Mały sierociniec do którego trafiają dzieci, które straciły rodziców, a innej rodziny nie posiadają. Ta oto placówka ma też jedyną w swoim rodzaju ofertę pozostawienia swoich dzieci na krótszy lub dłuższy czas. Właśnie z tej możliwości korzystają rodzice dwóch dziewczynek Rachel i Eli, którzy nie poddają się po zaginięciu ich syna Kurta i wyruszają za tropem, który otrzymali do Turcji. Dziewczynki szybko otrzymują się, że to nie zwykły sierociniec i już po kilku dniach stają się nieadoptowalne, a wtedy poznają inne dzieci z żółtymi kolczykami w uchu, tajemniczego Karola pozbawionego oczu i czar, który więzi wszystkich do czasu.... To wszystko dzieje się,gdy już dobrze nam znana bohaterka Dunia wraca do Nieprzebytego boru odnajduje ją Kurt i okazuje się, że znów są potrzebni, aby Uroczysko przetrwało.... Książka trzyma w napięciu, historia tocząca się wokół sierocińca jest najmocniejszą stroną i czeka się właśnie na te strony, gdzie poznajemy dalsze losy nieadoptowalnych. Choć książka jest na pograniczu literatury dziecięcej o młodzieżowej bawiłam się świetnie czytając ją, a i plus za język nie tak prosty i nieoczywisty, co zmusza młodego czytelnika do pogłębiania swoje wiedzy. Dla mnie choć w niektórych momentach lekko przeciągnięta to jest dużo ciekawsza od pierwszej części,a sama kraina i ilustracje wprawiają w zachwyt jak zawsze.

Mały sierociniec do którego trafiają dzieci, które straciły rodziców, a innej rodziny nie posiadają. Ta oto placówka ma też jedyną w swoim rodzaju ofertę pozostawienia swoich dzieci na krótszy lub dłuższy czas. Właśnie z tej możliwości korzystają rodzice dwóch dziewczynek Rachel i Eli, którzy nie poddają się po zaginięciu ich syna Kurta i wyruszają za tropem, który...

KRONIKI LASU ZACHWYCAJĄ NA NOWO. Tym razem przyjaciele Kurt i Dunia odkrywają część uroczyska, o której nikt nie miał znaczenia, a sieroty nadal służą. Czy Rachel i Elie się wydostaną i czy przyjaźń Kurta i Duni nie zostanie wyrzucona na złomowisko? Podczas tego wszystkiego wredne czarne lisy próbują przeszkodzić Duni i innym w uratowaniu Uroczyska - nie tylko przed jednym wrogiem.

KRONIKI LASU ZACHWYCAJĄ NA NOWO. Tym razem przyjaciele Kurt i Dunia odkrywają część uroczyska, o której nikt nie miał znaczenia, a sieroty nadal służą. Czy Rachel i Elie się wydostaną i czy przyjaźń Kurta i Duni nie zostanie wyrzucona na złomowisko? Podczas tego wszystkiego wredne czarne lisy próbują przeszkodzić Duni i innym w uratowaniu Uroczyska - nie tylko przed jednym...

Ta książka jest znacznie lepsza od swojej poprzedniczki ( a nieczęsto tak bywa z sequelami) W tym wypadku nie powiedziałabym, że jest dla dzieci 11-12 lat, tak jak to zrobiłam w poprzedniej części. Książka jest znacznie bardziej mroczna i drastyczna. Szacując po niektórych scenach - tak 13/14+. Ja uważam to za plus tej książki, gdyż coraz bardziej zanikało dzięki temu przeświadczenie "na pewno dobrzy wygrają...".
Poza tym bohaterowie również są na ogromny plus. Kurt przeszedł dużą przemianę. Nie jest już tym samym niepewnym chłopcem co na początku 1 tomu. Poza tym w tej części zdarzają się kłótnie między przyjaciółmi, co moim zdaniem bardzo prowadzi do rozbudowania ich relacji.
Fabuła również staje się coraz bardziej rozbudowana. Nie jest to już tylko baśniowa przygoda, ale znacznie bardziej skomplikowana historia. Pod koniec czuć niedosyt i od razu chce się sięgnąć po kolejną część.
Nie muszę chyba wspominać o wspaniałych ilustracjach. Powieść niesamowicie oddziałuje na wyobraźnię. Odnoszę wrażenie, że jeszcze bardziej niż 1 część. Nowe lokalizacje, nowe postacie, tajemnicze podziemia i wątek sierocińca...Ta książka jest zdecydowanie na plus!

