Odzwyczaiłam się od takich historii i takiej narracji - kiedyś czytałam takie powieści z wypiekami na twarzy, dziś sięgam po nie, aby przypomnieć sobie, jak to kiedyś pisało się książki.
'Villette' to absorbująca pozycja - nie można jej przeczytać szybko, inaczej traci się cały wiktoriański klimat, i to we Francji :-) Co takiego ciekawego jest w tej powieści? Przemyślenia oraz uwagi Lucy Snowe, głównej bohaterki. Jak na tamte czasy są bardzo feministyczne oraz odważne, nawet powiedziałabym, że postępowe. Jeżeli ktoś uważał Jane Eyre za postać nietuzinkową, to Lucy wyda się ekscentryczką. Ale taką, którą można polubić.
Charlotte Bronte zaskakuje w 'Villette' cały czas - tak budowała fabułę, aby w odpowiednim momencie dać czytelnikowi 'bombę' w postaci ciekawego wydarzenia lub osoby na drodze Lucy. Jestem pod wrażeniem, nawet większym niż przy lekturze 'Jane Eyre'.
Co przeszkadza? Patetyczne zwroty do czytelnika. Kiedyś tak pisano, dziś wydaje się to śmieszne oraz niekiedy niezrozumiałe (dużo nawiązań do Biblii i mitologii, zwłaszcza do mało znanych epizodów). I przez to niektórzy mogą zniechęcić się przy czytaniu, ale powiem, że warto się pomęczyć, bo to dobry kawał klasycznej, angielskiej prozy, i to z elementami psychologii, wówczas mało używanych przez pisarzy.

Odzwyczaiłam się od takich historii i takiej narracji - kiedyś czytałam takie powieści z wypiekami na twarzy, dziś sięgam po nie, aby przypomnieć sobie, jak to kiedyś pisało się książki.
'Villette' to absorbująca pozycja - nie można jej przeczytać szybko, inaczej traci się cały wiktoriański klimat, i to we Francji :-) Co takiego ciekawego jest w tej powieści? Przemyślenia...