Narkotykowe szaleństwo, które przetoczylo się po Stanach Zjednoczonych w latach pięćdziesiątych, to tak naprawdę nic z tym, co było potem, zwłaszcza w okresie rewolucji seksualnej lat sześćdziesiątych i rozprzestrzeniania się w latach osiemdziesiątych aids, gdzie jednym z istotnych powodów śmiertelności wcale nie była rozwiazłość seksualna tylko łatwy i niekontrolowalny dostęp do różnego typu narkotyków, gdzie narkotyk stał się nieodłącznym elementem funkcjonowania osób, nie tylko narkomanów, ale całego artystyczno-intelektualnego establishemtu, który żeby tworzyć i odnajdywać swoje źródła twórczości pogrąźał się w chaosie opiumicznego świata. Ale samo mówienie lub nawt pisanie o narkotykach było czymś skandalicznym i nie do przyjęcia, dziś oczywisty i rozpracowany temat, kiedyś był tematem tabu, tematem, którego się obawiano mimo, że wielu o nim wiedziało i w tym narkotycznym doświadczeniu żyło. I wbrew pozorom, to nie jest apoteoza psychodelicznego wymiaru, który dałby nam obraz przeżyć będących udziałem narkomanów, ale jest to głośny krzyk rozpaczy i przestrogi, pierwszy i nie jedyny, ale bardzo ważny, bo pochodzący od kogoś, kto sam był częścią tego świata i kto tkwił w nim z poczucia świadomego wyboru, kto znał skutki i w szelkie konsekwencje a jednak nadal je wybierał, uważając, że to, co otrzymuje w zamian jest bezcenne. I choć bał się i stan głodu powodował nieustanne zamieszanie i problemy, najczęstszym była potrzeba szybkiego zdobycia narkotyku, by znów wrócić do świata iluzji, to był gotowy tkwić i nie zrezygnować z tych chwil, godzin odlotu. To jednak, co działo się później, to pasmo pogrąźania się w niebycie, delirium tremens, które zmieniało całą dotychczasową rzeczywistość poznawczą. Nie da się zrozumieć narkomana i nie da się wejść w ten narkotyczny świat nie próbując narkotyków, by tego jednak uniknąć trzeba zaufać autorowi, że to, co próbował opisać i przedstawić, to tylko mały fragment stanów, które są udziałem narkomana.Można tego jednak uniknąć, być wolnym, prawdziwie wolnym, bo to, co pojawia się jako kwintesencja, argument o największej sile, to poczucie, że narkotyczny sen to ułuda i utrata wolności, której nic nie jest nam w stanie zastąpić, a skoro tak, to wolność jest najważniejsza. W imię więc wolności nie pozbędę się jej, za żadne skarby, nawet dla przynoszących tymczasowe szczęście narkotycznych majaków. Szkoda, że nie trafia to do przekonania innych i że problem narkomanów nie maleje ale narasta a chwila szczęścia i zapomnienia ciagle kusi wielu.

Narkotykowe szaleństwo, które przetoczylo się po Stanach Zjednoczonych w latach pięćdziesiątych, to tak naprawdę nic z tym, co było potem, zwłaszcza w okresie rewolucji seksualnej lat sześćdziesiątych i rozprzestrzeniania się w latach osiemdziesiątych aids, gdzie jednym z istotnych powodów śmiertelności wcale nie była rozwiazłość seksualna tylko łatwy i niekontrolowalny...