Póki co mam w domu 4 części „Sagi o Fjällbace” szwedzkiej pisarki Camilli Läckberg. Zaczęło się od tego, że dałam mamie na urodziny część pierwszą i tak nam się spodobała, że wręczanie jej kolejnego tomu na urodziny czy święta stało się naszą małą tradycją. I choć mama wie, co dostanie w prezencie, cieszy się, ponieważ wie, że dostanie coś, co jej się spodoba. A przy okazji korzystam i ja, ponieważ zamiłowanie do kryminałów chyba wyssałam z jej mlekiem.

Nie mogę porównać „Kaznodziei”, który jest drugim tomem sagi z „Księżniczką z lodu” (część 1), ponieważ minął ponad rok przerwy, zanim zajrzałam do tej lektury. Nadal nie mogę uwierzyć, że ta książka stała rok na półce, zanim znalazłam czas, żeby ją przeczytać. Chociaż może to i lepiej, w tym momencie mam jeszcze dwie kolejne części…

Lektura, jak wiele kryminałów, zaczyna się od śmierci. Odnaleziono zwłoki niemieckiej turystki, a wraz z nią szkielety, jak się okazało, dwóch zaginionych dziewczyn sprzed wielu lat. Obrażenia wskazują na tego samego sprawcę, ale podejrzany za poprzednie morderstwa nie mógł być sprawcą w tym, ponieważ już od dawna nie żyje. Policja nie ma łatwego zadania, gdyż musi się zmierzyć z rozwikłaniem obu zagadek, jak i z tajemnicami pewnej, skłóconej rodziny. Do tego dochodzi wyścig z czasem, ponieważ zaginęła kolejna dziewczyna, która prawdopodobnie jest więziona przez mordercę…

Książka rozpoczyna się dość leniwie, ponieważ skupia się w dużej mierze na dwójce głównych bohaterów – policjantowi Patrikowi i jego ciężarnej partnerce Erice. Dopiero później, wraz z tym, jak bardzo posuwa się śledztwo do przodu i jak wiele pojawia się pytań, morderstwa wysuwają się na pierwszy plan, a domowe życie bohaterów schodzi w tło. I powiem szczerze, że coś takiego mi się podoba. Akcja nie kręci się tylko i wyłącznie wokół morderstwa, ale widzimy jak śledztwo wpływa na policjantów i ich życie rodzinne.

Samo śledztwo jest ciekawe, a im dalej, tym robi się ciekawiej i napięcie rośnie. Do tego stopnia, że czytając ostatnie 100 stron nie byłam w stanie oderwać się od książki. Dobrze, że był piątek i mogłam czytać do późna. I chociaż krótko przed zakończeniem książki pojawia się w umyśle czytelnika domysł, kto jest mordercą, nadal w pewnym stopniu to zaskakuje. Chociaż tym elementem zaskoczenia, nie jest może kto, ale dlaczego. I człowiek zaczyna myśleć oraz zastanawiać się nad tym, jak bardzo mają wpływ na umysł kłamstwa, którymi są karmione dzieci. Czasami konsekwencje są ogromne.

Książkę polecam. Warto, naprawdę.

Póki co mam w domu 4 części „Sagi o Fjällbace” szwedzkiej pisarki Camilli Läckberg. Zaczęło się od tego, że dałam mamie na urodziny część pierwszą i tak nam się spodobała, że wręczanie jej kolejnego tomu na urodziny czy święta stało się naszą małą tradycją. I choć mama wie, co dostanie w prezencie, cieszy się, ponieważ wie, że dostanie coś, co jej się spodoba. A przy okazji...