Edit: po skończeniu całej serii stwierdziłam, że ta książka podobała mi się najbardziej.

Ta książka jest znacznie lepsza od swojej poprzedniczki ( a nieczęsto tak bywa z sequelami) W tym wypadku nie powiedziałabym, że jest dla dzieci 11-12 lat, tak jak to zrobiłam w poprzedniej części. Książka jest znacznie bardziej mroczna i drastyczna. Szacując po niektórych scenach - tak 13/14+. Ja uważam to za plus tej książki, gdyż coraz bardziej zanikało dzięki temu...

Rzadko się zdarza, by druga część była lepsza niż pierwsza. Tymczasem Uroczysko Podziemie dużo zyskuje w stosunku do części pierwszej; to już nie tylko trochę baśniowa opowieść, to już dość złożona fabuła. Pewnej mroczności dodaje wątek sierocińca. Oczywiście wydana równie pięknie jak część pierwsza.

Rzadko się zdarza, by druga część była lepsza niż pierwsza. Tymczasem Uroczysko Podziemie dużo zyskuje w stosunku do części pierwszej; to już nie tylko trochę baśniowa opowieść, to już dość złożona fabuła. Pewnej mroczności dodaje wątek sierocińca. Oczywiście wydana równie pięknie jak część pierwsza.

Niedługo po tym, jak przeczytałam część pierwszą, dostałam w swoje małe łapki także i tom II. I, prawdę mówiąc, byłam pozytywnie zaskoczona. Z reguły jest tak, że sequele do czegokolwiek są gorsze od swoich poprzedników, zaniżają poziom i są tworzone głównie dla zysków, ale w przypadku "Podziemia" było inaczej. Według mnie część ta jest nawet lepsza od poprzedniej: ciekawsza, bardziej rozbudowana, porywająca, przeganiająca oryginalne "Uroczysko" pod niemal każdym względem. Kolejny raz ciężko było mi choć na moment oderwać się od lektury, dając wciągnąć się w ten magiczny, fascynujący klimat "Nieprzebytego Boru"... i nie tylko. Fabuła wciąga od pierwszych kartek. Bohaterowie z poprzedniej części są dla nas jak starzy przyjaciele, a nowi wykreowani równie mistrzowsko i oryginalnie. Cudowne ilustracje i jeszcze cudowniejsze opisy, znów ten wspaniały klimat magii i tajemnic, i kolejne problemy, z którymi trzeba się zmierzyć. Zaskakuje, porywa, zmusza do czytania - sama połknęłam ją już trzy razy, z każdym kolejnym bijąc rekord prędkości czytania. I wciąż nie nudzi.

Niedługo po tym, jak przeczytałam część pierwszą, dostałam w swoje małe łapki także i tom II. I, prawdę mówiąc, byłam pozytywnie zaskoczona. Z reguły jest tak, że sequele do czegokolwiek są gorsze od swoich poprzedników, zaniżają poziom i są tworzone głównie dla zysków, ale w przypadku "Podziemia" było inaczej. Według mnie część ta jest nawet lepsza od poprzedniej:...

https://aguczyta.wordpress.com/2015/12/21/uroczysko-podziemie-colin-meloy/

Uroczysko Podziemie to druga część Kronik Lasu Colina Meloya. Tak jak zachwycałam się pierwszą częścią, tak do drugiej mam spore obiekcje.

W Podziemiu znów trafiamy do Nieprzebytego Boru, w którym nadal dzieją się niepokojące rzeczy. Jeszcze raz Dunia i Kurt wystawieni będą na próbę dojrzałości i lojalności. Meloy wprowadza nowe wątki - część historii rozgrywa się w mrocznym sierocińcu, gdzie króluje wyczerpująca dyscyplina, a dzieci znikają bez wieści. Autor zabiera nas także w podróż po podziemnych korytarzach, labiryntach ścieżek będących pozostałością po tajemniczych istotach z przeszłości. Dokąd prowadzą? Kto je stworzył? Tego już nie zdradzę ;)

