficzną. Była to książka mojej babci i żałuję, że nie wiem, gdzie mi się zapodziała. W powieści autorka przybliża nam postaci dwóch polskich misjonarek: siostry Stanisławy i siostry Jadwigi. Akcja opowieści przypada na czasy międzywojenne. Oprócz pracy sióstr w leprozorium nad zatoką Cocorite, czytelnik poznaje także...