O tej książce nie słyszałam wiele, a mówiąc szczerze zupełnie nic. Jednakże, gdy przeczytałam ogłoszenie o książkach do recenzji w grupie naszego Klubu Recenzenta na Facebooku, ta właśnie od razu przyciągnęła moją uwagę.
Jej autorem nie był nikt mi znany, ale teraz już wiem, że David Sievekin jest uznanym niemieckim reżyserem. I o tym też opowiada książka, która jest biografią opowiadającą o życiu z chorobą Alzheimera.
Głównym bohaterem jest bezdzietny filmowiec, który z powodu matki, chorej na demencję, zaczyna kręcić o niej film i zarazem bardziej przejmować się jej życiem. Niestety, jej stan z dnia na dzień dramatycznie się pogarsza, przez co on zaczyna wspominać dawne czasy. Pewnego razu zdarzyło się nawet, że jego matka, Gretel Sieveking (z domu Margarette Schaumann), odzyskała na chwilę pamięć i śmiała się wraz z jego babcią ze wspomnienia o pechowej wycieczce do Tunezji. Wówczas główny bohater, jako mały chłopczyk, popłynął ze swoimi rodzicami pierwszym statkiem, a drugim miały płynąć ich bagaże. Jednakże na miejscu okazało się, że drugi statek zatonął, a wraz z nimi cały ich dobytek! Gretel niemal pękała ze śmiechu pomimo jej złego stanu zdrowia, a wtedy jej mąż Malte (oczywiście Sivieking) zrozumiał, co dla niej było wtedy najważniejsze - rodzina…
Moim zdaniem, mimo że ta powieść umieszczona jest w naszych realiach, a nie gdzieś w odległej Galaktyce, to i tak wydaje się nieziemska. Wszystkie postacie są jakby ikonami własnego losu i żyją własnym życiem, lecz mimo tego mają czas na miłość i zadumę nad przeszłością. Wiedzą, co jest w życiu najważniejsze i dlatego oragną żyć w jak najlepszych warunkach, aż do ich wspólnego końca…
Uważam także, że z uwagi na jej motyw przewodni powinien przeczytać ją każdy. Ta pozycja powinna być lekturą obowiązkową dla wszystkich, gdyż naprawdę lektura ta uczy bardzo wiele: jak odnajdywać piękno na co dzień pod postaciami drobnych rzeczy, w jaki sposób należy cieszyć się życiem, aby później, kiedy zegar bije ostatnie minuty, nie żałować ani chwili. Warto także nadmienić, że dzięki tej powieści można naprawdę przejrzeć na oczy i zobaczyć świat oczami odchodzącego człowieka. Ta książka niszczy wszelkie podziały - uczy, że powinniśmy traktować wszystkich równo, że każdy z nas jest odmienny i takim powinniśmy go doceniać.

Agnieszka

więcej naszych recenzji na blogu: http://library1gim.blogspot.com/

O tej książce nie słyszałam wiele, a mówiąc szczerze zupełnie nic. Jednakże, gdy przeczytałam ogłoszenie o książkach do recenzji w grupie naszego Klubu Recenzenta na Facebooku, ta właśnie od razu przyciągnęła moją uwagę.
Jej autorem nie był nikt mi znany, ale teraz już wiem, że David Sievekin jest uznanym niemieckim reżyserem. I o tym też opowiada książka, która jest...