Nadal nie wiem, czy to książka dla dzieci czy dla dorosłych. Historia jest lekko przewidywalna jak dla dorosłego, a jednak niektóre opisy (mundur w stylu wojny krymskiej..? niedźwiedź nabijający przeciwnika na haki, które ma zamiast rąk i tym samym zabijający go?) moim zdaniem kompletnie nie nadają się dla młodego czytelnika. Kupiłam te książki przede wszystkim dla ilustracji i te mnie nie zawiodły. Carson Ellis jeszcze raz dzięki swoim ilustracjom przenosi nas w świat magii. Jednak sama opowieść jest jak dla mnie lekko niedopracowana, miejscami zbyt brutalna i nie do końca przemyślana. Chyba nie przeczytałabym jej swoim dzieciom na dobranoc. Porównując do Narni, Alicjii w Krainie Czarów lub Harrego Pottera - bo klimat, odbiorca lub tematyka są trochę podobne - mogę powiedzieć, że wypada całkiem kiepsko. A szkoda bo potencjał jest.

https://aguczyta.wordpress.com/2015/12/21/uroczysko-podziemie-colin-meloy/

Uroczysko Podziemie to druga część Kronik Lasu Colina Meloya. Tak jak zachwycałam się pierwszą częścią, tak do drugiej mam spore obiekcje.

W Podziemiu znów trafiamy do Nieprzebytego Boru, w którym nadal dzieją się niepokojące rzeczy. Jeszcze raz Dunia i Kurt wystawieni będą na próbę dojrzałości i...

http://zaczarrowana.blogspot.com/2015/01/las-przez-duze-l-miejsce-dziwnych.html

Powracamy do Uroczyska. Nieprzebytego Boru. Trwa zima, mieszkańcy Lasu ledwie wiążą koniec z końcem, nie mają co jeść, a w całej krainie panuje przeraźliwy mróz. Jednak nie to jest najgorsze, w Lesie Południowym zaczynają się kłopoty. Z trudem odzyskany pokój i nowo powstały rząd zaczyna się walić. Ludzie (i zwierzęta) żyją w strachu, przepełnieni fałszywym patriotyzmem. Jednak nie to, jeszcze nie to, jest najgorsze. Są pewne osoby, które chcą zdobyć władzę nad Lasem. A w tym celu muszą pozbyć się wszystkich, którzy mięli związek z rewolucją. Także Duni. Skrytobójcy zaczynają polowanie...

Dziewczynka mieszka z rodzicami, chodzi do szkoły, ale tęskni za Borem. Myśli o swoim przyjacielu Kurcie, który stał się Łotrem i został wśród nich w Lesie. Jest coś jeszcze - słyszy rośliny.

Rodzice Kurta ciągle go szukają i wyjeżdżają do Turcji, gdzie podobno widziano ich syna. Dwie córki, Elsie i Rachel, zostawiają na dwa tygodnie w Domu Unthanka, nie wiedząc, że nie jest to najlepsze miejsce pod słońcem.
Jak skończy się spotkanie ludzi Stamtąd i mieszkańców Lasu? Czy zwariowanemu Unthankowi uda się przekroczyć Graniczny Krąg? Czy Dunia wróci do Uroczyska? Czy Kurt wróci do domu? A co z dziećmi mieszkającymi u Unthanka?

Posłuchajcie.
Gdzieś daleko stąd leży Portland, a tuż obok tajemniczy Nieprzebyty Bór. Do którego wstęp mają tylko nieliczni. Za wysokimi drzewami kryje się świat pełen magii, fantazji i uroku. Zwierzęta rozmawiają. Mistycy próbują porozumieć się z Drzewem. Wchodzimy do krainy baśni. Podobnej do Narnii. Przemieszczamy się między rzeczywistością i tajemniczym Borem. Po raz drugi, bo to już w końcu druga część.

Nie wiem, co w tej książce podoba mi się najbardziej. Szybko płynąca akcja, niesamowita wyobraźnia autora, czy przepiękne ilustracje? A może ta kraina, którą możemy odkrywać z kolejnymi stronami? Drugi tom całkowicie spełnił moje oczekiwania. Mogę nawet śmiało powiedzieć, że był lepszy od poprzedniczki. Nie mogłam przewidzieć, co będzie się działo dalej, bo ciągle poznajemy coś nowego. Czego jeszcze w Nieprzebytym Borze nie było. Nie będę zdradzać wszystkiego, sami powinniście wejść w ten świat, ale mogę Was zapewnić, że będziecie zauroczeni, na pewno się nie zawiedziecie.

