Mam duży problem z oceną tej książki.
Zacznę od tego, co było zdecydowanie na plus - czyli sama historia, a w szczególności postać ojca Jana Beyzyma. Był on misjonarzem kościoła katolickiego, który wyjechał na Madagaskar, gdzie wybudował szpital dla chorych na trąd.
Oczywiście nie zrobił tego tak od razu - sama budowa trwała kilka lat, a w tym czasie ojciec pracował w schroniskach dla chorych. Pomagał im nie tylko przetrwać chorobę, ból i wykluczenie społeczne, ale także (a może przede wszystkim) nauczał i wychowywał swoich podopiecznych. Pokazał im czym jest szacunek do samego siebie i drugiego człowieka.
Co ciekawe autorka pokazała również zaangażowanie Polaków w działanie misyjne swojego rodaka. Zmieściła to na dosłownie kilku stronach, ale na mnie wywarło ogromne wrażenie. Jan Beyzym wyjechał na Madagaskar w 1898 roku, a zmarł tam w 1912. Pięknie pokazuje to, że w kraju, który nie istniał na mapach, byli Polacy troszczący się nie tylko o "własny ogródek", ale również o mieszkańców tak odległej Afryki. Wśród takich osób był sam ojciec Jan, który służąc w obcym kraju, wielokrotnie podkreślał polskie pochodzenie, jak i również wszyscy ci, którzy mieszkając pod zaborami, pomimo trudów wciąż wspierali jego dzieło. I tak - szpital został wybudowany w całości z datków z Polski.
Tyle jeśli chodzi o plusy - czyli sama historia. Natomiast książka jest napisana dość słabo. Fabuła mimo wszystko średnio wciąga. Niby są jakieś problemy, które później mają nawet rozwiązania, ale to wszystko gdzieś znika. Akcja dzieje się w jednym miejscu, a po chwili już gdzieś indziej. Kilka razy cofałam się, żeby zobaczyć, czy nie ominęłam jakiejś strony (ale nie). Sam Jan Beyzym przedstawiony był jako dość surowy i wymagający - przez co początkowo nie wzbudził mojej sympatii, ale już zaraz okazywało się, że Malgasze go uwielbiają. Po czym, za chwilę się go bali, ale kochali... Zapewne chodziło o pokazanie relacji rodzic-dziecko, wymaga, ale kocha. Niemniej w książce zabrakło mi tworzenia się tych relacji.
Książka zdecydowanie pozostawia niedosyt. Ojciec Jan Beyzym na długo pozostanie w mojej pamięci, natomiast "Ojczyznę z wyboru" zapewne szybko zapomnę.

Mam duży problem z oceną tej książki.
Zacznę od tego, co było zdecydowanie na plus - czyli sama historia, a w szczególności postać ojca Jana Beyzyma. Był on misjonarzem kościoła katolickiego, który wyjechał na Madagaskar, gdzie wybudował szpital dla chorych na trąd.
Oczywiście nie zrobił tego tak od razu - sama budowa trwała kilka lat, a w tym czasie ojciec pracował w...