Dzięki Alice Munro polubiłam opowiadania. Krótkie teksty wypełnione bogatą treścią. Takie są tej autorki. „Zbyt wiele szczęścia” to kolejny tom jej opowiadań, które nie pozostawiają czytelnika obojętnym. Nie każde jednakowo zachwyca i nie wszystkie w jednakowym stopniu wywołują emocje. Jedne są bardziej ciekawe, intrygujące inne mniej. Zakończenie każdego pozostaje otwarte na wyobraźnię czytelnika. „Inny wymiar” poraża. „Na wzgórzach” pobudza i wywołuje rumieńce na twarzy. Opowiadanie „Wolne rodniki” trzyma w napięciu niczym thriller psychologiczny, bo nim jest.
„Fikcja” jest nie tylko tytułem. Nie tylko jest przenośna.
Wreszcie opowiadanie "Zbyt wiele szczęścia" o Zofii Kowalewskiej, pisarce i matematyczce w jednej osobie, postaci autentycznej.

„Pamiętaj, że gdy mężczyzna wychodzi z pokoju, wszystko, co się przed chwilą zdarzyło, zostawia za sobą", powiedziała jej kiedyś przyjaciółka, Marie Mendelson. "A kiedy kobieta wychodzi, wszystko ze sobą zabiera".

Jak dobrze, że jeszcze parę opowiadań przede mną. Po tych kilku mam pewność, że będę się rozkoszować każdym słowem. Nie czytam po kolei. Nie przeczytałam jeszcze wszystkich. Po tych kilku poczułam się zbyt niecierpliwa, żeby o nich nie napisać.
„Zbyt wiele szczęścia” Alice Munro to proza na miarę Nobla. Przekonajcie się. GORĄCO POLECAM!

Dzięki Alice Munro polubiłam opowiadania. Krótkie teksty wypełnione bogatą treścią. Takie są tej autorki. „Zbyt wiele szczęścia” to kolejny tom jej opowiadań, które nie pozostawiają czytelnika obojętnym. Nie każde jednakowo zachwyca i nie wszystkie w jednakowym stopniu wywołują emocje. Jedne są bardziej ciekawe, intrygujące inne mniej. Zakończenie każdego pozostaje...