Autor ma naprawdę masę pomysłów. Akcja jest wciągająca, przygody bohaterów oryginalne i ciekawe, a wszystko płynie tak szybciutko, że ani się nie obejrzałam, a już czytałam ostatnią stronę. Cieszę się, że na nowo mogłam wejść do Uroczyska. Gratulacje należą się także ilustratorce (tak poza tym żonie autora, razem mieszkają w Portland). Szata graficzna książki dodaje jej tak niesamowitego klimatu! Po prostu piękne ilustracje, można na nie patrzeć i patrzeć, i oczywiście robić zdjęcia. Takie małe, papierowe dzieło sztuki.

Dalej jednak uważam, że nie jest to książka dla dzieci. A na pewno nie tak do końca. Nie brakuje tu opisów krwi, śmierci, walki i innych tym podobnych okropieństw. Osobiście skierowałabym ją dla dzieci w wieku od dwunastu, może jedenastu lat. Myślę jednak, że książka spodoba się tak samo młodzieży, jak i dorosłym.

Była tylko jedna taka rzecz, która w tej powieści nie za bardzo mi się podobała. A mianowicie - zakończenie, które jest wielką niewiadomą, przez co czuję się zmuszona do kupienia kolejnej części. Z jednej strony to nawet ciekawe, ale z drugiej - irytujące. Jest jeszcze Kurt, którego potępiam z całej mojej duszy. Powiedzcie mi, jak można zostawić własną rodzinę, pozwalać, by zamartwiali się na śmierć, tylko dla jakiejś zielonej puszczy?!

Poza tymi drobnymi szczególikami książka jest naprawdę dobra, czyta się jednym tchem, a przygody bohaterów zaskakują i ciekawią. Nie mówiąc już o pięknym wydaniu serii. To powieść dla każdego, na nudny wieczorek, powieść, którą czyta się lekko, przyjemnie i szybciutko.

http://zaczarrowana.blogspot.com/2015/01/las-przez-duze-l-miejsce-dziwnych.html

Powracamy do Uroczyska. Nieprzebytego Boru. Trwa zima, mieszkańcy Lasu ledwie wiążą koniec z końcem, nie mają co jeść, a w całej krainie panuje przeraźliwy mróz. Jednak nie to jest najgorsze, w Lesie Południowym zaczynają się kłopoty. Z trudem odzyskany pokój i nowo powstały rząd zaczyna się...

Książka bardzo mi się spodobała! Wiele w niej przygód, niesamowitych, wręcz dziwnych, albowiem jest to książka fantasy. Według mnie jednak, zbyt rozbudowana, ma za dużo opisów oraz za mało dialogów, przez co książka ma ponad 500 stron, a tak naprawdę w tak grubej książce mogło się zdarzyć jeszcze więcej ciekawych rzeczy. Momentami czytało się ciężko ze względu na opisy miejsc, ludzi, a nie sytuacji i rozmów. Ale gdy się spojrzy ogółem, jest cudowna. Wydaje mi się, że powinna być jej jeszcze 3 część, bo skończyła się tak dziwnie, jakby coś się miało jeszcze zdarzyć. Mam nadzieję, że pojawi się kolejna kontynuacja :)

Książka bardzo mi się spodobała! Wiele w niej przygód, niesamowitych, wręcz dziwnych, albowiem jest to książka fantasy. Według mnie jednak, zbyt rozbudowana, ma za dużo opisów oraz za mało dialogów, przez co książka ma ponad 500 stron, a tak naprawdę w tak grubej książce mogło się zdarzyć jeszcze więcej ciekawych rzeczy. Momentami czytało się ciężko ze względu na opisy...

Książka bardzo fajna, lepsza od tomu pierwszego. W tej części pojawiają się nowi bohaterowie. Książka jest też bardziej drastyczna.

Książka bardzo fajna, lepsza od tomu pierwszego. W tej części pojawiają się nowi bohaterowie. Książka jest też bardziej drastyczna.

Jeszcze książka trzyma w sobie to napięcie, ale mam wrażenie, że z biegiem historii niknie

Jeszcze książka trzyma w sobie to napięcie, ale mam wrażenie, że z biegiem historii niknie